15 Νοεμβρίου 2016

Στις λέξεις που δεν λέμε κρύβεται το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης μου όλης.
Πρέπει να ψάξεις, να ματώσεις για να το βρεις...
Και πάλι σίγουρο δεν είναι.
Προτιμώ του λαιμού σου την καμπύλη γιατί εκεί ενώνεται λογική και συναίσθημα.
Να προτιμάς την αριστερή πλευρά, ακούγομαι καλύτερα.

Πάντα δικός σου
Σ. Α. 

Πάει κι αυτή η Κυριακή

Την φάγαμε κι αυτή την Κυριακή και ήδη μωρό μου η Δευτέρα παρακολουθεί έτοιμη να μας αρπάξει... άλλους κατασπαράζοντας την ηρεμία και τη λήθη τους και άλλους λυτρωτικά και με προσμονή μιας εξόδου από μια πραγματικότητα μίζερη και βασανιστική μοναξιάς και συγκατάβασης.
Η Κυριακή στο τέλος της μωρό μου είναι σα γκόμενα που αφού την ξεθέωσες στο πήδημα αυτή θέλει ανάλυση.... σου γανώνει το μυαλό σε σημείο που αναρωτιέσαι αν άξιζε... σου τεντώνει το νεύρο και στο κάνει σκοινί ν απλώσεις τη μπλούζα εκείνη που ξέχασες ότι ήθελες αύριο να φορέσεις και την έπλυνες στο νιπτήρα... εκεί που λίγες ώρες πριν το τεκνό σαπούνιζε το μούσι να φύγει η μυρωδιά σου από πάνω του αφού (σ) έφαγε για πρωινό.
Η Κυριακή στο τέλος της μωρό μου είναι γλυκιά επικάλυψη στον ουρανίσκο, σαν το μιλφέιγ το σπιτικό μαζί με τον απογευματινό καφέ. Είναι κι εκείνο το χαμόγελο στην άκρη της σκάλας την ώρα που σου λέει το "τα λέμε" κι εσύ κρεμιέσαι έτσι δήθεν ανέμελα για ένα αποχαιρετιστήριο φιλί με το μπουρνούζι να ανοίγει εκεί στο στήθος αθώα....
Η Κυριακή είναι η βασίλισσα των ημερών (μας)

Γράμμα στο συρτάρι (09 Νοέμβριος)

Απαξιωτικά προς την περηφάνια και τις σταθερές αξίες τις οποίες σε διακατέχουν, διεκδικώ και καταλαμβάνω το δικό σου χώρο παλεύοντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας να γίνω κομμάτι του κόσμου σου.
Οι πορείες που χαράζουν τα δικά μου ιδανικά κάθε άλλο παρά σταθερές είναι. Κρεμάμενες σα σπαθιά πάνω από το κεφάλι μας, σα τονικό εργαλείο, σαν εκκρεμές που μετρά, χρόνο, σφυγμούς, πνοές και ηδονές, μένουν για λίγο εκεί, κοιτώντας μας ειρωνικά πριν χαθούν στο βάθος του κόσμου σου. Εκεί που δεν έχει σημασία καμιά, το πως το γιατί και το πρέπει.
Πως μπλέκονται οι σκέψεις με τα ακροδάκτυλα σου θα ήθελα μια φορά να μου εξηγήσεις.
Αν είχα την επιλογή θα μάτωνα διασχίζοντας τους κακοτράχαλους δρόμους σου, για τώρα και για πάντα
Πάντα δικός σου
Σ.Α.

