Είχα σκοπό μέσα από αυτό το μπλογκ να σταματήσω να διαμαρτύρομαι. Σκέφτηκα κάποια στιγμή πως μπορώ να γίνω πιο ρομαντική πιο νοσταλγός πιο τρυφερή ένα πράμα ρε παιδί σαν την καρδιά ενός μαρουλιού και να αφήσω να φανεί προς τα έξω η άλλη πλευρά μου - όχι αυτή του νταλικέρη - γιατί όπως και να το κάνουμε γυναίκα πράμα και να τα χώνεις παντού δε λέει. Λέει;
Μωρέ λέει και παραλέει. Ειδικά αν έχεις έστω και λίγο μυαλό και αντιλαμβάνεσαι το τι γίνεται γύρω σου. Αν έχεις έστω και μια μικρή ικανότητα να παίρνεις χαμπάρι πότε υποτιμούν τη νοημοσύνη σου και εκμεταλλεύονται την οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξουσία έχουν.
Και αυτό "έπαθα" εγώ σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου στο ΚΕΠ Πατησίων. Μπήκα η γυναίκα ήρεμη γλυκιά και βγήκα με το μάτι γυρισμένο.
Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών. Εγώ τα λέω Κέντρα Εκνευρισμένων Πολιτών. Όποιος έχει πάει καταλαβαίνει. Όποιος έχει περάσει έστω και δέκα λεπτά από τη ζωή του εκεί μέσα τους αναθεματίζει.Σκοπός ύπαρξης τους? Η εξυπηρέτηση όλων αυτών των ταλαίπωρων που δε μπορούν να τρέχουν πρωί πρωί σε δημόσιες υπηρεσίες. Έργο τους? Η καταρράκωση δεκάδων πολιτών που μπαίνουν ήρεμοι και ψύχραιμοι και φεύγουν με τέσσερα εγκεφαλικά και 5 εμφράγματα.΄
Εγώ πριν πάθω τα εγκεφαλικά έπαθα κρίση. Κρισάρα για να πω την αλήθεια. Έβγαλα αφρούς φλύκταινες και κριθαράκι στο μάτι.
Αιτία; Μια υπάλληλος που νόμιζε ότι το ΚΕΠ είναι το τσιφλίκι του πατέρα της και όλοι εμείς εκει μέσα που με τις ώρες επί διημέρου περιμέναμε να εξυπηρετηθούμε είμαστε κολίγοι της και μας έβριζε. Μεταξύ των κολίγων γεροντάκια στα πρόθυρα κατάρρευσης που εκλιπαρούσαν για ένα χαρτί.Η τσιφλικού έδινε χαρτάκια με αριθμούς προτεραιότητας. Χαρτάκια που τη μόνη χρησιμότητα που είχαν ήταν να σου γεμίζουν τη χούφτα. Γιατί η τσιφλικού παρόλα τα χαρτάκια απαιτούσε ουρά. Είχε ένα πάθος θα έλεγα με την ουρά. Εξυπηρετούσε όποιον φιλήσυχα και αμίλητα στεκόταν σε ουρά. Τα γεροντάκια σε κρίση. Ενός παππού του έφυγε η μασέλα από τα νεύρα. Μα έχω τον τάδε αριθμό. Ναι αλλα δεν είσαι στην ουρά. Ωρυόταν η τσιφλικού, αντιδρούσε ο παππούς, παράταγε αυτή το πόστο της και τον κολίγο που εξυπηρετούσε έβγαινε έξω τραβολογούσε τους παππούδες να τους βάλει στην ουρά και ούρλιαζε. "Στη σειράαααααααααααααααααα λέω στη σειρά"
Τι φωνάζεις κυρά΄μου; Παππούδες είναι, δεν είναι κουφοί. Έλεος δλδ.
Σε βοήθεια της τσιφλικούς έτρεχε κάθε φορά ένας φουσκωτός της δημοτικής αστυνομίας. Λες και τον είχες φουσκώσει με τρόμπα ένα πράμα. Το αναβολικό έκανε πάρτυ στα μπράτσα του. Χόρευε μάμπο σε κάθε του κίνηση. Έσπρωχνε τράβαγε και αγριοκοίταζε όποιον διαμαρτυρόταν.
Την πρώτη μέρα έφυγα από το ΚΕΠ άπραγη. Έβαλα στο στόχαστρο την τσιφλικού, γρύλισα στον φουσκωτό που με αγριοκοίταξε και έφυγα. Τη δεύτερη πήγα νωρίτερα και εξοπλισμένη με όλα τα έγγραφα. Μπήκα μέσα πήρα πάλι χαρτάκι, άκουσα πάλι την τσιφλικού να φωνάζει για την ουρά την είδα ξανά να τραβολογά τα γεροντάκια. Καμάρωσα το φουσκωτό που στεκόταν μπροστά σε έναν παππού και φούσκωνε τα στήθια για να φοβηθούμε οι υπόλοιποι. Καφέ δεν πήρα, ούτε σπόρια. Το έργο το έβλεπα για δεύτερη φορά ξεροσφύρι....
