Στρέιτ, Γκέι, γάμοι, συμβόλαια και πίπες τυρκουάζ

Σε μια κοινωνία που όλα είναι πουλημένα και υποθηκευμένα μην έχοντας με τι άλλο ν ασχοληθούμε πιάσαμε για άλλη μια φορά τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ιδιαιτερότητες. Ρατσιστές περισσότερο από κάθε άλλη φορά αντιδρούμε σε οτιδήποτε διαφορετικό από εμάς και δίνουμε άφεση αμαρτιών σε όλους εκείνους που δικαίως ή αδίκως φέρουν τον τίτλο του ιδίου με εμάς.

Βρήκαμε τώρα νέο τερτίπι να ασχοληθούμε και να κράξουμε. Γάμοι θρησκευτικοί ή πολιτικοί; Συμβόλαια ή απλώς συνεχίζουμε να τραβιόμαστε που θά λεγε η γιαγιά μου αστεφάνωτοι και δακτυλοδεικτούμενοί;

Η νέα απόφαση - προχώ δε μπορώ να πω για την Ελλάδα - είναι να μπορείς αντί για κάποιο είδος γάμου να κάνεις απλά ένα συμβόλαιο και να νομιμοποιείς την παρανομία του δεσμού σου με το έτερον ήμισυ, έτσι απλά για να διευθετηθούν όπως είπε και η πριγκηπέσσα το ποιος θα πάρει τη μεζονέτα σε περίπτωση που σφαχτείτε στην πορεία και χωρίσετε τα τσανάκια σας. Και αρχίζει η σφαγή στην ψωροκώσταινα.

Να σφάζονται οι παπάδες να σκίζουν τα ράσα τους. Να θυμούνται ξαφνικά πως και ο πολιτικός γάμος δεν αναγνωρίζεται από αυτούς και πως πόρνος και πόρνη όποιος ακολουθεί άλλη οδό πέραν της τελετής της εκκλησίας για να ενωθεί με το έτερον ήμισυ του.

Να σφάζονται και οι άλλοι που σου λέει κάτσε καλά γιατί αν δεν αναγνωρίζεται ο πολιτικός τότε τα παιδιά μας τι θα απογίνουν? Και αν το συμβόλαιο δεν ισχύσει πως θα μπορέσω εγώ να πείσω την Κικίτσα ότι ναι μεν δεν την παντρεύομαι αλλά υπογράφω συμβόλαια και αυτό θα έπρεπε να της αποδεικνύει περίτρανα ότι την αγαπώ.

Από την άλλη σφάζονται οι στρέιτ με τους γκέι. Οι δεύτεροι ζητάν να περιλαμβάνει κι αυτούς ο νέος νόμος. Να τους δίνει δικαίωμα να επισφραγίσουν με κάποιο τρόπο τη σχέση τους χωρίς να τρέχουν ρε αδελφέ στου διαβόλου τον κόρφο (π.χ. Ολλανδία) για να το κάνουν. Οοοοοοοοοοοοοοοοοχι σου λένε οι υπόλοιποι. Αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Και να η σφαγή και να τα αίματα και να η μαλακία να πέφτει σύννεφο.

Εδώ στα μπλόγκα τρομερή εντύπωση μου έκανε το πως είδαν το θέμα ορισμένοι. Και με το μόνο μπλόγκ που μπορώ να πώ ότι συμφώνησα ήταν ξανά με της πριγκηπέσσας και με τον τρόπο που έθιξε τα περί πορνείας. Εκει που διαφώνησα ριζικά πάλι ήταν σε ένα άλλο μπλογκ που διαφήμιση δε θα του κάνω αλλά ο ρατσισμός και η παπαρολογία ήταν τόση που με έβγαλε από τα ρούχα μου.

