Παράθυρο ανοιχτό

Κράτησε το παράθυρο ανοιχτό κι ας ήταν μέσα του χειμώνα και το κρύο είχε ήδη αρχίσει να γίνεται ανυπόφορο...
Δικαιολογούσε την κινηση αυτή λέγοντας ότι ήθελε να καπνίσει αλλά το απέφευγε με τα παράθυρα κλειστά για να μη μυρίσει το σπίτι. Καθόταν εκεί, παγώνοντας και φορώντας μόνο την νυχτικία και το λεπτό ζακετάκι που η ίδια κάποτε έπλεξε σε πιο ευτυχισμένες μέρες... τότε που εκείνος τη λάτρευε κι εκείνη τον κοιτούσε στα μάτια...
Γύρισε το κεφάλι και κοίταξε πίσω της. Το σπίτι ήσυχο τόσο που σφίχτηκε η καρδιά της. Άρχισε να παγώνει αλλα δεν έλεγε να κλείσει το παράθυρο. Να μη μυρισει το σπίτι, να μη βήχει το παιδί στην τσιγαρίλα...
Ο αέας θαρρείς και την ξύπναγε... το κρύο της τρυπούσε το κορμί σα χιλιάδες βελόνες που από το πουθενά περνούσαν το ζακετάκι και καρφωνόταν με δύναμη στη σφιγμένη της  καρδιά
Το τσιγάρο τελείωνε αλλά με τη γόπα άναψε το επόμενο... Αρκεί να μη κλείσει το παράθυρο γιατί ήταν μέσα του χειμώνα και η καρδιά της είχε κρύο... 

Γράμμα στο συρτάρι (09 Οκτωβρίου)

Σε κοιτάζω καθώς κοιμάσαι πάνω στα μουσκεμένα σεντόνια και δε μπορώ να μη δακρύσω...
Αγαπημένη μου... κάθε σου ανάσα γεμίζει τα δικά μου πνευμόνια και κάθε χτύπος της καρδιάς σου, γεμίζει το δικό μου κορμί με ζωή.
Κοιτώ εκείνη τη σταγόνα ιδρώτα που στάθηκε στο λακάκι του λαιμού σου και ζηλεύω το ταξίδι που έκανε πάνω στο δέρμα σου, πεθαίνω από επιθυμία να κάνω την ίδια διαδρομή, να ταξιδέψω πόντο πόντο τα πελάγη της νιότης σου και του κορμιού σου την ασταμάτητη τρικυμία.
Λογικά σκεπτόμενος θα έπρεπε εδώ και ώρα ν ανοίξω την πόρτα και να χαθώ μέσα στης νύχτας το χαλασμό, ν αφήσω πίσω μου κάθετι δικό σου, κάθε σκέψη, κάθε όνειρο για να σωθούμε και οι δυο.
Μα εγώ εδώ, παντοτινός επικριτής των συναισθημάτων, πνίγομαι στα δικά μου και γίνομαι έρμαιο δικό σου. Από κυνηγός θήραμα, από γάτα το ποντικάκι σου που το παγιδεύεις με το νέκταρ των κατακόκκινων χειλιών σου

Ακόμη και τώρα αν μου λέγαν να διαλέξω μεταξύ ζωής μακρυά σου και θάνατου, θα φώναζα πως προτιμώ εσένα κι ας πεθάνω εκεί στην κούρβα του στήθους σου ακούγοντας ως τέλους το χτύπο της λατρεμένης σου καρδιάς.

Πως είναι άραγε ο θάνατος μετά από τόση ευτυχία;

Ο πάντα δικός σου

Σ.Α.

Γράμμα στο συρτάρι (03 Οκτωβρίου)

Είναι τόσα αυτά που παλεύουν σαν άγρια θεριά να βγουν προς τα έξω, που η ορμή τους τρομάζει ακόμη και σένα τον ίδιο... Ίσως σε μιαν άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο, τα δυο σου μάτια να μπορούσαν να μοιάσουν με λαμπτήρες του δρόμου και να φωτίσουν μονοπάτια ξεχασμένα... Στο σήμερα όμως που ζεις, οι προβολείς των διερχόμενων αναμνήσεων τυφλώνουν και τα μάτια σου τσούζουν από το καυσαέριο των στεναγμών σου...

Ίσως αν μπορούσες να διαγράψεις τις χαρτογραφημένες σου περιοχές να έφτανες σε νέους κόσμους μοναδικούς, που τα πόδια σου τρέμουν όταν τις πατάς και το άγγιγμα σου μερεύει την τρικυμία του είναι σου...

Και τι δε θα έδινα να μ άφηνες να ξορκίσω τη μαναξιά σου σε ένα σεντόνι δάκρυα...
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.

