ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;

...είχες καιρό να σηκωθείς... πάντα εκεί σαν καρφωμένος στην καρέκλα σου με μάτια χαμένα στο κενό σημείο μπροστά σου θαρρείς και κάποιο μυστικό κρυφό μήνυμα ξεδιπλωνόταν εκει... δε μιλούσες, δεν ψιθύριζες καν... που και πού μόνο ακουγόταν το θρόισμα του παντελονιού σου καθώς άλλαζες σταυροπόδι...
και πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια... και εκει σε μια στιγμή χωρίς προειδοποίηση σηκώθηκες... ευθυτενής αγέρωχος γεμάτος περηφάνεια, άπλωσες το χέρι και είπες με κρυστάλλινη φωνή...
Χορεύουμε;

(Α.Κ. 31082016)

Ζω και Αγαπώ!

Και ποιος ορίζει το πως πρέπει ν αγαπάς; Ποιος μπορεί να βάλει την αγάπη σε καλούπια; Μα είναι δυνατόν; Καθένας την αγάπη τη νιώθει και την εκφράζει με το δικό του τρόπο. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν πρότυπα και δεδομένα που πρέπει να τηρήσεις και να πατας πάνω σ αυτά.
Μόνο ν αγαπάς. Με όλο σου το είναι και για όσο. Για όσο αντέχεις. Για όσο αντέχεις ν αγαπάς τον αλλον χωρίς να τον πνίγεις και χωρίς να πνίγεσαι. Αν βάλεις μέσα στην αγάπη σου το αλλά, τότε να φύγεις. Να μη σταθεις λεπτό. Αγάπη με αλλά δεν υπάρχει. Δε στέκει το "σ αγαπάω αλλά πρέπει ν αλλάξεις". Υπάρχει μόνο το "σ αγαπάω" και μετά τελεία. Αν πεις "σ' αγαπάω αλλά" τότε φύγε. Τρέχα. Τρέχα μακρυά πριν πληγωθείς και πριν πληγώσεις.
Μα η αγάπη πονάει θα σου πουν. Λάθος. Η αγάπη ανυψώνει, ανοίγει δρόμους, απαλύνει ψυχές και γεμίζει το μυαλό με ωραίες εικόνες και όνειρα. Αυτό που πονάει ειναι το εγώ και οι προβολές του.

"Σ αγαπάω αλλα θα σε ήθελα αλλιώς. Θα ήθελα να μ αγαπάς μ αυτό τον τρόπο. Δε μ αγαπάς αρκετά γιατι δεν αλλάζεις για μένα."

Ποιος ορίζει λοιπόν το πως πρέπει ν' αγαπάς; Κανείς. Γιατί αν το ορίσει τοτε παύει να ειναι αγάπη. Χάνει τη μαγεία της. Διαλύεται και γίνεται μια χλιαρή σούπα που παλεύεις με κερί να τη ζεστάνεις.
Αλλά η αγάπη δε ζεσταίνεται. Αν κρυώσει, πάει. Καλύτερα φύγε. Το πάντα θα σ αγαπώ ισχύει μόνο όταν αγαπάς τον άλλον γι αυτό που ειναι και όχι γι αυτό που θες να είναι. Κι αυτοί που πραγματικά αγαπήσαμε δε φεύγουν ποτέ. Είναι πάντα μαζί μας. Μέσα μας. Τους κουβαλάμε όπου πάμε και τους μνημονεύουμε σε κάθε μας χαμόγελο.
Αγαπώ, ονειρεύομαι, ελπίζω, ΖΩ.
Με σένα, για σένα, για μένα.
Ζω κι αγαπώ.

ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ!

Θελω μια φορά,

μια να σε κραταω αγκαλια

και να ακούμε τις μουσικες σου.

Να μαστε κολλημένοι

όπως τα ακόρντα στα δωδεκαμετρα

που παίζεις.

Και να λεμε βλακειες. Και να γελαμε.

Και να ξεχυλιζει η αγαπη τοσο

που να παγωσει το δειλινό στα χρώματα του,

για να περασει ωρα μαζι μας.

(14042017)

Moodάδες

Μ' αρέσουν οι χώροι οι νοσοκομειακοί. Άσπροι τοίχοι, άσπρα έπιπλα, άσπρες κουρτίνες, άσπρες ψυχές. Αυτοί που παίρνουν χρώμα από τους ανθρώπους, τη διάθεσή τους και το είναι τους. Αυτοί που τους χρωματίζει το μπλουζάκι που έβγαλες χθες βράδυ και το φόρεσα το πρωι για να σου φτιάξω καφέ, η φούστα μου που πάλεψα να τακτοποιήσω αλλά την πέταξα άτακτα κι έμεινε σκαλωμένη στην καρέκλα, το βιβλίο που έμεινε ανοιχτό στο πάτωμα και σε περιμένει να συνεχίσεις να το διαβάσεις, οι δίσκοι με τη μουσική που αγαπάμε.
Μ' αρέσουν οι χώροι που δεν κρύβουν στην πολυχρωμία τους ψυχές φευγάτες και ντροπιασμένες αλλά που μέσα από το άσπρο τους βγάζουν έρωτα και προσμονή. 
Μ' αρέσουν οι χώροι οι λευκοί που από μέσα τους ξεπηδάς εσύ και το χρώμα σου.
Καλημέρα κόσμε (μου) κάτασπρε.
Αγάπη σου 'χω!