Έρχεται μετά από τρεις ώρες - ναι καλά διαβάσατε - η σειρά μου. Επτά και μισή το απόγευμα και η τσιφλικού ενημερώνει ότι οκτώ το μαγαζί κλείνει. Όσους δείραμε εεεεεεεεε εξυπηρετήσαμε εξυπηρετήσαμε. Οι υπόλοιποι αύριο πάλι.
Νιώθοντας τυχερή πλησιάζω την τσιφλικού.
-Καλησπέρα σας (εγώ)
-Τα χαρτιά σας και γρήγορα (η τσιφλικού)
-Να σας πω τι θέλω... (εγώ)
-Δε με νοιάζει τι θες κυρά μου δώσε τα χαρτιά (η τσιφλικού)
Φουντώνω κορώνω, έρχομαι και γίνομαι στιρέλα.... Κρατάω σφιχτά τα χαρτιά στο χέρι μη μου τ' αρπάξει και αρχίζω να τις λέω χωρίς να δίνω σημασία στη γκρίνια της τι θέλω
-Καταθέτω τα χαρτιά ....(εγώ)
-Τα χαρτιά δώστε λέμε (τσιφλικού)
-Σας πήρα τηλέφωνο και μίλησα με την κυρία Ταδε και μου είπε τι χρειάζεται και σας τα έφερα (εγώ)-Φέρτα να τελειώνουμε επιτέλους (τσιφλικού)
Λέω ας πάει στην ευχή δώστα να τελειώνεις μια ώρα αρχύτερα..
Τα αρπάζει τα κοιτάει τα βρίσκει όλα εντάξει και την ώρα που βγάζει τη σφραγίδα γυρνά απαθέστατη και μου λέει
-Δώσε και την εξουσιοδότηση. Τι την κρατάς για μαγιά;
Που πως τι; Ποια εξουσιοδότηση; Η Ταδε στο τηλέφωνο ήταν σαφής. Μπορώ να καταθέσω τα χαρτιά του συζύγου μου για βιβλιάριο ασθενείας- διότι περί αυτού επρόκειτο - χωρίς να χρειάζεται καμιά εξουσιοδότηση. Κανείς δεν μου είπε ότι θέλει εξουσιοδότηση. Αυτά και άλλα τέτοια σκεφτόμουν όσο η τσιφλικού στεκόταν κουνώντας το γοφό με ένα ύφος δεκαπέντε καρδιναλίων.
-Αντε κυρά μου τελείωνε... μου λέει σε κάποια στιγμή. Έχουμε κι άλλες δουλειές. Δώστην αλλιώς φύγε και έλα αύριο.
Κι εκεί γύρισε το μάτι ανάποδα. Εκεί έπαθα την κρίση.
Και αρχίζω να φωνάζω να ουρλιάζω να σπρώχνω το φουσκωτό που ήρθε για να με μαζέψει.
-Ποια εξουσιοδότηση; Και γιατί δεν το είπατε από το τηλέφωνο ότι τη θέλετε; Και γιατί δεν το είπες χθές που σε ρώτησα; Και γιατί να χάνω δυο μέρες από το χρόνο μου και να πρέπει να χάσω κι άλλο επειδή εσείς απλά ξύνεστε;
Κι αυτή να λέει ότι η δίνω εξουσιοδότηση ή ας πάει ο σύζυγος την επομένη.
Και εκεί ήταν που κρίθηκε το παιχνίδι. Μέσα σε πέντε λεπτά όλοι στο ΚΕΠ με κοιτούσαν, άλλοι με δέος και χαμόγελο, άλλοι με απέχθεια και άλλοι με συμπόνια..
Κι εγώ να φωνάζω...
-Ποιος σύζυγος κυρά μου; Ποια εξουσιοδότηση; Εγώ είμαι στην ταυτότητα και στη φωτογραφία. Με λένε Κώστα και έχω κάνει αλλαγή φύλου. Θές να με ψάξεις; Απόδειξε ότι δεν είμαι εγώ. Ψάξε με. Βάλε το φουσκωτό να με ψάξει να γουστάρει κιόλας.
Επί δέκα λεπτά το Κέντρο Εκνευρισμένων Πολιτών γελούσε μέχρι δακρύων. Άλλοι πάλι κοίταζαν το κακόμοιρο το παλικάρι που ελαττωματικό ήταν από γεννησιμιού και άλλαξε φύλο. Η τσιφλικού και ο φουσκωτός είχαν πάρει μια έκφραση πλέον λες και φάγαν ξινισμένο γιαούρτι.Έφυγα από το ΚΕΠ συνοδεία του φουσκωτού ως την πόρτα, έχοντας σφίξει κάμποσα χέρια από αυτούς που δειλά δίναν συγχαρητήρια για το θάρρος - θράσος μου και με ένα σωρό λόγια παρηγοριάς από αυτούς που το πίστεψαν πως έκανα αλλαγή φύλου
Το σημαντικότερο όμως απ' όλα ήταν ότι στην τσάντα μου είχα το χαρτάκι που έλεγε ότι εγώ - ο Κώστας που έκανα αλλαγή φύλου - είχα καταθέσει αίτηση για βιβλιάριο και μπορούσα την επόμενη μέρα να το παραλάβω.