Τελικά αναρωτήθηκε κανείς γιατί σε μια χώρα που εδώ και χρόνια ισχύει ο πολιτικός γάμος ψηφίζεται ξαφνικά ο νόμος περί συμβολαίου; Θεωρώ πως όχι. Και εκεί είναι το μέγα λάθος. Γιατί όπως και να το κάνουμε ποιος το χρειαζόταν αυτό το νόμο; Ποιος θα είχε όφελος  Γιατί όπως και να το κάνουμε αν δε θες να κάνεις γάμο δεν κάνεις στην τελική. Και αν δε θες να κάνεις γάμο δε βλέπω το λόγο γιατί να κάνεις συμβόλαιο. Αν οι λόγοι που δε θες να κάνεις θρησκευτική τελετή είναι οι πεποιθήσεις σου ε τότε κάνεις πολιτικό. Πάει και τελείωσε. Διαφορετικά κάθεσαι στ αυγά σου με το σύντροφό σου και περνάς ωραία για όσο γουστάρεις και γιά όσο αντέχετε αμφότεροι. Και μήν ακούσω καμιά πίπα τυρκουάζ ότι και καλά με το γάμο θεμελιώνεται η οικογένεια και αποδεικνύεις στον άλλο την αγάπη σου. Έλεος. Γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει μέσα στο γάμο. Και αν δε με πιστεύετε ανατρέξτε σε βιβλιογραφίες να δείτε πόσες ευτυχισμένες γυναίκες που παντρεύτηκαν τελικώς εγκλημάτησαν  Και δείτε τα ποσοστά διαζυγίων στη χώρα μας γιατί ίσως έτσι καταλάβετε επιτέλους ότι γάμος δε σημαίνει απαραιτήτως και αγάπη. Α να χαθούμε πια.

Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο νέος νόμος περί συμβολαίου συμβίωσης μοναδικό σκοπό έχει - και ας φαίνεται τώρα ακριβώς το αντίθετο - να εξασφαλίσει σε ομόφυλα ζευγάρια μια πιο ανθρώπινη και ίση προς τους άλλους μεταχείριση. Θεωρώ πως αυτό που τώρα ξεκίνησε σαν μια τρίτη λύση για τους στρέιτ μοναδικό σκοπό έχει μελλοντικά να "αγκαλιάσει" τους γκέι που επιθυμούν να συζούν "νομίμως" με το σύντροφό τους. Και τι σημαίνει στην τελική νομίμως; Σημαίνει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ότι αυτοί οι "διαφορετικοί" είναι ζευγάρι και μαζί αγωνίζονται σε όλα και πως όπως η κάθε Μαρίκα και Γιώτα έχει απαίτηση όταν χρειαστεί το έτερον ήμισυ να μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτόν αξιοπρεπώς και χωρίς κάθε μαλάκα να του κάνει τη ζωή δυσκολότερη.

Κι εκεί είναι ακριβώς που εγώ συμφωνώ. Και λέω ναι κάντε το. θεσπίστε το και καθιερώστε το. Για όλους αυτούς που λόγω κάποιων ειδικών συνθηκών δεν μπορούν να λέγονται "νόμιμα" και "καθώς πρέπει" ζευγάρια. Για όλους αυτούς που εμείς οι "νορμάλ" (μη χέσω),  τους έχουμε στο περιθώριο αλλά αν ξαφνικά μας προκύψει θεματάκι οικογενειακό τότε αγκαλιάζουμε όλο στοργή τους διαφορετικούς, όχι γιατί το γουστάρουμε αλλά γιατί το μάτι μας δε γίνεται να το βγάλουμε γιατί πονάει.

Δε θα θίξω καθόλου το θέμα του ποιος και γιατί έχει δικαίωμα να μεγαλώσει ένα παιδί. Μεγάλη ιστορία και πονεμένη τρομερά.

Θα μείνω σ αυτό το οποίο είπα ως τώρα. Και θα κλείσω με το εξής:

Εσείς κύριοι ιερείς που πολεμάτε τόοοοοοοοοοσο μα τόσο φανατικά για τα θέματα αυτά  Εσείς που όλους όσους συζούν και συνυπάρχουν με τον άνθρωπο που αγαπούν χωρίς να σας έχουν ζητήσει την άδεια. Εσείς που χαρακτηρίζετε σαν πόρνους τους άγαμους ή αυτούς που δεν έχουν τελέσει θρησκευτικό γάμο και ζώα τους ομοφυλόφιλους.....
Ψάξτε ανάμεσά σας να δείτε πόσους πόρνους και πόσα ζώα έχετε. Ψάξτε να βρείτε πόσοι πόρνοι και πόσα ζώα καθημερινώς βγαίνουν και κηρύττουν το λόγο του Θεού. Εξιγιάνστε πρώτα τους δικούς σας κόλπους και μετά ελάτε να το κάνετε και στην κοινωνία. Γιατί αν θυμάμαι καλά από τα θρησκευτικά που έκανα σχολείο κάπου στις αγίες σας γραφές αναφέρει.... Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλαίτω.... (και αν δεν το έγραψα ορθογραφημμένο συγχωρείστε την αγραμματοσύνη μου)

(το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν πάρα πολύ καιρό... το θυμήθηκα με τη βαβούρα που έγινε με τον πρώτο γκέι γάμο στη Γαλλία και είπα να το επαναφέρω... )

Μα πείτε μου κύριε Όργανο...

Στις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας για τους αστυνομικούς και διαβίωσης για τους προσωρινά κρατούμενους στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης  αναφέρονται δυο άρθρα που ήρθαν στο φως αυτές τις μέρες από την online εφημερίδα ΖΟΥΓΚΛΑ. Ένα δριμύ κατηγορώ στον Νίκο Δένδια, ο οποίος μετά τα συγχαρητήρια που τους έδωσε για το θεάρεστο εξαιρετικό τους έργο ξέχασε να ανανεώσει τις συμβάσεις (όπως λένε οι αστυνομικοί) με το προσωπικό καθαριότητας στη ΓΑΔΘ, με αποτέλεσμα το κτίριο να βρωμά και να ζέχνει από τα σκουπίδια και τις παντός είδους ακαθαρσίες που συγκεντρώνονται παντού, μέσα και έξω από το κτίριο.
Και μέχρι εδώ όλα καλά (που λέει ο λόγος) και ένα δίκιο να τους δώσω... Χαμηλοί μισθοί για την επικινδυνότητα της δουλειάς που κάνουν, περιβάλλον ακατάλληλο γενικότερα... ε πόσα ν αντέξει πια ο εργαζόμενος αστυνομικός;
Παραθέτω το 1ο άρθρο που έπεσε στην αντίληψη μου όπως το βρήκα στο zougla.gr ώστε κι εσείς να σχηματίσετε μια εικόνα.

Καθαρίζουν με βάρδιες τη Γ.Α.Δ.Θ.

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 09:38

Το Αστυνομικό Μέγαρο καθώς και οι υπόλοιπες Αστυνομικές Υπηρεσίες της Θεσσαλονίκης συνεχίζουν να είναι σκουπιδότοποι, όπως καταγγέλλει η Συνδικαλιστική Κίνηση Αστυνομικών Υπαλλήλων (Σ.Κ.Α.Υ.). 

Όπως αναφέρουν οι αστυνομικοί, είναι αναγκασμένοι να εργάζονται σε ένα «άρρωστο περιβάλλον» και ανησυχούν για την υγεία τους.

Κάδοι απορριμμάτων γεμάτοι και τουαλέτες που μυρίζουν και δεν μπορείς να περάσεις ούτε καν από έξω συνθέτουν το σκηνικό στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης και στα Αστυνομικά Τμήματα της πόλης… Αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζουν καθημερινά οι πολίτες που προσέρχονται στις υπηρεσίες, όπως λέει στο Thesstoday ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, Θεόφιλος Παπαδάκης.

Το έργο της καθαριότητας το έχουν αναλάβει οι ίδιοι οι αστυνομικοί, προκειμένου να μπορούν να εργάζονται σε ένα καθαρό περιβάλλον. Μάλιστα, καθαρίζουν με βάρδιες και τα κρατητήρια που έχουν 75 κρατουμένους.

Η Σ.Κ.Α.Υ. καταγγέλλει την κατάσταση στη Διεύθυνση Υγιεινής της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, προκειμένου αρμόδιοί της να κάνουν αυτοψία και έρευνα στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης επί της οδού Μοναστηρίου, για να διαπιστωθεί εάν μπορεί ένας εργαζόμενος να εκτελεί οκτώ ώρες υπηρεσία μέσα σε τέτοιες απαράδεκτες συνθήκες.

Πηγή: thesstoday.gr
Επιμέλεια: Άννα Μορφούλη

Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 09:57

(http://www.zougla.gr/greece/article/ka8arizoun-me-vardies-ti-gad8)

Και στη συνέχεια πέφτω και πάνω σ αυτό:

Αστυνομικοί με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι...

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 12:05

Πριν από λίγες ημέρες ο κ. Δένδιας κάλεσε τις κάμερες για να δώσει συγχαρητήρια σε αστυνομικούς...

Μόλις τα τηλεοπτικά φώτα έσβησαν, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη «ξέχασε» να ανανεώσει τις συμβάσεις καθαρισμού των Αστυνομικών Υπηρεσιών της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα, όπως οι αστυνομικοί καταγγέλλουν, να σκουπίζουν, οι ίδιοι και να σφουγγαρίζουν ακόμα και τα κρατητήρια. 

Σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Βασίλης Καπερνάρος αναφέρει: «Καλά θα κάνει ο κ. Δένδιας, αντί να επιδίδεται σε τηλεοπτικούς ρόλους, να σταματήσει τον διασυρμό των ανθρώπων που καθημερινά παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, υποβάλλοντάς τους σε εξευτελιστικές αγγαρείες και μάλιστα με μισθούς πείνας».

Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος

Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 13:17

(http://www.zougla.gr/greece/article/astinomiki-me-mia-sfougaristra-sto-xeri)

 Και εδώ είναι που μου δημιουργείται η απορία... στο απόσπασμα που έχω τονίσει οι αστυνομικοί ζητούν από τον κ. Δένδια να σταματήσει να τους διασύρει υποβάλλοντας τους σε ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΓΑΡΕΙΕΣ. Και λέγοντας ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΓΑΡΕΙΕΣ αναφέρονται στο καθάρισμα του χώρου εργασίας τους που - οκ κακώς - αναγκάζονται να το κάνουν μόνοι τους λόγω ελλείψεως προσωπικού.

Και ρωτάω...

Η καθαρίστρια που θα πάει να τους ξεβρομίσει είναι κατώτερο ον; Έχει μικρότερη αξία ως άνθρωπος;

Είναι ζώον, υπάνθρωπος; Τι; 

Γιατί αν οι κ.κ. όργανα της τάξεως θεωρούν ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΓΑΡΕΙΑ το ξεσκάτωμα του δικού τους χώρου, τότε με την ίδια λογική κι αυτόν που την κάνει τον θεωρούν κατώτερο. 

Κι αν είναι έτσι, τότε δεν έχουν κανένα σεβασμό προς τον συνάνθρωπο οπότε με ποια λογική αυτός που δε με σέβεται θα υπερασπιστεί το δίκιο μου, το σπίτι μου, την οικογένεια μου και τη ζωή μου; Αν   πάλι (και επειδή θέλω αυτό το διάστημα να είμαι γλυκός και ευγενικός άνθρωπος) πρόκειται για μια βλακεία της στιγμής η παραπάνω δήλωση, τότε απαιτώ άμεσα αποκατάσταση και δημόσια συγνώμη προς αυτές και αυτούς, που για 3 και 60 (πολύ λιγότερα απ όσα θα πάρει ο κ. όργανος) έχουν επωμισθεί να τους ξεσκατώνουν, να τους ξεβρομίζουν και να ανέχονται την ΚΑΘΕ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΓΑΡΕΙΑ τους βάζουν να κάνουν για να πάρουν στο σπίτι τους ένα κομμάτι ψωμί.

Εεεεεεεεεεεεε κύριε Όργανο; Εεεεεεεεεεεεε;

Χαρά στο κουράγιο σας

Απορώ πραγματικά. Ένα μήνα έχω να γράψω. Πολύ παραπάνω απ όσο έχω να διαβάσω και να χαθώ σε κάποιο άλλο μπλογκ. Κι όμως. κάποιοι από εσάς επιμένετε να μπαινοβγαίνετε και να διαβάζετε. Χαρά στο κουράγιο σας δηλαδή. Ακόμη κι εγώ με βαρέθηκα. Σχεδόν ένα μήνα και ούτε μια λέξη. Μια κουβέντα έτσι για να μην περιμένετε βρε αδελφέ.

Μα τι να σας πω στην τελική; Να γκρινιάξω πάλι για τις φωτιές, τις πλημμύρες, την αναισθησία του κόσμου γύρω μας; Να πω πάλι για τις δημόσιες υπηρεσίες που από τις αρχές Ιουλίου λειτουργούν με λογική διακοπών; Να γκρινιάξω που αρχίζει η άδεια μου σε λίγες μέρες και λόγω υποχρεώσεων δε θα μπορέσω να αράξω ούτε για λίγο; Γαμώ την ατυχία μου γαμώ. Γκρινιάζω λοιπόν από μέσα μου. Γκρινιάζω μόνη μου και δεν ενοχλώ κιόλας σαν τον πολωνό απέναντι που συνεχίζει εδώ και μήνες να παίζει με το συναγερμό του αυτοκινήτου.