Γράμμα στο συρτάρι (03 Αυγούστου)

Η ζέστη με πνίγει και απόψε... Από τα διάπλατα παράθυρα μπαίνει η βοή της νύχτας πνιγηρή και ανούσια χωρίς να δροσίζει ούτε στο ελάχιστο την κάψα της ψυχής, του μυαλού και του κορμιού.
Σε σκέφτομαι κάπου εκεί έξω, να γυρνάς χωρίς έγνοιες χωρίς προβληματισμούς, φορώντας τη μάσκα της αδιαφορίας και αναρωτιέμαι αν σε αγγίζει τίποτα πια.
Ξαπλώνω στα μουσκεμένα σεντόνια και αναζητώ το σχήμα σου. Κρατάω στα χέρια μου το μαξιλάρι και μυρίζω το άρωμά σου πνιγμένο μετά από τόσο καιρό από της λήθης το μούχρωμα...
Ακόμη είμαι εδώ και περιμένω...
Καρτερικά ουρλιάζοντας μέσα μου γιατί η φωνή μου πνίγεται σε κείνη τη λακούβα του λαιμού σου...
Ποια χέρια άραγε θα σ αγκαλιάσουν αύριο;

Γύρνα έστω κι ας είναι για ένα κλικ του ρολογιου
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.

Να ζεις ν αγαπάς και να ονειρεύεσαι...

Εικόνες  σκονισμένες, πεταμένες εδώ και χρόνια σ ένα συρτάρι του κομοδίνου ... παρατημένες θαρρείς  εκεί από ένα χέρι βιαστικό που θέλησε να τις κρύψει ίσως για να μην τις δουν τα δικά σου μάτια...
Μάτια μισόκλειστα από το φως που μπήκε από το παράθυρο που άνοιξες παρατηρούν μια τις φωτογραφίες και μια τη σκόνη που στριφογυρνάει μέσα σ εκείνη τη δειλή αχτίδα του ήλιου...
Δεν έχει πως ούτε γιατί. Μεθυσμένες σκέψεις στριφογυρνάν φτιάχνοντας κοκτέιλ συναισθημάτων σε μια αμφίβολη πραγματικότητα.
Δεν είναι που δεν μπορείς, είναι που δεν τολμάς. Αναμασάς και ονειρεύεσαι, ελπίζεις και αναρωτιέσαι. Χαμένες ζωές, χαμένες θύμισες και εσύ στη μέση να ψάχνεις το νόημα αυτών που πιασμένα από μια κλωστή, αιωρούνται στο κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Δεν είναι που δε σ αγαπώ... είναι που κουράστηκες πια να ζεις, ν αγαπάς και να (με) ονειρεύεσαι...

Γράμμα στο συρτάρι (28 Ιουλίου)

Γιατί; Μήπως εγώ δεν πονάω; Δε νιώθω; Δεν αφουγκράζομαι το κλάμα σου όταν προσπαθείς να το πνίξεις μέσα στα γέλια και τα ανόητα αστεία; Είναι το ίδιο γέλιο με το δικό μου. 
Δεν ξέρω κατά πόσο κατάλαβες αυτά που ήθελα να σου πω στο τελευταίο γράμμα μου αλλά να ξέρεις πως κάθε φορά που κολλάω με σάλιο το φάκελο, βάζω μέσα και λίγη από την αισιοδοξία που μου έχει απομείνει.
Μια πνοή μονάχα θαρρώ πως αρκεί... μα αν πάλι δε σου φτάνει πες μου να σου στείλω λίγη ακόμη. Νομίζω μου έχει μείνει ακόμη μερική εκεί πίσω σ εκείνο το ντουλάπι της μοναξιάς...

Για σένα θ αντέξω κι ας πονώ
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.  

Γράμμα στο συρτάρι

Ξέρεις... είναι εκείνες οι ώρες που θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω πως ν αρχίσω και τι να σου πω... εκείνες οι ώρες που θέλω να τα καταθέσω όλα κάπου και να αδειάσω τα ασφυκτικά ντουλάπια της καρδιάς και του μυαλού αλλά πάντα κάτι μπλοκάρει την πόρτα και δεν ανοίγουν.
Ξέρεις... πάντα ένοιωθα ότι το να μιλάω φανερώνει αδυναμία και πως εύκολα θα γίνω στόχος σ αυτούς που περιχαρείς θα έρθουν να χλευάσουν, να εκμεταλλευτούν και να στηλιτεύσουν τα ιερά μου και τα όσια.
Ίσως η μοναξιά να μην είναι η καλύτερη λύση και το προσωπείο του σκληρά δυνατού και "όλα τα αντέχω τύπου" να είναι παγίδα στο είναι μου και την ύπαρξή μου αλλά εκεί στα τείχη αυτού του κάστρου μου εγώ νοιώθω μέγας άρχων και ασφαλής.
Ίσως...
Εσύ όμως δε θα το μάθεις ποτέ...

Χαμογέλα μου έστω και από μακριά
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.