Εδώ και ώρα παρακολουθώ το έτερον μου ήμισυ να κοπανιέται στο playstation να παίζει Teken και να φωνάζει περιχαρής κάθε τρεις και λίγο ναιιιιιιιιιιιιι τον ξέσκισα ή φτου σου γαμώτο με τσάκισε πάλι - αυτό το δεύτερο περισσότερες φόρες εχεχε - και μεγάλη εντύπωση μου κάνει το πως γίνεται ψύχωση τελικά μια τόσο βλακεία παιχνίδι που δε σου δίνει περιθώρια πολλά για σκαμπουλινιές, κλεψίματα, αναταραχές και καβγάδες.
Ώρες ολόκληρες καρφωμένοι μικροί και μεγάλοι μπροστά σε μια οθόνη να τρώνε ξύλο από μια γκόμενα με μπικίνι ή από έναν χοντρό του σούμο με τα ψηφιακά κολαράκια να κουνιόνται δεξιά αριστερά σε κάθε κίνηση και το μπινελίκι να πέφτει σύννεφο όταν ο εικονικός ήρωας τους ταβλιάζεται και δε μπορεί να σηκωθεί.
Βγες παιδάκι μου να παίξεις κάνα μπάσκετ πάμε να παίξουμε κυνηγητό και κρυφτό στους δρόμους της Κυψέλης να το ευχαριστηθούμε ένα πράμα. Μα τι λες τώρα που κοτζαμάν άντρας θα κυνηγιέμαι σα μαθητούδι στους δρόμους.
Αυτό μας μάρανε τρομάρα μας. Το ότι γίναμε κοτσαμάν άντρες και γυναίκες. Θα μου πείς στο σπίτι μέσα με το χαζοκούτι και το χειριστήριο στο χέρι ποιος μας βλέπει να ξέρει ότι το ρημάζουμε;
Μη μου πεις όμως ξανά ότι μεγαλωσαμε και σοβαρέψαμε και κάποια πράγματα δεν είναι για μας γιατί να ξέρεις θα σου τραβήξω ντιλιτ σε όλες τις κάρτες μνήμης και να σε δω μετά πως θα παίζεις Μπαμπλ μπαμπλ και τέκεν και ας χτυπάς τον κώλο σου κάτω.
Προσωπικά μου έχει λείψει τρομερά το να βγω στη γειτονιά να παίξω μήλα, κρυφτό, κλέφτες και αστυνόμους και να κάνω χαζά.
Όταν ήμουν στο δημοτικό θυμάμαι ξεσκιζόμασταν καθημερινά πότε θα τελειώσουμε το διάβασμα για να τρέξουμε στην αλάνα. Συνήθως παρατάγαμε τις τσάντες του σχολείου στην κουζίνα πετάγαμε σαν δικαιολογία ένα "διάβασα στο σχολείο" και ξεχυνόμασταν ομαδικώς για μήλα και κυνηγητό. Η χαρά μου ήταν να κοπανάω στα μήλα τη μπάλα στο κεφάλι του Σάκη γιατί αυτό αμέσως γινόταν το σύνθημα για ατελείωτο κυνηγητό μιας και ο Σάκης νευρίαζε όταν εγώ κορίτσι και μια σταλιά σκατό - 3 χρόνια μεγαλύτερος ο Σάκης και παιδικός μου έρωτας το έπαιρνε βαρέως όταν τον κοπάναγα - κατάφερνα να τον πετύχω και μάλιστα στο κεφάλι.
Κοριτσίστικα παιχνίδια δεν έπαιζα. Πρώτον γιατί πολλά κορίτσια δεν είχε η γειτονιά οπότε εγώ έπαιζα με τους φίλους του αδελφού μου - και μεγαλύτερη ήθελα να παίζω μαζί τους αλλά με βλέπαν σαν αδελφή πλέον γαμώτο και μου έμεινε το απωθημένο - και πολύ με χάλαγαν αυτά τα κοριτσίστικα με τις κούκλες και το άντε να μαγειρέψουμε να φάει η Μπάρμπι - που το σκασμό να βγάλει η Μπάρμπι και ο Τζον τζον και η Σίντι με τον άλλον τον καραγκιόζη τον Κεν.
