...και δε μου αρέσει καθόλου. Το καταλαβαίνω ότι γερνάω κι ας με λες εσύ ακόμη μικρή μου. Το καταλαβαίνω κι ας επιμένει ακόμη ο μπαμπάς να με φωνάζει όπως με φώναζε στα δώδεκα μου. Το καταλαβαίνω όταν ουρλιάζω στους γιούς μου γιατί άργησαν να γυρίσουν ή γιατί δε διαβάζουν όσο θα ήθελα εγω.
Το καταλαβαίνω όταν η μικρή του επάνω ορόφου μου μιλά στον πληθυντικό παρόλο που εγώ νιώθω συνομήλικη της. Το κατάλαβα όταν μετά από τρεις χορούς χιπ χοπ με τα δίδυμα μου- τρομάρα μου - ένιωθα λες και με πάτησε τραίνο και όταν σαβουρντίστηκα στην προσπάθεια μου να τους δείξω πως χορεύαμε το μπρεϊκ ντανς στα νιάτα μας. Το καταλαβαίνω όταν βλέπω τις άσπρες τρίχες στο μαλλί μου - να θυμηθώ να τα βάψω επιτέλους.
Το κατάλαβα όταν άρχισα να μετράω πόσα χρόνια θέλω ακόμη για τη σύνταξη - ευτυχώς αρκετά ακόμη - και όταν η υπάλληλος σε μια δημόσια υπηρεσία μου είπε ότι η ταυτότητα μου είναι πανάρχαια και θέλει άλλαγμα. Σιγά ρε κοπελιά, δεν είναι και η ταυτότητα της Μπουμπουλίνας.
Γερνάω ναι. Και όπως είπα δε μου αρέσει. Μ' αρέσει όμως που μπορώ να φωνάζω σαν υστερικιά με τη δικαιολογία ότι μεγάλη γυναίκα είμαι. Μ' αρέσει που πουλάω μούρη στην πιτσιρικαρία και ξαφνιάζονται με τη μουσική και το χορό τους που είναι αντίγραφα των δικών μας και τους απομυθοποιώ τη μαγκιά.
Γερνάω και γουστάρω να συνεχίζω τα παλαβά μου άσχετα αν πολλοί λένε πως μεγάλη γυναίκα θα έπρεπε επιτέλους να έχω σοβαρευτεί. Σιγά μη σοβαρευτώ. Γερνάω είπαμε όχι ξεψυχάω.
Είμαι κάπου μεταξύ πρώτων και δεύτερων άντα - ακρίβεια μην περιμένετε έτσι για να αναρωτιέστε - και τελικά αναρωτιέμαι αν είμαι καλύτερα τώρα ή ήμουν καλύτερα πριν 15 χρόνια. Κοιτάω γύρω μου και τους άλλους που γερνάνε με τον ίδιο τρόπο με μένα ή με χειρότερο και τελικά καταλήγω ότι ο μόνος λόγος που θα έπρεπε να με στεναχωρεί δεν είναι ότι γερνάω εγω. Αλλά το ότι μαζί με μένα γερνούν και πρόσωπα αγαπημένα. Κι εκεί είναι που σφίγγεται η καρδιά μου.
Μαμά γερνάω και γίνομαι ίδια με σένα και τελικά πολύ το γουστάρω. Μου λείπεις πολύ...
