Είναι τόσα αυτά που παλεύουν σαν άγρια θεριά να βγουν προς τα έξω, που η ορμή τους τρομάζει ακόμη και σένα τον ίδιο... Ίσως σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο, τα δυο σου μάτια να μπορούσαν να μοιάσουν με λαμπτήρες του δρόμου και να φωτίσουν μονοπάτια ξεχασμένα... Στο σήμερα όμως που ζεις, οι προβολείς των διερχόμενων αναμνήσεων τυφλώνουν και τα μάτια σου τσούζουν από το καυσαέριο των στεναγμών σου...
Ίσως αν μπορούσες να διαγράψεις τις χαρτογραφημένες σου περιοχές να έφτανες σε νέους κόσμους μοναδικούς, που τα πόδια σου τρέμουν όταν τις πατάς και το άγγιγμα σου μερεύει την τρικυμία του είναι σου...Και τι δε θα έδινα να μ άφηνες να ξορκίσω τη μαναξιά σου σε ένα σεντόνι δάκρυα...
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου