Και ποιος ορίζει το πως πρέπει ν αγαπάς; Ποιος μπορεί να βάλει την αγάπη σε καλούπια; Μα είναι δυνατόν; Καθένας την αγάπη τη νιώθει και την εκφράζει με το δικό του τρόπο. Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν πρότυπα και δεδομένα που πρέπει να τηρήσεις και να πατας πάνω σ αυτά.
Μόνο ν αγαπάς. Με όλο σου το είναι και για όσο. Για όσο αντέχεις. Για όσο αντέχεις ν αγαπάς τον αλλον χωρίς να τον πνίγεις και χωρίς να πνίγεσαι. Αν βάλεις μέσα στην αγάπη σου το αλλά, τότε να φύγεις. Να μη σταθεις λεπτό. Αγάπη με αλλά δεν υπάρχει. Δε στέκει το "σ αγαπάω αλλά πρέπει ν αλλάξεις". Υπάρχει μόνο το "σ αγαπάω" και μετά τελεία. Αν πεις "σ' αγαπάω αλλά" τότε φύγε. Τρέχα. Τρέχα μακρυά πριν πληγωθείς και πριν πληγώσεις.
Μα η αγάπη πονάει θα σου πουν. Λάθος. Η αγάπη ανυψώνει, ανοίγει δρόμους, απαλύνει ψυχές και γεμίζει το μυαλό με ωραίες εικόνες και όνειρα. Αυτό που πονάει ειναι το εγώ και οι προβολές του.
"Σ αγαπάω αλλα θα σε ήθελα αλλιώς. Θα ήθελα να μ αγαπάς μ αυτό τον τρόπο. Δε μ αγαπάς αρκετά γιατι δεν αλλάζεις για μένα."
Ποιος ορίζει λοιπόν το πως πρέπει ν' αγαπάς; Κανείς. Γιατί αν το ορίσει τοτε παύει να ειναι αγάπη. Χάνει τη μαγεία της. Διαλύεται και γίνεται μια χλιαρή σούπα που παλεύεις με κερί να τη ζεστάνεις.
Αλλά η αγάπη δε ζεσταίνεται. Αν κρυώσει, πάει. Καλύτερα φύγε. Το πάντα θα σ αγαπώ ισχύει μόνο όταν αγαπάς τον άλλον γι αυτό που ειναι και όχι γι αυτό που θες να είναι. Κι αυτοί που πραγματικά αγαπήσαμε δε φεύγουν ποτέ. Είναι πάντα μαζί μας. Μέσα μας. Τους κουβαλάμε όπου πάμε και τους μνημονεύουμε σε κάθε μας χαμόγελο.
Αγαπώ, ονειρεύομαι, ελπίζω, ΖΩ.
Με σένα, για σένα, για μένα.
Ζω κι αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου