Είμαστε εντελώς για τα πανηγύρια. Διαπίστωση που έχω κάνει εδώ και καιρό αλλά που εδραιώνεται κάθε μέρα και περισσότερο, παρατηρώντας γύρω μου. Ζούμε σε μια εποχή άνευ προηγουμένου. Οι παππούδες που ζήσαν πολέμους, κατοχές, πείνα, φονικά και χούντα, αναστενάζουν κουνώντας το κεφάλι και λένε ότι αυτό που ζούμε σήμερα, (το μνημόνιο, η τρόικα ντε) είναι πολύ χειρότερη κατοχή και χούντα από ό,τι έχουν δει τα κουρασμένα πλέον μάτια τους. Ο κόσμος αισιοδοξεί και παλεύει μόνο και μόνο μη θέλοντας πλέον να δεχτεί ότι όλο αυτό είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Μέσα μας είμαστε όλοι επαναστάτες. Επαναστάτες χωρίς αιτία, σκοπό και προοπτική. Έξω μας είμαστε χέστες, απελπισμένοι, μοιρολάτρες που απλά παρακολουθούμε κουνώντας κι εμείς με τη σειρά μας το κεφάλι σαν τους παππούδες που δεν έχουν πλέον τι άλλο να περιμένουν πέρα από το θάνατο.
Μνημόνιο και τρόικα στη χώρα.. πότε; Ου καιρό τώρα....
Μα και κάθε σπίτι έχει ένα δικό του μνημόνιο και μια δική του τρόικα η οποία λειτουργεί κι αυτή με τη σειρά της με παρόμοιους κανόνες και παρόμοιες λογικές με της χώρας.
Η μάνα Μέρκελ και ο πατέρας Σαμαράς συνεδριάζουν και κάνουν περικοπές στα οικογενειακά έξοδα για να μπορεί να μείνει ευχαριστημένη η άλλη Μέρκελ και ο άλλος Σαμαράς. Κόψε, κόψε και μην τολμήσεις να ράψεις γιατί έγκριση δεν πήραμε.
Και μέσα σε όλο αυτό τον πανικό, τη στέρηση και τις κακουχίες τις πολιτισμένες όμως, παιδιά μεγαλώνουν ελπίζοντας να γίνουν κάτι... τι; Παιδιά ονειρεύονται ένα μέλλον αβέβαιο χαμογελώντας.
Από την πυλωτή ακούγονται γελάκια και φωνές παιδικές αθώες... Απέναντι το ζευγάρι φιλιέται σα να μην υπάρχει αύριο. Μέρα ζεστή σχεδόν καλοκαιρινή. Το σπίτι μυρίζει θάλασσα και τα μάτια μου τσούζουν κοιτώντας τον ήλιο κόντρα. Μυαλό ταξιδιάρικο που δεν ξέρει από μνημόνια και τρόικες, που ξέρει μόνο να σκέφτεται νησί...
Και στο διπλανό διαμέρισμα η μάνα πάλι κλαίει γιατί νυχτώνει και η κόρη πάλι θα διαβάζει στα σκοτάδια για να θωρακίσει τα όνειρα της σε ένα μέλλον κατεστραμμένο όσο και το παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου