Κράτησε το παράθυρο ανοιχτό κι ας ήταν μέσα του χειμώνα και το κρύο είχε ήδη αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο...
Δικαιολογούσε την κινηση αυτή λέγοντας ότι ήθελε να καπνίσει αλλά το απέφευγε με τα παράθυρα κλειστά για να μη μυρίσει το σπίτι. Καθόταν εκεί, παγώνοντας και φορώντας μόνο την νυχτικία και το λεπτό ζακετάκι που η ίδια κάποτε έπλεξε σε πιο ευτυχισμένες μέρες... τότε που εκείνος τη λάτρευε κι εκείνη τον κοιτούσε στα μάτια...
Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε πίσω της. Το σπίτι ήσυχο τόσο που σφίχτηκε η καρδιά της. Άρχισε να παγώνει αλλα δεν έλεγε να κλείσει το παράθυρο. Να μη μυρισει το σπίτι, να μη βήχει το παιδί στην τσιγαρίλα...
Ο αέας θαρρείς και την ξύπναγε... το κρύο της τρυπούσε το κορμί σα χιλιάδες βελόνες που από το πουθενά περνούσαν το ζακετάκι και καρφωνόταν με δύναμη στη σφιγμένη της καρδιά
Το τσιγάρο τελείωνε αλλά με τη γόπα άναψε το επόμενο... Αρκεί να μη κλείσει το παράθυρο γιατί ήταν μέσα του χειμώνα και η καρδιά της είχε κρύο...