Τι παίζεις χρυσό μου με το συναγερμό; Πάνε παίξε με τη γυναίκα σου που όπως και να το κάνουμε είναι και γυναικάρα (η ρουφιάνα - τη βλέπω και γκρινιάζω και μ αυτό γιατί σκέφτομαι πόσο άδικη είναι η φύση σε ορισμένες περιπτώσεις, όλο το πόδι το έδωσε σ' αυτήν)

Γκρινιάζω μόνη μου για να μη διαολοστείλω τη διπλανή που αφήνει παιδί και σκυλί να γκανιάξουν στο κλάμα πριν κάνει κάτι να τα ηρεμήσει και τα δυο. Κλαίει το έρμο το μωρό ολημερίς, αγχώνεται το σκυλί σαν το σκυλί του Μίστερ Στιρέλα βγαίνει στο μπαλκόνι και κατουριέται και αρχίζει μετά κι αυτό το κλάμα γιατί το μαλλώνει η μαντάμ.

Γκρινιάζω μόνη μου για να μη γκρινιάξω με τις πωλήτριες στα μαγαζιά που με κοιτούν με μισό μάτι όταν ζητάω xl ρούχα. Τι να κάνουμε δηλαδή εμείς οι στρουμπουλές κι αφράτες; Να μη ντυθούμε; Γιατί τα περισσότερα ρούχα βέβαια είναι φτιαγμένα για καχεκτικά δεκαεξάχρονα και ανορεξικές μεσήλικες ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Αυτοί οι ηλίθιοι οι σχεδιαστές βγήκαν ποτέ μια βόλτα στην πόλη να δούν ποιος είναι ο μέσος όρος όγκου της Ελληνίδας γυναίκας; Προσοχή είπα γυναίκα. Δεν είπα βρέφη ανήλικα και λείψανα.

Είπα πόλη και μόλις θυμήθηκα ένα λόγο που δεν γκρινιάζω. Η πόλη τώρα τον Αύγουστο είναι υπέροχη. Φύγαν οι μισοί αδειούχοι στην πρώτη γύρα.΄Δε γύρισαν ακόμη μην τους ψάχνετε. Άδικος κόπος. Φύγαν κοπάδι στη δεύτερη γύρα κάποιοι άλλοι και οι υπόλοιποι ετοιμάζονται για το δεκαπεντάυγουστο να εξαφανιστούν κι αυτοί.

Μείναν πίσω κάτι κορόιδα - σαν εμένα - κάτι συμπαθέστατοι πακιστανοί και οι γιαγιάδες οι ξεχασμένες. Χαράς ευαγγέλια η πόλη. Άδειοι οι δρόμοι  Τους περνάς και χαζεύεις δεξιά αριστερά. Ανακαλύπτεις πως εκεί στη γωνιά - ναι ντε εκεί που δείχνω - η μπουκαμβίλια είναι ολάνθιστη. Μέχρι πρότινος έβλεπες απλά μια πρασινάδα καταραμένη που σου έκλεινε την ορατότητα καθώς έβγαινες από το πάρκινγκ.

Α δε σας είπα... Πήρα αυτοκίνητο. Να προσέχετε. Στριτ κίλλερ ελεύθερος σαν σκοπευτής. Με έφαγαν τα λεωφορεία και ο ποδαρόδρομος τόσο καιρό οπότε είπα να φάω κι εγώ κανέναν μπας και ισορροπήσει η κατάσταση. Τις μέρες αυτές ανακάλυψα μια καινούρια Αθήνα. Γειτονιές σχεδόν δίπλα μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Πλατείες μικρές με παιδιά να παίζουν ανάμεσα σε δέντρα - αυτά τους ξέφυγαν των εμπρηστών αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - γιαγιάδες να κάθονται σε παγκάκια να ξαποστάσουν στη σκιά. Ωραία πράματα.

Τελικά είναι ωραία η Αθήνα όταν την σεργιανάς. Ειδικά αυτή την περίοδο που είναι πιο ανθρώπινη. Ένα περίεργο πράγμα όμως... Μου θύμισε την Κέρκυρα. Όπως είναι τώρα, με τα παραπάνω αυτοκίνητα να τρέχουν στους δρόμους της και τους πεζούς να κινούνται στα σοκάκια και τους πεζόδρομους.

Κι εκεί σταμάτησα να γκρινιάζω. Απόλαυσα όσο μπορούσα τη διαδρομή - μέχρι που ένας ταρίφας άρχισε να κορνάρει πίσω μου γιατί τού κλεινα το δρόμο, αλλά 'ντάξει ψιλοχέστηκα αν κόρναρε - και γύρισα στο σπίτι χαμογελώντας μετά από πολλές μέρες.

