Χαρά στο κουράγιο σας

Απορώ πραγματικά. Ένα μήνα έχω να γράψω. Πολύ παραπάνω απ όσο έχω να διαβάσω και να χαθώ σε κάποιο άλλο μπλογκ. Κι όμως. κάποιοι από εσάς επιμένετε να μπαινοβγαίνετε και να διαβάζετε. Χαρά στο κουράγιο σας δηλαδή. Ακόμη κι εγώ με βαρέθηκα. Σχεδόν ένα μήνα και ούτε μια λέξη. Μια κουβέντα έτσι για να μην περιμένετε βρε αδελφέ.

Μα τι να σας πω στην τελική; Να γκρινιάξω πάλι για τις φωτιές, τις πλημμύρες, την αναισθησία του κόσμου γύρω μας; Να πω πάλι για τις δημόσιες υπηρεσίες που από τις αρχές Ιουλίου λειτουργούν με λογική διακοπών; Να γκρινιάξω που αρχίζει η άδεια μου σε λίγες μέρες και λόγω υποχρεώσεων δε θα μπορέσω να αράξω ούτε για λίγο; Γαμώ την ατυχία μου γαμώ. Γκρινιάζω λοιπόν από μέσα μου. Γκρινιάζω μόνη μου και δεν ενοχλώ κιόλας σαν τον πολωνό απέναντι που συνεχίζει εδώ και μήνες να παίζει με το συναγερμό του αυτοκινήτου.

Τι παίζεις χρυσό μου με το συναγερμό; Πάνε παίξε με τη γυναίκα σου που όπως και να το κάνουμε είναι και γυναικάρα (η ρουφιάνα - τη βλέπω και γκρινιάζω και μ αυτό γιατί σκέφτομαι πόσο άδικη είναι η φύση σε ορισμένες περιπτώσεις, όλο το πόδι το έδωσε σ' αυτήν)

Γκρινιάζω μόνη μου για να μη διαολοστείλω τη διπλανή που αφήνει παιδί και σκυλί να γκανιάξουν στο κλάμα πριν κάνει κάτι να τα ηρεμήσει και τα δυο. Κλαίει το έρμο το μωρό ολημερίς, αγχώνεται το σκυλί σαν το σκυλί του Μίστερ Στιρέλα βγαίνει στο μπαλκόνι και κατουριέται και αρχίζει μετά κι αυτό το κλάμα γιατί το μαλλώνει η μαντάμ.

Γκρινιάζω μόνη μου για να μη γκρινιάξω με τις πωλήτριες στα μαγαζιά που με κοιτούν με μισό μάτι όταν ζητάω xl ρούχα. Τι να κάνουμε δηλαδή εμείς οι στρουμπουλές κι αφράτες; Να μη ντυθούμε; Γιατί τα περισσότερα ρούχα βέβαια είναι φτιαγμένα για καχεκτικά δεκαεξάχρονα και ανορεξικές μεσήλικες ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Αυτοί οι ηλίθιοι οι σχεδιαστές βγήκαν ποτέ μια βόλτα στην πόλη να δούν ποιος είναι ο μέσος όρος όγκου της Ελληνίδας γυναίκας; Προσοχή είπα γυναίκα. Δεν είπα βρέφη ανήλικα και λείψανα.

Είπα πόλη και μόλις θυμήθηκα ένα λόγο που δεν γκρινιάζω. Η πόλη τώρα τον Αύγουστο είναι υπέροχη. Φύγαν οι μισοί αδειούχοι στην πρώτη γύρα.΄Δε γύρισαν ακόμη μην τους ψάχνετε. Άδικος κόπος. Φύγαν κοπάδι στη δεύτερη γύρα κάποιοι άλλοι και οι υπόλοιποι ετοιμάζονται για το δεκαπεντάυγουστο να εξαφανιστούν κι αυτοί.

Μείναν πίσω κάτι κορόιδα - σαν εμένα - κάτι συμπαθέστατοι πακιστανοί και οι γιαγιάδες οι ξεχασμένες. Χαράς ευαγγέλια η πόλη. Άδειοι οι δρόμοι  Τους περνάς και χαζεύεις δεξιά αριστερά. Ανακαλύπτεις πως εκεί στη γωνιά - ναι ντε εκεί που δείχνω - η μπουκαμβίλια είναι ολάνθιστη. Μέχρι πρότινος έβλεπες απλά μια πρασινάδα καταραμένη που σου έκλεινε την ορατότητα καθώς έβγαινες από το πάρκινγκ.

Α δε σας είπα... Πήρα αυτοκίνητο. Να προσέχετε. Στριτ κίλλερ ελεύθερος σαν σκοπευτής. Με έφαγαν τα λεωφορεία και ο ποδαρόδρομος τόσο καιρό οπότε είπα να φάω κι εγώ κανέναν μπας και ισορροπήσει η κατάσταση. Τις μέρες αυτές ανακάλυψα μια καινούρια Αθήνα. Γειτονιές σχεδόν δίπλα μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Πλατείες μικρές με παιδιά να παίζουν ανάμεσα σε δέντρα - αυτά τους ξέφυγαν των εμπρηστών αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - γιαγιάδες να κάθονται σε παγκάκια να ξαποστάσουν στη σκιά. Ωραία πράματα.

Τελικά είναι ωραία η Αθήνα όταν την σεργιανάς. Ειδικά αυτή την περίοδο που είναι πιο ανθρώπινη. Ένα περίεργο πράγμα όμως... Μου θύμισε την Κέρκυρα. Όπως είναι τώρα, με τα παραπάνω αυτοκίνητα να τρέχουν στους δρόμους της και τους πεζούς να κινούνται στα σοκάκια και τους πεζόδρομους.

Κι εκεί σταμάτησα να γκρινιάζω. Απόλαυσα όσο μπορούσα τη διαδρομή - μέχρι που ένας ταρίφας άρχισε να κορνάρει πίσω μου γιατί τού κλεινα το δρόμο, αλλά 'ντάξει ψιλοχέστηκα αν κόρναρε - και γύρισα στο σπίτι χαμογελώντας μετά από πολλές μέρες.

Καλά μας κουράγια γείτονες κι αν δείτε μια τρελή να έχει κλείσει το δρόμο κάτω από το σπίτι σας χαζεύοντας τις αυλές, πείτε μια καλημέρα. Μια γνώριμη σας τρελή θα είναι που ανακάλυψε άλλη μια ανθρώπινη γειτονιά.

(2 και κάτι χρόνια μετά από την συγγραφή του συγκεκριμένου απορώ κι εγώ η ίδια... τι έπινα και τα έγραφα μου λέτε;)