Του νου και της καρδιάς

Σήμερα γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά, παρατηρούσα γύρω μου τη γειτονιά. Ένας δρόμος γεμάτος παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω, να παίζουν κρυφτό. Ένα μικρότερο να τα παρακολουθεί καθισμένο στο παιδικό ποδηλατάκι και να ξεκαρδίζεται. Τρέχαν πάνω κάτω τα μεγαλύτερα... φώναζαν χαλούσαν κόσμο. Και κει που προσπέρναγα άκουσα ένα γελάκι μαζεμένο διστακτικό... ένα γελάκι σαν λυγμό ένα πράμα... Κοιτώ και δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών ένα κοριτσάκι με τα πόδια και τα χέρια όσο πάει τεντωμένα να παλεύει να βγάλει τις σακούλες έξω. Να τις ψαχουλέψει για να βρει το "πολύτιμο" και να το πάει στο σπίτι, όπου μια μάνα ένας πατέρας περιμένουν για να το αξιολογήσουν και να το πουλήσουν.
Και αναρωτιέμαι... ποιος θεός τα βλέπει και δεν τα διορθώνει όλα αυτά; Ποιος αποφάσισε το ποιο παιδί θα γελά απ' την καρδιά του και ποιο παιδί θα γελοκλαίει λαχταρώντας μια ώρα τρεχάλα στους δρόμους της γειτονιάς;

Μας δώσαν γη να ζήσουμε και όνειρα για να τα χτίσουμε κάστρο γύρω μας μη μας πλησιάσει κανείς. Μας δώσαν σπόρους να φυτέψουμε και πάνω που αρχίσαμε να βλέπουμε δέντρα να ξεπροβάλουν μας κόψαν το νερό. Φτάνει λέει μέχρι εδώ. Δεν έχει άλλο. Μα πως να αντέξει το δέντρο μου χωρίς νερό; Πως να μεγαλώσει για να χαρώ να βλέπω τα παιδιά να κάνουν κούνια από τα κλαδιά του;
Θέμα δικό μου λέει. Φταίω εγώ που δε μεγαλώνει το δέντρο μου, φταίω εγώ που δε γίνεται το όνειρο μου πραγματικότητα.
Φταίω;

Καλά εσύ ονειρεύτηκες νωρίς

Είμαστε εντελώς για τα πανηγύρια. Διαπίστωση που έχω κάνει εδώ και καιρό αλλά που εδραιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο, παρατηρώντας γύρω μου. Ζούμε σε μια εποχή άνευ προηγουμένου. Οι παππούδες που ζήσαν πολέμους, κατοχές, πείνα, φονικά και χούντα, αναστενάζουν κουνώντας το κεφάλι και λένε ότι αυτό που ζούμε σήμερα, (το μνημόνιο, η τρόικα ντε) είναι πολύ χειρότερη κατοχή και χούντα από ό,τι έχουν δει τα κουρασμένα πλέον μάτια τους. Ο κόσμος αισιοδοξεί και παλεύει μόνο και μόνο μη θέλοντας πλέον να δεχτεί ότι όλο αυτό είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Μέσα μας είμαστε όλοι επαναστάτες. Επαναστάτες χωρίς αιτία, σκοπό και προοπτική. Έξω μας είμαστε χέστες, απελπισμένοι, μοιρολάτρες που απλά παρακολουθούμε κουνώντας κι εμείς με τη σειρά μας το κεφάλι σαν τους παππούδες που δεν έχουν πλέον τι άλλο να περιμένουν πέρα από το θάνατο.

Μνημόνιο και τρόικα στη χώρα.. πότε; Ου καιρό τώρα....

Μα και κάθε σπίτι έχει ένα δικό του μνημόνιο και μια δική του τρόικα η οποία λειτουργεί κι αυτή με τη σειρά της με παρόμοιους κανόνες και παρόμοιες λογικές με της χώρας.

Η μάνα Μέρκελ και ο πατέρας Σαμαράς συνεδριάζουν και κάνουν περικοπές στα οικογενειακά έξοδα για να μπορεί να μείνει ευχαριστημένη η άλλη Μέρκελ και ο άλλος Σαμαράς. Κόψε, κόψε και μην τολμήσεις να ράψεις γιατί έγκριση δεν πήραμε.

Και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, τη στέρηση και τις κακουχίες τις πολιτισμένες όμως, παιδιά μεγαλώνουν ελπίζοντας να γίνουν κάτι... τι; Παιδιά ονειρεύονται ένα μέλλον αβέβαιο χαμογελώντας.

Από την πυλωτή ακούγονται γελάκια και φωνές παιδικές αθώες... Απέναντι το ζευγάρι φιλιέται σα να μην υπάρχει αύριο. Μέρα ζεστή σχεδόν καλοκαιρινή. Το σπίτι μυρίζει θάλασσα και τα μάτια μου τσούζουν κοιτώντας τον ήλιο κόντρα. Μυαλό ταξιδιάρικο που δεν ξέρει από μνημόνια και τρόικες, που ξέρει μόνο να σκέφτεται νησί...

Και στο διπλανό διαμέρισμα η μάνα πάλι κλαίει γιατί νυχτώνει και η κόρη πάλι θα διαβάζει στα σκοτάδια για να θωρακίσει τα όνειρα της σε ένα μέλλον κατεστραμμένο όσο και το παρελθόν.

Άλογος Λόγος...

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πραγματικά με ενοχλεί περισσότερο... Η συναίσθηση ότι με περνάν για ηλίθια ή η αλήθεια ότι κάπου στο βάθος (κήπος) είμαι ολίγον τι και από ηλίθια μαζί με όλα τα υπόλοιπα.
Έχοντας φτάσει πλέον σε μια ηλικία όπου δύσκολα αλλάζεις χαρακτήρα, αδυνατώ να προσαρμοστώ με τη λογική ότι οκ δε βαριέσαι; Τι κι αν μας πηδάν την ψυχολογία, τα όνειρα, τη ζωή και μας κάνουν γαϊτανάκι σε ένα αέναο παιχνίδι υποκρισίας και διαφθοράς;
Κάνω αντίσταση του κώλου, γκρινιάζω, θυμώνω, κλάιω κάποιες φορές από νεύρα, όχι για τους άλλους αλλά για τον ίδιο μου τον εαυτό και το σημείο που άφησα να με φέρουν.
Ο φόβος του να χάσεις αυτό που έχεις έστω κι αν στην πραγματικότητα είναι πλασματικό σε τρομάζει, σε κάνει και μαζεύεσαι. Δεν μπορείς να βάλεις το μυαλό να λειτουργήσει επαναστατικά όταν σκέφτεσαι το τσουκάλι που αύριο ίσως είναι άδειο, αν πεις αυτά που σκέφτεσαι πραγματικά. Δε μπορείς να ξεφωνίσεις όταν ξέρεις ότι τον απόηχο της δικής σου κραυγής πάλι εσύ θα τον ακούσεις και μόνο.
Γίναμε πιόνια. Χάσαμε υπερηφάνεια και συναισθηματισμό. Ξεχάσαμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε. Είμαστε εδώ με μόνο ένα σκοπό...
Αργά το βήμα μας να σέρνουμε σε ένα χορό που θυμίζει λίγο τα συρτά στους γάμους. Δεν τα ξέρουμε, δεν τα γουστάρουμε... αλλά πρέπει να χορέψουμε έτσι... για το καλό.

Καλώς σας βρήκα.