Γράμμα στο συρτάρι (30 Οκτωβρίου)

Υπάρχει ποτέ πιθανότητα να ξεχάσεις όσα έχουμε ζήσει; Με ποιο τρόπο θα μπορούσες να διαγράψεις άραγε στιγμές και συναισθήματα που μοιραστήκαμε χωρίς καν να σ ακουμπάω ή να μ' ακουμπάς;
Μέσα στου μυαλού μου τους λαβύρινθους, ένα αγρίμι βρίσκεται χαμένο και ψάχνει τρόπο να βγει.
Δε βοηθάς αγαπημένη μου. Μ ' αφήνεις εκεί μόνο, εμένα το αγρίμι, εμένα το λύκο, να παλεύω να βρω τρόπο να πλησιάσω εσένα για να ελευθερώσω εμένα, με μόνο όπλο δυο λεξεις που δεν είσαι σε θέση ακόμη να δεχτείς και να πιστέψεις.
Πότε τα Σ' ΑΓΑΠΩ μου θα βρουν το δρόμο της λογικής να τον γεμίσουν όνειρα;

Να θυμηθείς να μ αγαπήσεις την ώρα που θα ξυπνάς.
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.

Το 23ο βήμα

Εικοσιδύο βήματα. Βαριά, συρτά και συνεχόμενα από τον έναν τοίχο στον άλλον. Μια διαδρομή καθημερινή, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό... απλά εικοσιδύο μικρά βήματα που έπρεπε όπως και χθες, όπως και αύριο να γίνουν.
Κάθε μέρα ξυπνούσε χαράματα, έβγαζε τα πόδια έξω από το κρεβάτι και το παγωμένο πάτωμα έστελνε σήματα αφύπνισης στο μυαλό που αρνούνταν κατηγορηματικά να ξαναμπεί στην ίδια διαδικασία όπως χθες και κάθε χθες.
"Να σηκωθείς, να πλυθείς, να ντυθείς και να ξεκινήσεις πάλι τα εικοσιδύο αέναα βήματα σου.
Ούτε ένα λιγότερο ούτε ένα περισσότερο. Από τον τοίχο σου στον άλλο, από το παράθυρο στην πόρτα, από τη τρέλα στη λογική, από το μουντό σου τάφο στο φως της ελευθερίας σου"
Φόρεσε τις κακοπατημένες παντόφλες και έμεινε εκεί ώρα αρκετή κοιτώντας τα ξεθωριασμένα τους σχέδια και τη ραφή που είχε πλέον ξηλωθεί εντελώς αφήνοντας το μικρό δάχτυλο εκτεθειμένο. Πριν μέρες το είχε χτυπήσει στην άκρη του τραπεζιού ενώ έκανε το δέκατο ένατο βήμα. Πόνεσε τόσο που βούρκωσε αλλά δε μπορούσε να σταματήσει ούτε καν για να το τρίψει λίγο... έπρεπε να ολοκληρώσει τα βήματα... 

Εικοσιδύο...
Κάθε βήμα και ένας χρόνος Κάθε χρόνος και ένα βήμα. Από την πόρτα στο παράθυρο, από τη λογική στην τρέλα, από το φως στο μουντό τάφο. Όλη μέρα πήγαινε έλα συνεχώς. Και μόνο το βράδυ σταματούσε και έπεφτε σε έναν ύπνο λήθαργο. Έναν ύπνο δίχως όνειρα, δίχως να αλλάζει πλευρό.
Κάτι κρατούσε το κορμί ακίνητο μέχρι να ξημερώσει και να σηκωθεί ξανά.
Σηκώθηκε πλύθηκε ντύθηκε και κοίταξε τον τοίχο... έπρεπε να πάρει θέση και να μετρήσει το πρώτο βήμα... έπρεπε να κάνει μετά το δεύτερο, το τρίτο... μέχρι το εικοστό δεύτερο που ήταν και το σωστό.... και μετά να κάνει στροφή και να μετρήσει πάλι... ένα, δύο... εικοσιδύο...
Μα σήμερα λαχτάρησε μια γουλιά καφέ... πρώτη φορά στα τόσα βήματα... μια μυρωδιά που ερχόταν από το που; Από το κάπου... ξύπνησε τις αισθήσεις, αναστάτωσε την όσφρηση...
Να γευτεί και μετά να μετρήσει...
Έφτιαξε καφέ, τον είχε χρόνια στο ντουλάπι αλλά μύρισε το σπίτι σα φρεσκοτριμμένος, πήρε ανάσες βαθιές, φούσκωσε τα πνευμόνια και σκέφτηκε τα βήματα που έχασε...
Πήγε και ακούμπησε την πλάτη στον παγωμένο τοίχο και κοιταξε μπροστά.. στο στόμα η γεύση του καφέ είχε προκαλέσει εκρήξεις απιστευτες και είχε ξυπνήσει θύμησες και συναισθήματα που δεν πίστευε ότι ακόμη είχε...
Ένιωσε να βουρκώνει από χαρά αλλά δε θέλησε να το δείξει... άφησε το δάκρυ εκει να αιωρείται και έκανε το πρώτο βήμα... ΈΝΑ....

Και συνέχισε να βηματίζει... ΔΥΟ... ένα τη φορά, αργά συρτά βήματα...

Το δάκρυ έφτασε στα μάγουλα και η καρδιά χτυπούσε τρελά.... ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ ...
Πρόσεξε μη χτυπήσει το δάκτυλο στο τραπεζάκι και έριξε το επόμενο βήμα ...ΔΕΚΑ ΕΝΝΕΑ...
ΕΙΚΟΣΙ.... ένας λυγμός συγκλόνισε το στήθος και λύγισε το κορμί... ΕΙΚΟΣΙ ΈΝΑ...

Ένα ακόμη και στροφή... ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ.... Στάθηκε και κοίταξε την πόρτα... ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ χρονια την κοιτούσε και μετά στροφή...
Στο στόμα ο καφές είχε μείνει εκεί... σα να μην είχαν περάσει ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ολόκλρηα βήματα από τη στιγμή που τον γεύτηκε... ταλαιπωρούσε το μυαλό με αναμνήσεις... το ξυπνούσε απρόσμενα... και ξαφνικά το χέρι απλώθηκε και άνοιξε την πόρτα... και τα βήματα γίναν ΕΙΚΟΣΙ ΤΡΙΑ.... 

και το φώς πλημμύρισε τον κόσμο..

Παράθυρο ανοιχτό

Κράτησε το παράθυρο ανοιχτό κι ας ήταν μέσα του χειμώνα και το κρύο είχε ήδη αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο...
Δικαιολογούσε την κινηση αυτή λέγοντας ότι ήθελε να καπνίσει αλλά το απέφευγε με τα παράθυρα κλειστά για να μη μυρίσει το σπίτι. Καθόταν εκεί, παγώνοντας και φορώντας μόνο την νυχτικία και το λεπτό ζακετάκι που η ίδια κάποτε έπλεξε σε πιο ευτυχισμένες μέρες... τότε που εκείνος τη λάτρευε κι εκείνη τον κοιτούσε στα μάτια...
Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε πίσω της. Το σπίτι ήσυχο τόσο που σφίχτηκε η καρδιά της. Άρχισε να παγώνει αλλα δεν έλεγε να κλείσει το παράθυρο. Να μη μυρισει το σπίτι, να μη βήχει το παιδί στην τσιγαρίλα...
Ο αέας θαρρείς και την ξύπναγε... το κρύο της τρυπούσε το κορμί σα χιλιάδες βελόνες που από το πουθενά περνούσαν το ζακετάκι και καρφωνόταν με δύναμη στη σφιγμένη της  καρδιά
Το τσιγάρο τελείωνε αλλά με τη γόπα άναψε το επόμενο... Αρκεί να μη κλείσει το παράθυρο γιατί ήταν μέσα του χειμώνα και η καρδιά της είχε κρύο... 

