Σε κοιτάζω καθώς κοιμάσαι πάνω στα μουσκεμένα σεντόνια και δε μπορώ να μη δακρύσω...
Αγαπημένη μου... κάθε σου ανάσα γεμίζει τα δικά μου πνευμόνια και κάθε χτύπος της καρδιάς σου, γεμίζει το δικό μου κορμί με ζωή.
Κοιτώ εκείνη τη σταγόνα ιδρώτα που στάθηκε στο λακάκι του λαιμού σου και ζηλεύω το ταξίδι που έκανε πάνω στο δέρμα σου, πεθαίνω από επιθυμία να κάνω την ίδια διαδρομή, να ταξιδέψω πόντο πόντο τα πελάγη της νιότης σου και του κορμιού σου την ασταμάτητη τρικυμία.
Λογικά σκεπτόμενος θα έπρεπε εδώ και ώρα ν ανοίξω την πόρτα και να χαθώ μέσα στης νύχτας το χαλασμό, ν αφήσω πίσω μου κάθετι δικό σου, κάθε σκέψη, κάθε όνειρο για να σωθούμε και οι δυο.
Μα εγώ εδώ, παντοτινός επικριτής των συναισθημάτων, πνίγομαι στα δικά μου και γίνομαι έρμαιο δικό σου. Από κυνηγός θήραμα, από γάτα το ποντικάκι σου που το παγιδεύεις με το νέκταρ των κατακόκκινων χειλιών σου
Ακόμη και τώρα αν μου λέγαν να διαλέξω μεταξύ ζωής μακρυά σου και θάνατου, θα φώναζα πως προτιμώ εσένα κι ας πεθάνω εκεί στην κούρβα του στήθους σου ακούγοντας ως τέλους το χτύπο της λατρεμένης σου καρδιάς.
Πως είναι άραγε ο θάνατος μετά από τόση ευτυχία;
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου