Ξέρεις... είναι εκείνες οι ώρες που θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω πως ν αρχίσω και τι να σου πω... εκείνες οι ώρες που θέλω να τα καταθέσω όλα κάπου και να αδειάσω τα ασφυκτικά ντουλάπια της καρδιάς και του μυαλού αλλά πάντα κάτι μπλοκάρει την πόρτα και δεν ανοίγουν.
Ξέρεις... πάντα ένοιωθα ότι το να μιλάω φανερώνει αδυναμία και πως εύκολα θα γίνω στόχος σ αυτούς που περιχαρείς θα έρθουν να χλευάσουν, να εκμεταλλευτούν και να στηλιτεύσουν τα ιερά μου και τα όσια.
Ίσως η μοναξιά να μην είναι η καλύτερη λύση και το προσωπείο του σκληρά δυνατού και "όλα τα αντέχω τύπου" να είναι παγίδα στο είναι μου και την ύπαρξή μου αλλά εκεί στα τείχη αυτού του κάστρου μου εγώ νοιώθω μέγας άρχων και ασφαλής.
Ίσως...
Εσύ όμως δε θα το μάθεις ποτέ...
Χαμογέλα μου έστω και από μακριά
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.
Ξέρεις... πάντα ένοιωθα ότι το να μιλάω φανερώνει αδυναμία και πως εύκολα θα γίνω στόχος σ αυτούς που περιχαρείς θα έρθουν να χλευάσουν, να εκμεταλλευτούν και να στηλιτεύσουν τα ιερά μου και τα όσια.
Ίσως η μοναξιά να μην είναι η καλύτερη λύση και το προσωπείο του σκληρά δυνατού και "όλα τα αντέχω τύπου" να είναι παγίδα στο είναι μου και την ύπαρξή μου αλλά εκεί στα τείχη αυτού του κάστρου μου εγώ νοιώθω μέγας άρχων και ασφαλής.
Ίσως...
Εσύ όμως δε θα το μάθεις ποτέ...
Χαμογέλα μου έστω και από μακριά
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου