Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα τρελή. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα τρελή. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Το τηλεμάρκετινγκ η χοντρή και τα τρια κακά της μοίρας τους

Πείτε με στραβή πείτε με ανάποδη. Πείτε με στην τελική όπως γουστάρετε αλλά ρε παιδία δε μπορώ. Όποτε με πέρνουν τηλέφωνο για τηλεμάρκετινγκ βγάζω σπυριά φλύκταινες καντήλες και μου έρχετε ν' αρχίσω τα καντήλια. Το αποφεύγω βέβαια συστηματικά στην προσπάθεια μου να είμαι όσο το δυνατόν πιο ήρεμη και να μη χαλάω το φεγκσούι μου και τις άλλες τέτοιες αηδίες που και καλά θα με κρατήσουν σε νιρβάνα αλλά δε μπορώ φουντώνω όταν το ρημαδοτηλέφωνο χτυπά και μάλιστα με απόκρυψη.
Σε γενικές γραμμές τηλέφωνα με απόκρυψη αποφεύγω να απαντήσω. Πάσχω σοβαρά από αποκρυψήτιδα και η κατάσταση μου είναι ανίατη. Ας όψετε όμως το ότι έχω μια μάνα και έναν πατέρα στα ξένα και που το τηλέφωνο τους εγκατεστημένο από τον καιρό του μεσοπολέμου βγαίνει πάντα με απόκρυψη. Έτσι πες η ανησυχία πες η περιέργια το σηκώνω το ρημάδι. Και όταν είναι όντως κάποιος που λαχταρώ ν ακούσω όλα καλα΄. Αντε τώρα να είναι βράδυ ή πρωί που θες να ησυχάσεις και να χτυπά το γ@μημένο με απόκρυψη.  Και εκεί που όλο ευγένεια και προσμονή του τι θ 'ακούσεις λες το "παρακαλώ" να σου λέει ο άλλος ότι σε πήραν για έρευνα για καταμέτρηση για πωλήσεις για ασφάλεια (τρέμε πριγκήπησσα και βάρδα καραμήτρο μην πάρεις κάνα βράδυ για να με ασφαλίσεις).
Η μοίρα το έφερε κάποια στιγμή να δουλέψω κι εγώ σε τηλεπωλήσεις - άτιμη κενονία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα - και δε σας κρύβω ότι από κει αποκόμησα δυο τινα.. Πρώτον ότι θα μπορούσα να κάνω καριέρα στο συγκεκριμένο επάγγελμα - φτου μου τρομάρα μου - και δεύτερον ότι τελικά οι τηλεφωνήτριες τηλεπωλήτριες και όλες οι άλλες τηλε-ιτριες δεν είναι πλάσματα που αυτοσκοπός τους είναι να σε βασανίσουν και να σου σπάσουν τα νεύρα αλλά συμπαθέστατα πλάσματα που παλεύουν για τρεις κι εξήντα καθημερινά ακούγοντας βρίσιμο καμάκι τηλεφωνικό και τέτοια άλλα ωραία.
Αποφάσισα λοιπόν μετά την αποχώρηση μου - 3 μήνες άντεξα - από τον κλάδο των τηλε-ιτριων ότι θα είμαι πιο ευγενική την επόμενη φορά που θα χτυπήσει το τηλέφωνο και κάποιος - κάποια - κακομοίρογλου θα προσπαθήσει να μου πουλήσει κάτι.
Δε μπορώ όμως βρε παιδιά. Δεν το αντέχω. Και άντε με τους ερευνητάς και τους γκαλοπάδες κάτι πάει κι έρχεται. Με τους τραπεζοτηλεφωνητές πάλι κάπως το αντέχω. Πετάω και ένα σας ευχαριστώ αλλά πήραμε και της περισσότερες φορές ξεμπλέκω γρήγορα.
Εκεί όμως που έρχομαι και γίνομαι εντελώς κάφρος είναι με τις τηλεφωνήτριες από τα απαντα΄χού κέντρα αδυνατίσματος. Οι ρουφιάνες μιλάμε έχουν κάνει εκπαίδευση τρίτου Ράιχ και δε μασάνε. Θαρρείς και το κάνουν επίτηδες λές και σε παρακολουθούν και σε ΄καλούν στις πιο ακατάλληλες στιγμές.
Η τελευταία πήρε σήμερα το πρωι. Σε ώρα που εγώ βρισκόμουν εκεί που και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του. Σε ώρα που το μόνο που δε με απασχολούσε ήταν το άν έχω ορισμένα κιλά παραπάνω - δεδομένου ότι το σπίτι είναι καλής κατασκευής και τα είδη υγιεινής μας καθόλου ετοιμόροπα αντέχουν καλα.
Βγαίνω σηκώνω το τηλέφωνο με την ψυχή στο στόμα γιατί είναι και επίμονα τα μανάρια μου Παρακαλώ λέω ξεφυσώντας από τα Νιου Νταίη μου λέει μια μαντάμ από την άλλη μεριά που τη φανταζόμουν με μαλλί φουσκωτό 50άρα και ντυμένη σα να πήγαινει στο μέγαρο πρωί πρωί. Λυπάμαι πολύ πήρατε σε ακατάλληλη ώρα ξεφυσάω εγώ , ω με συγχωρήτε θα ξαναπάρω αργότερα απαντά η μαντάμ ωραία λεω από μέσα μου γλυτώσαμε και μπαίνω σε μπαθ μόουντ - τρομάρα μου - και ετοιμάζομαι για αφρόλουτρα και τα λοιπά που κάνει μια αξιοπρεπής κατίνα όταν μένει Σάββατο πρωι μόνη στο σπίτι.
Δεν προλαβαίνω η έρμη να βάλω το ένα πόδι στη μπανιέρα ντριν πάλι το ρημάδι. Τρέχω πάλι - γιατί είπαμε έχουμε και μάνα και πατέρα στην ξενητιά και συμπτωματικά σήμερις και άντρα στους δρόμους- το σηκώνω, και ναί να σου πάλι η μαντάμ. Κυρία μου από τα Νιου Νταίη είμαι πάλι. Είναι καλή η ώρα να μιλήσουμε τώρα; Συγκρατώ με τα βίας όλο το κατεβατό με τους χαρακτηρισμούς τους καννιβαλισμούς και γενικώς όλο τον οχετό που μου έρχεται στο στόμα, παίρνω βαθιές αναπνοές και με ήρεμο τρόπο - ενώ παράλληλα τσάκιζα με το βλέμμα το δολοφονικό 3 ποτήρια και το τζάμι της απέναντι - προσπαθώ να τις εξηγήσω ότι δεν μπορώ να μιλήσω τώρα ότι γενικώς δε με ενδιαφέρει το δώρο που μου δίνει - ναι γνωστό το κόλπο, δώρο μια επίσκεψη όπου αφού πας σαν κορόιδο να το πάρεις σου βγάζουν ένα κατεβατό με ατέλειες και σου προτίνουν μέχρι και ποιό παιδί θα σου πάρουν για να σε κάνουν και σένα μια μαντάμ - και ότι καλή σας μέρα καθόλου δε χάρηκα που κρύωσε το νερό στη μπανιέρα έρχεται η μανταμ και μου υπενθυμίζει πως ως γυναίκα σίγουρα έχω ανάγκη από αδυνάτισμα και πως μια περιποίηση προσώπου σώματος και θα με κάνει να νοιώθω πιο όμορφη αλλά και ο κύριος Τάδε - τον ήξερε προσωπικά τον άντρα μου; και αν ναι τι της είχε πει που δεν ήξερα; - πολύ θα το εκτιμούσε να με δεί ανανεωμένη.
Και εγώ τώρα αναρωτιέμαι. ΠΟΙΟΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ ΚΑΡΦΩΣΕ; που στο καλό ξέρει αυτή η μαντάμ ότι εγώ χτές βραδυ μετά τα σουβλάκια τσάκισα το γαλακτομπούρεκο; Που είναι η ρουφιάνα και το βλέπει ότι θέλω καθαρισμό;
Ξεφορτώθηκα τη μαντάμ μετά από αυτό με συνοπτικές διαδικασίες και αφού φυσικά τις είπα κάνα δυο γλυκά λογάκια.Και έμεινα με το αφρόλουτρο να κρυώνει με το τηλέφωνο κατεβασμένο να μην ξανακουδουνίσει και με τη μούρη κολημένη στον καθρέφτη να κοιτάω αν έχω μαύρους πόρους που φάινονται μέχρι την Πατησίων και με την απορία φυσικά που στο καλό είδε η άλλη η βλαμμένη τη ζυγαριά μου ότι βογγηξε.
