Μένω σε έναν κεντρικό δρόμο στην Κυψέλη, γεμάτο με παρκαρισμένα αυτοκίνητα και πολυκατοικίες του 1820 - δεν είναι τόσο παλιές αλλά σου δίνουν την εντύπωση ότι από κάπου θα σκάσει μύτη η Μπουμπουλίνα και ο Κολοκοτρώνης μπαρουτοκαπνισμένοι, τόσο γκρίζες είναι - και στις πολυκατοικίες αυτές ζουν ή έχουν μαγαζιά λογιών λογιών βλαστάρια.
Πολλοί αλλοδαποί όπως σε όλη την Κυψέλη, Έλληνες που μένουν σε διαμερίσματα πληρώνοντας ενοίκιο στους αλβανούς που τα έχουν αγοράσει, καταστηματάρχες που σκοτώνουν την ώρα τους λόγω αναδουλειάς στην πόρτα του καταστήματος τους βγάζοντας και τη σφεντόνα που και πού μπας και πετύχουν κανέναν και μπει στο μαγαζί να ψωνίσει.
Ο ψιλικατζής - ο ένας από τους δυο - ο Βαγγέλης τύπος κλασικός και βαριεστημένος. Αραχτός να κλαίει τη μοίρα του που τον έκανε ψιλικατζή και παιδεύεται όλη μέρα - κλαίγεται αλλά δεν το πουλά το ρημάδι να το αγοράσω εγώ να κλαίω κι εγώ τη μοίρα μου μετά και να κονομάω τρελά αραχτή και άνετη δίπλα στο σπίτι μου ακριβώς - και σιχτιρίζει την τύχη του "που αυτός όλη μέρα πουλά μαλακίες ενώ η γυναίκα του η Ελένη το ξύνει στο σπίτι" - δε μου εξήγησε όμως ποτέ το πως γίνεται η έρμη η γυναίκα να το ξύνει με δίδυμα παιδιά και όλες τις άλλες δουλειές που τις φορτώνει ο Βαγγελάκης της που "αει σιχτίρ καμιά μέρα θα τον στείλω για τσάι έτσι γκρινιάρης και υποχόνδριος που είναι ο βλάκας" που λέει και η γυναίκα του η Ελένη.
Χαρακτηριστικές φιγούρες και οι δυό τους. Ο Βαγγέλης είναι και φιλόμουσος τρομάρα του. Μαθαίνει κιθάρα να σκοτώνει την ώρα του και δε μπορώ να πω, παρόλο που τα αυτάκια μου μαθημένα στις φιλαρμονικές της Κέρκυρας κακοποιούνται βάναυσα από τους ήχους του κάνει φιλότιμες προσπάθειες.
Δίπλα του ακριβώς ο κύριος βουλκανιζατέρ ταλαιπωρεί μια κρητική λύρα. Ή μάλλον ταλαιπωρούσε πριν λίγο καιρό. Γιατί μια μέρα δεν άντεξα... μόλις τους άκουσα - ψιλικατζή και βουλκανιζατέρ - να παίζουν ντουέτο το "Δυο φάλτσα και μια στριγκλιά για λύρα και κιθάρα τους είπα ατάλαντους και βιαστές της μουσικής οπότε ο βουλκανιζατέρ που πίσω από τη μουστάκα - τρομάρα του είναι σα μπακαλιάρος με μουστάκι - είναι ευαισθητούλης σταμάτησε να παίζει. Ή τουλάχιστον δεν παίζει όταν σκάω μύτη εγώ στη γειτονιά. Όχι θα τον άφηνα.
Τις καθημερινές οι γείτονες μου έχουν μια βαριεστημάρα τρομερή θαρρείς και σκέφτονται συνεχώς το άν θα αυτοκτονήσουν από ανία ή αν θα συνεχίσουν να σέρνουν τα πτώματα τους στο δρόμο αυτό της Κυψέλης που είχε την τύχη ή την ατυχία να τους φιλοξενεί.
