Παράθυρο ανοιχτό

Κράτησε το παράθυρο ανοιχτό κι ας ήταν μέσα του χειμώνα και το κρύο είχε ήδη αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο...
Δικαιολογούσε την κινηση αυτή λέγοντας ότι ήθελε να καπνίσει αλλά το απέφευγε με τα παράθυρα κλειστά για να μη μυρίσει το σπίτι. Καθόταν εκεί, παγώνοντας και φορώντας μόνο την νυχτικία και το λεπτό ζακετάκι που η ίδια κάποτε έπλεξε σε πιο ευτυχισμένες μέρες... τότε που εκείνος τη λάτρευε κι εκείνη τον κοιτούσε στα μάτια...
Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε πίσω της. Το σπίτι ήσυχο τόσο που σφίχτηκε η καρδιά της. Άρχισε να παγώνει αλλα δεν έλεγε να κλείσει το παράθυρο. Να μη μυρισει το σπίτι, να μη βήχει το παιδί στην τσιγαρίλα...
Ο αέας θαρρείς και την ξύπναγε... το κρύο της τρυπούσε το κορμί σα χιλιάδες βελόνες που από το πουθενά περνούσαν το ζακετάκι και καρφωνόταν με δύναμη στη σφιγμένη της  καρδιά
Το τσιγάρο τελείωνε αλλά με τη γόπα άναψε το επόμενο... Αρκεί να μη κλείσει το παράθυρο γιατί ήταν μέσα του χειμώνα και η καρδιά της είχε κρύο... 

Κόκκινη κλωστή δεμένη... Παραμύθι για δυο λέξεις και ένα χαμόγελο

Το παλεύω από εδώ το παλεύω από εκεί και το μόνο που βγαίνει είναι ένας λυγμός.

Λυγμός για όλα αυτά που θέλω να πω και δε βρίσκονται λέξεις και για όλα εκείνα που θέλω να κάνω μα βρίσκω μπροστά μου βουνά. Οι λέξεις μοιάζουν τόσο φτωχές ώρες ώρες που απορώ πως γράφτηκαν τόσα πράγματα κατά καιρούς.

Και τελικά τι στόχο είχαν;

Μήπως τελικά το παραμύθι είναι ακριβώς εδώ; Για δυο λέξεις που πίστεψαν πως θα γεμίσουν το χαρτί και ένα χαμόγελο που έπεσε από κει που ήταν κολλημένο; Θαρρώ πως ναι. Εκεί είναι το νόημα...

Παραμύθι για δυο λέξεις και ένα χαμόγελο.

Μια φορά κι έναν καιρό η λέξη ελπίδα συνάντησε τη λέξη όνειρα δίπλα σε ένα χαμόγελο σκαλωμένο σε ένα παιδικό πρόσωπο.

Αποφάσισαν μαζί να κρεμαστούν στις άκρες του χαμόγελου και να σταθούν εκεί για να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά - έτσι θαρρούσαν - και μαζί να κάνουν το παιδικό πρόσωπο γνωστό στα πέρατα του κόσμου.

Το παιδικό προσωπάκι έμοιαζε πολύ χαριτωμένο με την ελπίδα και τα όνειρα κρεμασμένα στο χαμόγελο του και όλοι το βλέπαν και το θαύμαζαν και το καμάρωναν.

Όμως σύντομα δυο άλλες λέξεις έσκασαν μύτη από το πουθενά και ζήλεψαν το χαμόγελο του παιδικού προσώπου. Οι λέξεις θλίψη και πόνος θύμωσαν που είδαν τα όνειρα και την ελπίδα να στέκονται χαρούμενες στις άκρες του χαμόγελου.

Πήραν φόρα να πιαστούν κι αυτές εκεί. Πήδηξαν ψηλά μέχρι τις άκρες του χαμόγελου και πάλεψαν με την ελπίδα και τα όνειρα. Το παιδικό χαμόγελο αντιστάθηκε. Κάθε φορά που τις έβλεπε να πηδούν έβαζε την ελπίδα και τα όνειρα να αντιστέκονται με όλες τις δυνάμεις τους.

Και κράτησε για καιρό αυτή η μάχη. Και κάθε μέρα που περνούσε η ελπίδα έχανε τις δυνάμεις της. Και η η θλίψη και ο πόνος κέρδιζαν έδαφος. Και τα όνειρα άρχισαν να εξασθενίζουν κι αυτά. Και στο τέλος τα όνειρα έσβησαν και η ελπίδα πέθανε. Και η θλίψη και ο πόνος κρεμάστηκαν από τις άκρες του χαμόγελου και πιάστηκαν εκεί μέχρι που τις γύρισαν ανάποδα.

Κι αυτό ήταν το παραμύθι για ένα χαμόγελο με όνειρα και ελπίδες που το νίκησαν η θλίψη και ο πόνος. Και αν δεν σας άρεσε το παραμύθι μου ή αν το θεωρείται απλά ένα παραμύθι απλά κοιτάξτε γύρω σας.

Και για όσους περίμεναν κάτι πιο εντυπωσιακό λυπάμαι αλλά μας τελείωσε.