Τώρα απλά περιμένω αγκαλιά με το γαλακτομπούρεκο το σύζυγο να γυρίσει. Θα κάνω μαζί του μια σοβαρή συζήτηση γιατί όπως και να το κάνουμε δε μπορεί να τα λέει στη μαντάμ και να παραπονιέται και να παίρνει αυτή τηλέφωνο να μου σπάει τη ψυχολογία και το ηθικό.
Γαλακτομπουρεκάκι κανείς;

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Τι είναι η πατρίδα μου οεοοοοο?


Μέρες τώρα ψάχνω να βρω ευκαιρία να απαντήσω σε μια άλλη τρελή που με ρώτησε γιατί δεν φεύγω για το νησί μου - κάπως έτσι το θέσαμε το ζήτημα - όταν σε ανάλογο δικό της ποστάρισμα αναρωτιόμασταν τι σκατά κάνουμε τελικά εδώ στην Αθήνα αφού νοσταλγούμε τόσο τον τόπο καταγωγής μας. Αγαπητή Τρελή το ακόλουθο κείμενο αφιερωμένο σε σένα λοιπόν και ελπίζω να βρείς τις απαντήσεις σου.
Τι είναι η πατρίδα μου;
Η πατρίδα μου είναι ένα νησί στο ΒΔ μέρος της Ελλάδας, που βρέχεται γύρω γύρω - γι' αυτό το λένε και νησί - από θάλασσες που όσο περνά ο καιρός γίνονται βρωμερές και σιχαμερές κατά πλειοψηφία, στις οποίες μπορείς να βρείς θαλασσινούς μεζέδες και αλβανούς λαθρομετανάστες - αυτοί οι τελευταίοι δεν τρώγονται. Το κλίμα της είναι ανυπόφορο γιατί τώρα τα τελευταία χρόνια η κάθε κουτσή μαρία έχει πάρει αυτοκίνητο και πήζει το νησί στο καυσαέριο - τι Αθήνα λοιπόν τι Κέρκυρα το ίδιο και το αυτό.
Οι κάτοικοι της αξιαγάπητοι κανταδώροι και καλλιτέχνες  - στη λαμογιά και στην αρπαχτή -  ξέχασαν τα καλά που τους προσέφερε το νησί και ο τουρισμός εν γένει και με μεγάλη επιτυχία το έριξαν στην άρπακόλλα. Ασχολούνται κυρίως με το πως θα χτίσουν περισσότερες ξενοδοχειακές μονάδες της κακιάς ώρας και πως θα πλουτίσουν μέσα σε ένα καλοκαίρι ευελπιστώντας πως έτσι τον υπόλοιπο χρόνο θα μπορέσουν να κάθονται στο Αχίλλειο να ξύνουν τ' αρχίδια του Αχιλλέα που είπε και κάποιος όνομα και μη χωριό.
Τα παλιά τα χρόνια η πατρίδα μου ήταν ένα κομμάτι της ελληνικής πατροπαράδοτης επαρχίας, με τις γειτονιές της τις γραφικές, τους ζεστούς φιλόξενους ανθρώπους, το πράσινο, τη θάλασσα και τις παραλίες χωρίς τις ξαπλώστρες και τον μπαρμπαγιάννη που πούλαγε τα παγωτά τα έβγα με το ποδήλατο ψυγείο στα πιτσιρίκια.