Τα μαγαζιά - εκτός του ψιλικατζίδικου του Βαγγέλη - 9 το πρωί είναι κλειδαμπαρωμένα και εφτασφράγιστα και οι ιδιοκτήτες ράθυμοι και αγουροξυπνημένοι - είπαμε αν έχετε άγνωστες λέξεις ανοίχτε και κάνα λεξικό να ξεστραβωθείτε βούδια - μαζεύονται στον ψιλικατζή και χασμουριόνται ομαδικώς μέχρι ο καϊφές που παρανόμως ψήνει ο Βαγγελάρας τους φτάσει ως τη φτέρνα. Μόλις αρχίσει και στις φλέβες τους τρέχει καφεΐνη τότε σαν από θαύμα αρχίζουν να κινούνται σαν τα μερμήγκια και κυνηγάνε πάλι τους πελάτες με τις σφεντόνες που λέγαμε στο ΠΑΡΤ ΟΥΑΝ. Ανάμεσα στο κυνήγι κάνουν και διαλείματα για κοινωνική κριτική - "για δες ρε Βαγγέλα τη χοντρή που κατέβασε πάλι τα σκουπίδια με το νυχτικό και είναι τρομάρα της σα να έβγαλε βόλτα το αντίσκηνο" , "ε ρε και να μουνα φούρναρης να τη ζυμώσω τη μικρή του φούρνου να δει πως τα πλάθουν τα κουλουράκια που αυτά που μας πουλάει είναι σαν τα τούβλα του Κώστα δίπλα στη μάντρα οικοδομών". Τώρα θα μου πείτε... έχει φάει τα τούβλα του Κώστα ο βουλκανιζατέρ και μπορεί να κάνει σύγκριση τρομάρα του; Τι να σας πω θα σας γελάσω...
Δίπλα τους η κυρια Windows - όχι δεν έχει σχέση με υπολογιστές, όλη μέρα πρωινάδικα βλέπει και βραζιλιάνικες σειρές, απλά πούλα πορτοπαράθυρα - σεργιανά τη γειτονιά φτιάχνει το μπούστο για να μπορεί ο βουλκανιζατέρ να παίρνει μάτι καλύτερα και κάθεται αραχτή και φαινομενικά ήσυχη όταν σκάει μύτη ο κύριος windows ΄στο μαγαζί. Μόλις φύγει, βγαίνει πάλι στην πόρτα και χουφτώνει τα στήθια με νόημα πριν αρχίσει πάλι να τα τακτοποιεί με κλίση προς τα έξω και προς τέρψιν του βουλκανιζατέρ.
Απολαμβάνω να τους χαζεύω, να τους πειράζω και να τους τσιγκλάω. Μα η μεγαλύτερη απόλαυση είναι όταν τους βάζω να τσακώνονται μέσα στο ψιλικατζίδικο αρχίζοντας τα σχόλια για καταπιεσμένες γυναίκες και άντρες θύματα - συνταγή που παραδόξως πιάνει πάντα και που κάθε φορά αναγκάζουν τον ψιλικατζή να αναστενάζει όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη ώστε όλοι ν' ακούνε τη μίρλα για τη γυναίκα του.
Στην απέναντι πολυκατοικία η κατάσταση παραμένει περίεργη. Τα φαντάσματα του πρώτου ορόφου - αντρόγυνο είναι μάνα και γιος είναι θα σας γελάσω μένουν κλεισμένοι όλη μέρα στο σπίτι με τα παράθυρα κλειστά δε μιλούν ποτέ σε κανέναν και όταν σπανίως ανοίγουν παράθυρο ή βγουν στο μπαλκόνι έχουν και οι δυο μια ξινίλα στη μούρη λες και τους τάισες χαλασμένο ρυζόγαλο - αυτούς θα πρέπει να τους ερευνήσω λίγο γιατί πολύ μου τη σπάει που δεν ξέρω τι γίνεται.
Στον τρίτο μένει η χαρτορίχτρα - 60αρα χωρισμένη πρόσφατα που ντύνει τα 150 της κιλά με κάτι κουρτίνες με λάστιχο στο στήθος βγαίνει στο μπαλκόνι και χαίρεται όλη η γειτονιά τα κάλλη και την κυτταρίτιδα των μπουτιών της. Ίσα με 3 παράθυρα ντύνω με κάθε της φουστάνι. Προχθές μάλιστα εκείνο το εμπριμέ πολύ με άρεσε και να θυμηθώ να τη ρωτήσω αν το πουλά. άλλο φρούτο αυτή πάλι κάθεται και ξεματιάζει και σταυρώνει τον άνεμο και μουρμουρίζει ξόρκια προς το δρόμο - αποφεύγω να την πολυκοιτάω μη μας κάνει και τπτ βουντού μουντού και τρέχουμε οι άνθρωποι - που κακό να μη μας βρει και φάουσα και κακό γαρμπούνι να πιακει τσου οχτρούς μας (κερκυραϊκές κατάρες είναι αυτές μη ψάχνεις το λεξικό τώρα).
Και δίπλα της μένουν οι σεισμόπληκτες γιαγιάδες. Μια ομορφιά και οι δυο μαζί και μια απόλαυση να τις παρακολουθείς όταν παλεύουν στο μπαλκόνι με τις τρεις και μισή γλάστρες με λουλούδια που έχουν. Αυτές που λέτε...
(απόσπασμα από ένα πολύυυυυυυυυυυυυ μεγαλύτερο κείμενο με θέμα μια γειτονιά κάπου στην Κυψέλη... κάπου, κάποτε, ίσως δημοσιευθεί ολόκληρο)