Μ' άρεσε να παίζω κλέφτες και αστυνόμους, ποδόσφαιρο και να κάνω ποδήλατο και πατίνια στο δρόμο. Τραυματικές εμπειρίες με τα πατίνια και το ποδήλατο. Όχι για μένα όσο για τη μάνα μου που μ' έβλεπε με τα πατίνια στα πόδια και γαντζωμένη από το ποδήλατο πότε του Σάκη πότε του αδελφού μου να τρέχω βολίδα στο δρόμο - που εδώ που τα λέμε δίκιο είχε η γυναίκα γιατί πέρναγαν πολλά αυτοκίνητα και μάλιστα με ταχύτητα από το δρόμο αυτό - και να σαβουρδίζομαι ξαφνικά γιατί βρήκα χαλίκι και δεν πρόλαβα να σταματήσω.
Στην πέμπτη δημοτικού απόκτησα και το πρώτο μου παράσημο στο γόνατο. Μια πληγή τεράστια από σαβούρδισμα σε κατηφόρα χωματόδρομο που ακόμη και τώρα φαίνεται το σημάδι της έτσι για να μου θυμήζει αξέχαστες στιγμές γέλιου όταν κατέβαινα βολίδα το χωματόδρομο με το ποδήλατο και λυγμών όταν σαβουρδίστικα και μου έριχνε η μάνα μου οιώδιο στην πληγή για να την απολυμάνει. Εκείνη τη μέρα μου τρύπησε και τα λάστιχα του ποδηλάτου που την επομένη φυσικά ήταν πάλι γερά και φουσκωμένα μιας και εγώ φρόντισα να κλαφτώ στον μπαμπάκα μου και να μου τα ξαναφτιάξει, αμ πως.
Η μάνα μου είχε πάντα της καημό ότι συμπεριφερόμουν σαν αγοροκόριτσο - γι αυτό με κούρευε τακτικά σαν τη Βουγιουκλάκη σε εκείνο το έργο που τη φώναζαν Πίπι, τίτλο δε θυμάμαι - και προσπαθούσε πάντα να με πείσει να παίξω κοριτσίστικα παιχνίδια. Μου κουβαλούσε κούκλες - που κατέληγαν κοντοκουρεμένες και βαμένες με τα χρώματα του Ολυμπιακού - λάστιχο για να παίζω στο σχολείο - που πάντα όλο και κάποια σφεντόνα θα φτιάχναμε με τον αδελφό μου, το υπόλοιπο το χρησιμοποιούσα για να σκοτώνω μύγες συνήθως - και σκοινάκι που εντάξει όλο και έκανα γιατί γούσταρα που χοροπηδούσα ειδικά όταν μαζί μου χοροπηδούσε και κάποιος άλλος από την αγοροπαρέα.
Τώρα που το σκέφτομαι τελικά είχε δίκιο η μάνα μου. Αγοροκόριτσο ήμουν αλλά πολύ το χαιρόμουν. Στο κάτω κάτω ευχαριστιόμουν παιχνίδι. Κάτι που τα σημερινά παιδιά δεν το καταλαβαίνουν.
Ωραία παιχνίδια παίζαμε και στο γυμνάσιο και στο λύκειο και πολλές αναμνήσεις μαζεύονται ξαφνικά και θέλουν να αποτυπωθούν αλλά αυτά σε επόμενη εγγραφή γιατί το έτερον ήμισυ χρειάζεται εμψύχωση για να νικήσει την ψηφιακή γκόμενα που τον έχει σαπίσει στο ξύλο.
σμουτσ