Και μετά εξελιχτήκαν τα πάντα. Ο μπαρμπαγιάννης πούλησε το ποδήλατο και πήρε περίπτερο και το έκανε μινι μάρκετ και άρχισε να γδέρνει πρώτα τους τουρίστες και μετά τους ντόπιους. Και εμείς όλοι οι κάτοικοι του νησιού ανακαλύψαμε πως με τον τουρισμό βγάζουμε χρήμα. Και παρατήσαμε τη γεωργία και κλείσαμε τα εργοστάσια μας - ναι είχε αρκετά η Κέρκυρα - και γίναμε τουριστικοί πράκτορες δασκάλοι του σκί - και του ξεσκί - και πλέον εξαρτώμασταν όλοι από τον τουρισμό
Στην πατρίδα μου εγώ εξασκούσα το επάγγελμα του γραφίστα και δούλευα αποκλειστικά με τους τουριστογδάρτες κοινώς όοοοοοολους αυτούς που περίμεναν το τρίμηνο του καλοκαιριού για να πλουτίσουν. Και όσο τους έγδερναν τόσο σταμάταγαν αυτοί να έρχονται στο νησί και να προτιμούν τ' άλλα νησιά και εμείς οι έρμοι οι γραφίστες να ψωμολυσσάμε αφού οι τουριστογδάρτες δεν είχαν πια μπικικίνια να δώσουν για να ανανεώσουν τα έντυπα τους και να ψάχνουμε με το κυάλι πελάτη να του τα αρπάξουμε κι εμείς και στο τέλος να πουλάνε οι τουριστογδάρτες τα υπερπολυτελή κοτετσοξενοδοχεία και να τα πέρνουν κυπριακές εταιρείες οι οποίες έφερναν από αλλού τα έντυπα.
Και να εμείς να στήνουμε καρτέρι για μια δουλειά και να οι τουρίστες να μας ξεφεύγουν - είχαν κάνει προπόνηση - και άντε μετά εσύ να έχεις περάσει τα πρώτα άντα και να ψάχνεις για δουλειά σε μια πατρίδα που μόνο αν φοράς μίνι μέχρι τον αφαλό - αυτά που είναι σαν ότι έχει απομείνει - και να βρίσκεις μόνο δουλειά με τρεις κι εξήντα κι αυτά τα εξήντα να τα σκέφτεσαι σαν την ηλικία σου αμεεεεεεεεεεε.
Αυτή είναι η πατρίδα μου. Που έχει βέβαια και τα καλά της, αλλά αυτά τα βλέπεις μόνο όταν έχεις ήδη εξασφαλίσει στην τσιμεντούπολη την Αθήνα τον άρτον τον επιούσιο. Και που τα θυμάσαι μόνο με κάτι ποσταρίσματα σαν το δικό σου τρελή μου με νοσταλγία και με ένα κόμπο στο λαιμό.
Γιατί όταν σκέφτεσαι ότι λόγω των τουριστογδάρτων έκλεισες εσύ το γραφειάκη σου, ξεσήκωσες το σπιτικό σου και άφησες πίσω σου πρόσωπα αγαπημένα... τότε λες ας μην τα θυμάμαι καλύτερα. Και κάθεσαι στα τσιμέντα να περιμένεις τη σύνταξη μπας και γυρίσεις πίσω και χαρείς και πάλι με κάποιον άλλο μπαρμπαγιάννη που θα πουλά παγωτά με το ποδήλατο.
Γιατί πως να το κάνουμε? Εκεί θα καταλήξουν κάποτε όλα τα νησιά αν οι κάτοικοι τους δεν πάρουν χαμπάρι πως με τρεις μήνες το χρόνο δε βγάζεις τα σπασμένα.
Υ,Γ.
Ίσως κάποιος να το διαβάσει αυτό το ποστ και να το δει ως δυσφημιστικό για την πατρίδα μου
Η Κέρκυρα είναι ωραία. Καταπληκτική. Για διακοπές. Αν έχεις την τσέπη γεμάτη. Αν ζεις εκεί... είναι ζόρικα όπως σε όλη την ελληνική επαρχία.

Σ.τ.Σ.
Από τότε που γράφτηκε το συγκεκριμένο κείμενο κύλισαν 5 και βάλε χρόνια... Από τότε άλλαξα ξανά πατρίδα, γειτονιά, δουλειά... Η πίκρα στο στόμα όμως παραμένει ίδια.
Αφιερωμένο σε όσες πατρίδες με μεγάλωσαν και σε όσες ενδεχομένως με γηροκομήσουν... 

ΝΑ ΖΕΙΣ

Αν αυτά που σε πονάν δεν τ απογυμνώσεις, δεν τ' αποσυνθέσεις και δεν τ' αναδομήσεις πάνω σε καινούριες βάσεις και λογική, το πιο π...