...είχες καιρό να σηκωθείς... πάντα εκεί σαν καρφωμένος στην καρέκλα σου με μάτια χαμένα στο κενό σημείο μπροστά σου θαρρείς και κάποιο μυστικό κρυφό μήνυμα ξεδιπλωνόταν εκει... δε μιλούσες, δεν ψιθύριζες καν... που και πού μόνο ακουγόταν το θρόισμα του παντελονιού σου καθώς άλλαζες σταυροπόδι...
και πέρασαν μέρες, μήνες, χρόνια... και εκει σε μια στιγμή χωρίς προειδοποίηση σηκώθηκες... ευθυτενής αγέρωχος γεμάτος περηφάνεια, άπλωσες το χέρι και είπες με κρυστάλλινη φωνή...
Χορεύουμε;
(Α.Κ. 31082016)
