Εικόνες σκονισμένες, πεταμένες εδώ και χρόνια σ ένα συρτάρι του κομοδίνου ... παρατημένες θαρρείς εκεί από ένα χέρι βιαστικό που θέλησε να τις κρύψει ίσως για να μην τις δουν τα δικά σου μάτια...
Μάτια μισόκλειστα από το φως που μπήκε από το παράθυρο που άνοιξες παρατηρούν μια τις φωτογραφίες και μια τη σκόνη που στριφογυρνάει μέσα σ εκείνη τη δειλή αχτίδα του ήλιου...
Δεν έχει πως ούτε γιατί. Μεθυσμένες σκέψεις στριφογυρνάν φτιάχνοντας κοκτέιλ συναισθημάτων σε μια αμφίβολη πραγματικότητα.
Δεν είναι που δεν μπορείς, είναι που δεν τολμάς. Αναμασάς και ονειρεύεσαι, ελπίζεις και αναρωτιέσαι. Χαμένες ζωές, χαμένες θύμισες και εσύ στη μέση να ψάχνεις το νόημα αυτών που πιασμένα από μια κλωστή, αιωρούνται στο κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Δεν είναι που δε σ αγαπώ... είναι που κουράστηκες πια να ζεις, ν αγαπάς και να (με) ονειρεύεσαι...
Μάτια μισόκλειστα από το φως που μπήκε από το παράθυρο που άνοιξες παρατηρούν μια τις φωτογραφίες και μια τη σκόνη που στριφογυρνάει μέσα σ εκείνη τη δειλή αχτίδα του ήλιου...
Δεν έχει πως ούτε γιατί. Μεθυσμένες σκέψεις στριφογυρνάν φτιάχνοντας κοκτέιλ συναισθημάτων σε μια αμφίβολη πραγματικότητα.
Δεν είναι που δεν μπορείς, είναι που δεν τολμάς. Αναμασάς και ονειρεύεσαι, ελπίζεις και αναρωτιέσαι. Χαμένες ζωές, χαμένες θύμισες και εσύ στη μέση να ψάχνεις το νόημα αυτών που πιασμένα από μια κλωστή, αιωρούνται στο κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Δεν είναι που δε σ αγαπώ... είναι που κουράστηκες πια να ζεις, ν αγαπάς και να (με) ονειρεύεσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου