Του νου και της καρδιάς

Σήμερα γυρνώντας στο σπίτι από τη δουλειά, παρατηρούσα γύρω μου τη γειτονιά. Ένας δρόμος γεμάτος παιδιά να τρέχουν πάνω κάτω, να παίζουν κρυφτό. Ένα μικρότερο να τα παρακολουθεί καθισμένο στο παιδικό ποδηλατάκι και να ξεκαρδίζεται. Τρέχαν πάνω κάτω τα μεγαλύτερα... φώναζαν χαλούσαν κόσμο. Και κει που προσπέρναγα άκουσα ένα γελάκι μαζεμένο διστακτικό... ένα γελάκι σαν λυγμό ένα πράμα... Κοιτώ και δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών ένα κοριτσάκι με τα πόδια και τα χέρια όσο πάει τεντωμένα να παλεύει να βγάλει τις σακούλες έξω. Να τις ψαχουλέψει για να βρει το "πολύτιμο" και να το πάει στο σπίτι, όπου μια μάνα ένας πατέρας περιμένουν για να το αξιολογήσουν και να το πουλήσουν.
Και αναρωτιέμαι... ποιος θεός τα βλέπει και δεν τα διορθώνει όλα αυτά; Ποιος αποφάσισε το ποιο παιδί θα γελά απ' την καρδιά του και ποιο παιδί θα γελοκλαίει λαχταρώντας μια ώρα τρεχάλα στους δρόμους της γειτονιάς;

Μας δώσαν γη να ζήσουμε και όνειρα για να τα χτίσουμε κάστρο γύρω μας μη μας πλησιάσει κανείς. Μας δώσαν σπόρους να φυτέψουμε και πάνω που αρχίσαμε να βλέπουμε δέντρα να ξεπροβάλουν μας κόψαν το νερό. Φτάνει λέει μέχρι εδώ. Δεν έχει άλλο. Μα πως να αντέξει το δέντρο μου χωρίς νερό; Πως να μεγαλώσει για να χαρώ να βλέπω τα παιδιά να κάνουν κούνια από τα κλαδιά του;
Θέμα δικό μου λέει. Φταίω εγώ που δε μεγαλώνει το δέντρο μου, φταίω εγώ που δε γίνεται το όνειρο μου πραγματικότητα.
Φταίω;