ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ;

...είχες καιρό να σηκωθείς... πάντα εκεί σαν καρφωμένος στην καρέκλα σου με μάτια χαμένα στο κενό σημείο μπροστά σου θαρρείς και κάποιο μυστικό κρυφό μήνυμα ξεδιπλωνόταν εκει... δε μιλούσες, δεν ψιθύριζες καν... που και πού μόνο ακουγόταν το θρόισμα του παντελονιού σου καθώς άλλαζες σταυροπόδι...
και πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια... και εκει σε μια στιγμή χωρίς προειδοποίηση σηκώθηκες... ευθυτενής αγέρωχος γεμάτος περηφάνεια, άπλωσες το χέρι και είπες με κρυστάλλινη φωνή...
Χορεύουμε;

(Α.Κ. 31082016)

Φωτογραφία

Χλωμή θλιμμένη και ρετρό χωρίς ουσία

να σου σκαλίζω νοσηρά τη φαντασία...

Να σου θυμίζω πως δεν εχεις γυρισμό

πως έχω εγώ το πιο ενοχό σου μυστικό.

Κι όταν μια μέρα ξαφνικά με δείς μπροστά σου

Να σου θυμίσω απ την αρχή τα όνειρα σου

θα είναι κρίμα μα δε θα χει σημασία

θα 'μαι ασπρόμαυρο χαρτί χωρίς αξία.

Σ 'ενα συρτάρι μια παλιά φωτογραφία

(DTSUE2017)