Την φάγαμε κι αυτή την Κυριακή και ήδη μωρό μου η Δευτέρα παρακολουθεί έτοιμη να μας αρπάξει... άλλους κατασπαράζοντας την ηρεμία και τη λήθη τους και άλλους λυτρωτικά και με προσμονή μιας εξόδου από μια πραγματικότητα μίζερη και βασανιστική μοναξιάς και συγκατάβασης.
Η Κυριακή στο τέλος της μωρό μου είναι σα γκόμενα που αφού την ξεθέωσες στο πήδημα αυτή θέλει ανάλυση.... σου γανώνει το μυαλό σε σημείο που αναρωτιέσαι αν άξιζε... σου τεντώνει το νεύρο και στο κάνει σκοινί ν απλώσεις τη μπλούζα εκείνη που ξέχασες ότι ήθελες αύριο να φορέσεις και την έπλυνες στο νιπτήρα... εκεί που λίγες ώρες πριν το τεκνό σαπούνιζε το μούσι να φύγει η μυρωδιά σου από πάνω του αφού (σ) έφαγε για πρωινό.
Η Κυριακή στο τέλος της μωρό μου είναι γλυκιά επικάλυψη στον ουρανίσκο, σαν το μιλφέιγ το σπιτικό μαζί με τον απογευματινό καφέ. Είναι κι εκείνο το χαμόγελο στην άκρη της σκάλας την ώρα που σου λέει το "τα λέμε" κι εσύ κρεμιέσαι έτσι δήθεν ανέμελα για ένα αποχαιρετιστήριο φιλί με το μπουρνούζι να ανοίγει εκεί στο στήθος αθώα....
Η Κυριακή είναι η βασίλισσα των ημερών (μας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου