Σάββατο βράδυ κι εμένα με βρίσκει σε ένα σταθμό του ΟΣΕ κάπου έξω από τη Θεσσαλονίκη. Περιμένω την 604 αμαξοστοιχία από Αλεξανδρούπολη για Αθήνα. Η αμαξοστοιχία αυτή περνά από διάφορους σταθμούς σ' αυτή τη διαδρομή και μαζεύει ότι βρεί στο διάβα της. Από Πακιστανό λαθρομετανάστη μέχρι την κυρά Κατίνα που πάει Αθήνα να βάλει μασέλα.
Δώδεκα παρα δέκα μαζεύει κι εμένα και τρισευτυχισμένη που μετά από ένα εξαντλητικό διήμερο με αμφίβολα αποτελέσματα ανυπομονώ να γυρίσω στο βρωμίλον άστυ και στο σπίτι μου (και στο πισι μου γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;).
Βαγόνι 7 θέση 35. Βαγόνι 7? Αυτό δεν είναι τρένο, είναι η μακριά γαϊδούρα σε μηχανοκίνητο. Διασχίζω την αποβάθρα τρέχοντας (ευτυχώς ούτε βαλίτσα είχα ούτε τακούνια σαν την μπροστινή μου που μέτρησε την αποβάθρα με τη μούρη), μπαίνω στο βαγόνι 7 κοιτάω το εισιτήριο μου για να βεβαιώσω το 35, σηκώνω το κεφάλι προς τα καθίσματα πέρνω βαθιά ανάσα πριν αρχίσω την αναζήτηση και παθαίνω διπλό σοκ.
Πρώτα από τη μπόχα που έφαγα στη μούρη με τη μια. Μια ξυνίλα αναμεμειγμένη με σκορδίλα ποδαρίλα και όλα τα εις ίλα που μπορεί να βάλει το ανθρώπινο νου. Ναι ναι και κατουρήλα. Την τσιγαρίλα δε την καταλάβαινες χωρίς να μπεις στο βαγόνι μιας και με το που σταμάτησε το τρένο και άνοιξαν οι πόρτες άρχισε να βγαίνει καπνός από παντού και απορώ μάλιστα που δεν τρέξαν με τους πυροσβεστήρες από το σταθμό για να το σβήσουν. Μάλλον είναι συνηθες φαινόμενο. Ναι καλά θυμάσαι. Στα τρένα απαγορεύεται το κάπνισμα εδώ και καιρό. Στα τρένα όμως. Ο καρβουνιάρης - έτσι τη λένε την 604 - μόνο τρένο δεν μπορείς να τον πεις.
Το δεύτερο σοκ το έπαθα με το που συνηδειτοποίησα το που θα καθόμουν για τις επόμενες 6 ώρες. Το βαγόνι είχε κάτι πανάθλια ξεσκισμένα σκατουλί χρώματος - αυτό το σκατουλί του "έχω φάει μακαρόνια την προηγούμενη και το σκατό μου βγήκε πιο ξανθό" - καθίσματα, ξεσκισμένες κουρτίνες στο χρώμα της μαραμένης μολόχας και έναν μαύρο ουρανό θαρρείς και έπιασε φωτιά και δεν το καθάρισαν ακόμη από τα κάρβουνα. Στο δάπεδο στάμπες σε διάφορα μεγέθη και χρωματισμούς προκαλούσε τη φαντασία σου να οργιάσει όσον αφορά την προέλευσή τους και φυσικά να σε προκαλέσει να πετάξεις μετά απ' ευθείας τα παπούτσια σου με το που θα κατέβεις από το τρένο.
Και όλη αυτήν την φαντασμαγορική ατμόσφαιρα ερχόταν να συμπληρώσουν οι ράθυμοι επιβάτες που από την Αλεξανδρούπολη - φαίνοταν από το γλαρό μάτι και την ταλαιπωρία - είχαν την τιμή να απλώνουν ποδάρες χωρίς παπούτσια στους διαδρόμους δείχνοντας πόσο μπορεί να αντέξει η κάλτσα με τις χίλιες τρύπες και τη μπίχλα του αίωνα πάνω σε ένα πόδι που με μεγάλη μαεστρία έβγαζε το δάχτυλο από την πρώτη τρύπα που έβρισκε εύκαιρη.
Από το διάδρομο δεν μπορούσες να περάσεις χωρίς να έρθεις σε επαφή με κάποια από αυτές τις ποδάρες. Πακιστανοί, αλβανοί, έλληνες που με τη θέλησή τους ή επειδή δε βρήκαν άλλη θέση είχαν εξασφαλίσει το μαγικό εισιτήριο με το τρένο του τρόμου, χυμένοι στα καθίσματα όπως όπως προσπαθούσαν να αντέξουν μέχρι το τέλος του ταξιδιού για την Ιθάκη.
Εκεί που λέω οκ, ανοίχτε την πόρτα να κατέβω καταλαβαίνω ότι το τρένο έχει ήδη ξεκινήσει. Κοιτάω απελπισμένα τη θέση 35 η οποία ήταν κατηλλημένη από έναν αγνώστου προελεύσεως επιβάτη ο οποίος με περίσσια χάρη είχε ξαπλώσει σε δυο καθίσματα και ροχάλιζε μακαρίως έχοντας τις ποδάρες του - χωρίς παπούτσια κι αυτός - στο σημείο που εγώ λογικά σε λίγο έπρεπε να καθίσω. Φτου γαμώτο. Εκτός των παπουτσιών θα πρέπει να πετάξω και το τζιν.
Προχωρόντας προς το κάθισμα και αφού χωρίς να το θέλω - πιστέψτε με σας παρακαλώ - είχα ξυπνήσει αρκετούς από τους νυσταλέους συνεπιβάτες μου και είχα κάνει και αυτούς που περπατούσαν πίσω μου να αγανακτήσουν γιατί τους καθυστερούσα από το κάθισμα της επαγγελίας. Κακομοίρηδες. Βιαζόταν να απολαύσουν τη μπίχλα.
Αηδιασμένη από την κατάσταση, αγανακτισμένη με τη βλακεία μου να φύγω μεταμεσονύχτια αποφασίζω πως όχι. Προτιμώ να τη βγάλω όλη νύχτα ανάμεσα στα δυο βαγόνια παρά να καθίσω αγκαλιά με τις ποδάρες του αξούριστου και ακούρεφτου ξυπόλυτου βρωμίλου που είχε καταλάβει το κάθισμα μου.
Και προχωρόντας για το νέο μου προορισμό ανακαλύπτω πως αυτή ήταν η πιο σοφή απόφαση που πήρα σε τούτο το ταξίδι προς Αθήνα. Ο καλός κυριούλης - που ο Θεός να μου κόβει μέρες και να του δίνει χρόνια - ο ελεγκτής παρακολουθόντας το όλο σκηνικό με πλησιάζει μου τσεκάρει το εισητήριο και με ένα πλατύ χαμόγελο με οδηγεί σε ένα από τα κουπέ του επόμενου βαγονιού ούτως ώστε - όπως ο ίδιος μου είπε - να μπορέσω να ταξιδέψω σαν άνθρωπος. Μόνο που δεν τον φίλησα. Έτοιμη να πηδήξω να τον αγκαλιάσω τον χριστιανό.
Και όσον αφορά το θέμα καθίσματος και συνεπιβατών το θέμα έληξε αισίως και όλο το βράδυ ταξίδεψα παρέα με τρεις μεγαλοφοιτητές οι οποίοι ήταν φοβεροί συνομιλητές και διέθεταν απίστευτο χιούμορ. Ας έχει ο γιαραμπίμπι καλά τον κύριο ελεγκτη.
