Δεν έχω χρόνο

Δεν έχω χρόνο ρε φίλε,

Δεν έχω χρόνο για έρωτες μίζερους, 

για στιγμές παγωμένες,

για αμηχανίες και καμάκια εφηβικά.

Δεν έχω χρόνο για βραδινές αναμονές και βουρκωμένα μάτια.

Δεν έχω χρόνο για ελέγχους και ζήλιες άρρωστες.

Δεν έχω χρόνο να παίζω παιχνίδια, 

να μετράω τις μέρες, 

να φωνάζω υστερικά απούσες ψυχές.

Δεν έχω χρόνο ν απολογούμαι για λόγια που είπα, 

για πράξεις που δεν έκανα.

Δεν είμαι εγώ του πριν. Είμαι εγώ του τώρα.

Μεγάλωσα φίλε.

Μεγάλωσα και αλλάζω ρυθμούς, 

βήματα κι αναπνοές.

Μεγάλωσα και θέλω τις νύχτες μου 

γεμάτες ζεστές αγκαλιές και πάθη ουσίας.

Μεγάλωσα και θέλω ανταλλάγματα 

για ό,τι δίνω και ό,τι μοιράζω.

Πονάω, αγαπάω, ονειρεύομαι,

ελπίζω και όλα αυτά γιατί μπορώ. 

Γι αυτό σου λέω...

Δεν έχω χρόνο

Η ποίηση είναι μια τέχνη μοναχική που εντελώς συμπτωματικά μπορεί να την απολαύσει και κάποιος ακόμη, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι την αντιλαμβάνεται κιόλας.
Οι στίχοι επιτρέπεται να επαναλαμβάνονται σε μέτρα ιαμβικά βασιζόμενα σε ρυθμούς αντικρουόμενους με το ρυθμό μιας καρδιάς και μόνο.
Αν αυτή η καρδιά δεν είναι η δική σου απλά δεν έχει πλέον καμιά αξία η μουσική.
Θα μπορούσα να είμαι μια καλοκουρδισμένη άρπα αλλά δυστυχώς γίνομαι μια φάλτσα κιθάρα που χάνει κάθε μέρα και μια χορδή.
Στις πόσες τελειώνω;