Γράμμα στο συρτάρι (09 Οκτωβρίου)

Σε κοιτάζω καθώς κοιμάσαι πάνω στα μουσκεμένα σεντόνια και δε μπορώ να μη δακρύσω...
Αγαπημένη μου... κάθε σου ανάσα γεμίζει τα δικά μου πνευμόνια και κάθε χτύπος της καρδιάς σου, γεμίζει το δικό μου κορμί με ζωή.
Κοιτώ εκείνη τη σταγόνα ιδρώτα που στάθηκε στο λακάκι του λαιμού σου και ζηλεύω το ταξίδι που έκανε πάνω στο δέρμα σου, πεθαίνω από επιθυμία να κάνω την ίδια διαδρομή, να ταξιδέψω πόντο πόντο τα πελάγη της νιότης σου και του κορμιού σου την ασταμάτητη τρικυμία.
Λογικά σκεπτόμενος θα έπρεπε εδώ και ώρα ν ανοίξω την πόρτα και να χαθώ μέσα στης νύχτας το χαλασμό, ν αφήσω πίσω μου κάθετι δικό σου, κάθε σκέψη, κάθε όνειρο για να σωθούμε και οι δυο.
Μα εγώ εδώ, παντοτινός επικριτής των συναισθημάτων, πνίγομαι στα δικά μου και γίνομαι έρμαιο δικό σου. Από κυνηγός θήραμα, από γάτα το ποντικάκι σου που το παγιδεύεις με το νέκταρ των κατακόκκινων χειλιών σου

Ακόμη και τώρα αν μου λέγαν να διαλέξω μεταξύ ζωής μακρυά σου και θάνατου, θα φώναζα πως προτιμώ εσένα κι ας πεθάνω εκεί στην κούρβα του στήθους σου ακούγοντας ως τέλους το χτύπο της λατρεμένης σου καρδιάς.

Πως είναι άραγε ο θάνατος μετά από τόση ευτυχία;

Ο πάντα δικός σου

Σ.Α.

Γράμμα στο συρτάρι (03 Οκτωβρίου)

Είναι τόσα αυτά που παλεύουν σαν άγρια θεριά να βγουν προς τα έξω, που η ορμή τους τρομάζει ακόμη και σένα τον ίδιο... Ίσως σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο, τα δυο σου μάτια να μπορούσαν να μοιάσουν με λαμπτήρες του δρόμου και να φωτίσουν μονοπάτια ξεχασμένα... Στο σήμερα όμως που ζεις, οι προβολείς των διερχόμενων αναμνήσεων τυφλώνουν και τα μάτια σου τσούζουν από το καυσαέριο των στεναγμών σου...

Ίσως αν μπορούσες να διαγράψεις τις χαρτογραφημένες σου περιοχές να έφτανες σε νέους κόσμους μοναδικούς, που τα πόδια σου τρέμουν όταν τις πατάς και το άγγιγμα σου μερεύει την τρικυμία του είναι σου...

Και τι δε θα έδινα να μ άφηνες να ξορκίσω τη μαναξιά σου σε ένα σεντόνι δάκρυα...
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.

Γράμμα στο συρτάρι (03 Αυγούστου)

Η ζέστη με πνίγει και απόψε... Από τα διάπλατα παράθυρα μπαίνει η βοή της νύχτας πνιγηρή και ανούσια χωρίς να δροσίζει ούτε στο ελάχιστο την κάψα της ψυχής, του μυαλού και του κορμιού.
Σε σκέφτομαι κάπου εκεί έξω, να γυρνάς χωρίς έγνοιες χωρίς προβληματισμούς, φορώντας τη μάσκα της αδιαφορίας και αναρωτιέμαι αν σε αγγίζει τίποτα πια.
Ξαπλώνω στα μουσκεμένα σεντόνια και αναζητώ το σχήμα σου. Κρατάω στα χέρια μου το μαξιλάρι και μυρίζω το άρωμά σου πνιγμένο μετά από τόσο καιρό από της λήθης το μούχρωμα...
Ακόμη είμαι εδώ και περιμένω...
Καρτερικά ουρλιάζοντας μέσα μου γιατί η φωνή μου πνίγεται σε κείνη τη λακούβα του λαιμού σου...
Ποια χέρια άραγε θα σ αγκαλιάσουν αύριο;

Γύρνα έστω κι ας είναι για ένα κλικ του ρολογιου
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.