Το ότι άλλαξε η ώρα σας το είπα; Μάλλον το πήρατε χαμπάρι. Αλλά που κολλά θα μου πείτε τώρα η αλλαγή της ώρας με την 604? Κολλάει πως δεν κολλάει.
Γιατί εκεί που τα γέλια στο κουπέ και η συζήτηση είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της έρχεται μια φωνή από τα μικρόφωνα να μας κόψει και τα γέλια και το βήχα μη σου πω.
"Αγαπητοί κύριοι επιβάτες σας ενημερώνουμε ότι λόγω της αλλαγής της ώρας μόλις γυρίσετε τα ρολόγια σας μια ώρα πίσω δλδ στις 4 τα ξημερώματα η αμαξοστοιχία θα σταματήσει μέχρι τα ρολόγια σας να ξαναδείξουν 4".
Παρακαλώ; Πως είπατε; Ποιος ήρθε; Α δεν πάμε καλά. Χαμός στο τρένο. Τι πάει να πεί θα σταματήσει μέχρι να ξαναδείξουν τα ρολόγια μας 4;
Πάει να πει πως ναι μεν θα αλλάξει η ώρα αλλά το τρένο θα ξαναξεκινήσει από κει που σταμάτησε. Δλδ στις 4. Ώπα ρε κουμπάρε. Θες να μας πεις δλδ ότι θα μας παρκάρετε επί μια ώρα στη μέση του πουθενά επειδή αλλάζει η ώρα; Με ποια λογική; Και γιατί; Δώσε ρε μπάρμπα μια λογική εξήγηση σε παρακαλώ γιατί να τώρα μου έρχεται το εγκεφαλικό.
Σιωπή το μικρόφωνο.
Τέσσερις παρά πέντε φτάνουμε Τιθορέα. Ωραίος σταθμός. Στη μέση του πουθενά. Έξω δυο λύκοι και μια αρκούδα μια κλειστή καφετέρια και ένα πανάθλιο κτίριο που μετά κάποιες κυρίες ανακάλυψαν ότι είναι τουαλέτες. Το τρένο σταματά. Και κάποιες εκατοντάδες επιβάτες περιμένουμε ν΄ακούσουμε κάτι. Τα γέλια στο κουπέ κόπηκαν από ώρα. Τέσσερις και πέντε γυρίσαμε τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω. Και περιμέναμε. Δε μπορεί πλάκα μας κάνουν. Πρωταπριλιά; Μπά.
Αρκετή ώρα μετά ο ίδιος καλός κυριούλης ελεγκτής μας ενημερώνει ότι μπορούμε να κατέβουμε για τσιγάρο. Μα τι λες καλέ μου άνθρωπε. Αφού όλο το τρένο είναι τεκές. Δε γαμεις... Ας πάμε να ξεπιαστούμε. Πίσσα σκοτάδι και ΄καμιά διακοσαριά νοματέοι να είναι έξω στο σταθμό και να κοιτιούνται με απορία. Το τρένο είχε σταματήσει για μια ώρα. Γιατί άλλαξε η ώρα και μπήκαμε στη χειμερινή. Γαμώ τη γκαντεμιά μας
Το ταξίδι συνεχίστηκε μετά τις τέσσερις - με τη νέα ώρα μη ξεχνιόμαστε - χωρίς απρόοπτα από κει και πέρα. Μας ενημέρωσαν μάλιστα ότι ο μηχανοδηγός μας ευχαριστεί πολύ για την κατανόηση μας. Ναι για έλα να στα πούμε και από κοντα κουμπάρε.
Κι εγώ τώρα έχω μια απορία. Στην αλλαγή της ώρας από τη χειμερινή στην καλοκαιρινή, τότε που τα ρολόγια τα βάζουμε μια ώρα μπροστά τι θα κάνει ο καλός μας ΟΣΕ; Θα διακτινήσει το τρένο για να καλύψει τη διαφορά;
Απαιτώ άμεσα απάντηση στην απορία μου. Άμεσα για να μη χεστούμε ναι;
