Άλογος Λόγος...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πραγματικά με ενοχλεί περισσότερο... Η συναίσθηση ότι με περνάν για ηλίθια ή η αλήθεια ότι κάπου στο βάθος (κήπος) είμαι ολίγον τι και από ηλίθια μαζί με όλα τα υπόλοιπα.
Έχοντας φτάσει πλέον σε μια ηλικία όπου δύσκολα αλλάζεις χαρακτήρα, αδυνατώ να προσαρμοστώ με τη λογική ότι οκ δε βαριέσαι; Τι κι αν μας πηδάν την ψυχολογία, τα όνειρα, τη ζωή και μας κάνουν γαϊτανάκι σε ένα αέναο παιχνίδι υποκρισίας και διαφθοράς;
Κάνω αντίσταση του κώλου, γκρινιάζω, θυμώνω, κλάιω κάποιες φορές από νεύρα, όχι για τους άλλους αλλά για τον ίδιο μου τον εαυτό και το σημείο που άφησα να με φέρουν.
Ο φόβος του να χάσεις αυτό που έχεις έστω κι αν στην πραγματικότητα είναι πλασματικό σε τρομάζει, σε κάνει και μαζεύεσαι. Δεν μπορείς να βάλεις το μυαλό να λειτουργήσει επαναστατικά όταν σκέφτεσαι το τσουκάλι που αύριο ίσως είναι άδειο, αν πεις αυτά που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε μπορείς να ξεφωνίσεις όταν ξέρεις ότι τον απόηχο της δικής σου κραυγής πάλι εσύ θα τον ακούσεις και μόνο.
Γίναμε πιόνια. Χάσαμε υπερηφάνεια και συναισθηματισμό. Ξεχάσαμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Είμαστε εδώ με μόνο ένα σκοπό...
Αργά το βήμα μας να σέρνουμε σε ένα χορό που θυμίζει λίγο τα συρτά στους γάμους. Δεν τα ξέρουμε, δεν τα γουστάρουμε... αλλά πρέπει να χορέψουμε έτσι... για το καλό.

Καλώς σας βρήκα.