Να ζεις ν αγαπάς και να ονειρεύεσαι...

Εικόνες  σκονισμένες, πεταμένες εδώ και χρόνια σ ένα συρτάρι του κομοδίνου ... παρατημένες θαρρείς  εκεί από ένα χέρι βιαστικό που θέλησε να τις κρύψει ίσως για να μην τις δουν τα δικά σου μάτια...
Μάτια μισόκλειστα από το φως που μπήκε από το παράθυρο που άνοιξες παρατηρούν μια τις φωτογραφίες και μια τη σκόνη που στριφογυρνάει μέσα σ εκείνη τη δειλή αχτίδα του ήλιου...
Δεν έχει πως ούτε γιατί. Μεθυσμένες σκέψεις στριφογυρνάν φτιάχνοντας κοκτέιλ συναισθημάτων σε μια αμφίβολη πραγματικότητα.
Δεν είναι που δεν μπορείς, είναι που δεν τολμάς. Αναμασάς και ονειρεύεσαι, ελπίζεις και αναρωτιέσαι. Χαμένες ζωές, χαμένες θύμισες και εσύ στη μέση να ψάχνεις το νόημα αυτών που πιασμένα από μια κλωστή, αιωρούνται στο κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Δεν είναι που δε σ αγαπώ... είναι που κουράστηκες πια να ζεις, ν αγαπάς και να (με) ονειρεύεσαι...

Γράμμα στο συρτάρι (28 Ιουλίου)

Γιατί; Μήπως εγώ δεν πονάω; Δε νιώθω; Δεν αφουγκράζομαι το κλάμα σου όταν προσπαθείς να το πνίξεις μέσα στα γέλια και τα ανόητα αστεία; Είναι το ίδιο γέλιο με το δικό μου. 
Δεν ξέρω κατά πόσο κατάλαβες αυτά που ήθελα να σου πω στο τελευταίο γράμμα μου αλλά να ξέρεις πως κάθε φορά που κολλάω με σάλιο το φάκελο, βάζω μέσα και λίγη από την αισιοδοξία που μου έχει απομείνει.
Μια πνοή μονάχα θαρρώ πως αρκεί... μα αν πάλι δε σου φτάνει πες μου να σου στείλω λίγη ακόμη. Νομίζω μου έχει μείνει ακόμη μερική εκεί πίσω σ εκείνο το ντουλάπι της μοναξιάς...

Για σένα θ αντέξω κι ας πονώ
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.  

Γράμμα στο συρτάρι

Ξέρεις... είναι εκείνες οι ώρες που θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω πως ν αρχίσω και τι να σου πω... εκείνες οι ώρες που θέλω να τα καταθέσω όλα κάπου και να αδειάσω τα ασφυκτικά ντουλάπια της καρδιάς και του μυαλού αλλά πάντα κάτι μπλοκάρει την πόρτα και δεν ανοίγουν.
Ξέρεις... πάντα ένοιωθα ότι το να μιλάω φανερώνει αδυναμία και πως εύκολα θα γίνω στόχος σ αυτούς που περιχαρείς θα έρθουν να χλευάσουν, να εκμεταλλευτούν και να στηλιτεύσουν τα ιερά μου και τα όσια.
Ίσως η μοναξιά να μην είναι η καλύτερη λύση και το προσωπείο του σκληρά δυνατού και "όλα τα αντέχω τύπου" να είναι παγίδα στο είναι μου και την ύπαρξή μου αλλά εκεί στα τείχη αυτού του κάστρου μου εγώ νοιώθω μέγας άρχων και ασφαλής.
Ίσως...
Εσύ όμως δε θα το μάθεις ποτέ...

Χαμογέλα μου έστω και από μακριά
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.