Καλά μας κουράγια γείτονες κι αν δείτε μια τρελή να έχει κλείσει το δρόμο κάτω από το σπίτι σας χαζεύοντας τις αυλές, πείτε μια καλημέρα. Μια γνώριμη σας τρελή θα είναι που ανακάλυψε άλλη μια ανθρώπινη γειτονιά.

(2 και κάτι χρόνια μετά από την συγγραφή του συγκεκριμένου απορώ κι εγώ η ίδια... τι έπινα και τα έγραφα μου λέτε;)

Να περιαυτολογήσω; Ναι ρε γαμώτο... (γαλλικά άνευ διδασκάλου)

Το ότι είμαι γκρινιάρα το έχω πει αμέτρητες φορές. Το ότι έτσι και φορτώσω αρχίζω τα γαλλικά με τρομερό αξάντ μάλιστα, το έχουν διαπιστώσει αυτοί που κατά καιρούς μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τα γραφόμενα μου, ή αυτοί που είχαν την ατυχία να βρεθούν κοντά μου την ώρα της παράδοσης των γαλλικών μαθημάτων... Ούτε μπετατζής τέτοια ποικιλία...
Παράλληλα όμως είμαι και τρομερά καλό (δε θέλω σχόλια, γελάκια και γκριμάτσες γιατί θα σας πάρει ο εξ απόδω το σόι ολάκερο εκτός από τη στρίντζω τη θειά σας που σας κατασάλιωσε στα φιλιά χριστουγεννιάτικα) παιδί, ειδικά αν με πετύχεις σε φάση αγγελικά στημένη με όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις περίτεχνα τακτοποιημένες ώστε να έχω πέσει σε νιρβάνα και να μην αντιδρώ στην οποιαδήποτε καφρίλα δω ή ακούσω.

Θεωρώ πως έχω την αίσθηση του χιούμορ και μου αρέσει τρομερά να αυτοσαρκάζομαι αλλά και να γονατίζω τους άλλους στο πείραγμα και δέχομαι όλα τα πειράγματα που γίνονται καλοπροαίρετα, αλλά προσοχή... μην το παραχέσεις το θεματάκι και μην τολμήσεις να μιλήσεις και να πεις χοντράδα για άτομα που αγαπάω γιατί με απλά λόγια την έχεις π...τσίσει αγρίως. (όχι οι τελίτσες δεν είναι για να βρούμε το κρυμμένο γράμμα αλλά για να μη μας πιάσει λογοκρισία).

Θεωρώ επίσης πως έχω τρομερή υπομονή... Αντέχω ρε παιδί μου... τραβάω και στην ανηφόρα και συνήθως δεν τα παίρνω πολύ εύκολα... αλλά για καλό και για κακό... μαρκάρεται την έξοδο από την αρχή ειδικά αν έχετε σκοπό να μου σπάσετε τα ούμπαλα με ότι μαλακία σας κατέβει από το κενό αέρος που έχετε πίσω από το μέτωπό σας...

Τώρα θα μου πείτε... και γιατί μας πρήζεις καλό μου; Σας πρήζω γιατί βλέπω πολλούς γύρω μου που τραβά ο οργανισμός τους τη μετεκπαίδευση σε ξένες γλώσσες και το βλέπω θ αρχίσουμε τα εντατικά φροντιστηριακά μαθήματα λίαν συντόμως...

Γιατί μέσα στην τρέλα μου και την παράνοια μου θυμήθηκα πάλι όλους τους λόγους για τους οποίους έχω κάθε δικαίωμα να μπινελικώνω, να αντιδράω και παράλληλα να μη νιώθω και τύψεις γι' αυτό

Γιατί όπως και να το κάνουμε πέρασε πολύς καιρός,  κατά τον οποίο ελάχιστα σας έπρηξα και ελάχιστα σας μπινελίκωσα ρε κουφάλες και κανονίστε την πορεία σας γιατί είσαστε στο παρά πέντε της νέας κυνηγετικής περιόδου.

Κόκκινη κλωστή δεμένη... Παραμύθι για δυο λέξεις και ένα χαμόγελο

Το παλεύω από εδώ το παλεύω από εκεί και το μόνο που βγαίνει είναι ένας λυγμός.

Λυγμός για όλα αυτά που θέλω να πω και δε βρίσκονται λέξεις και για όλα εκείνα που θέλω να κάνω μα βρίσκω μπροστά μου βουνά. Οι λέξεις μοιάζουν τόσο φτωχές ώρες ώρες που απορώ πως γράφτηκαν τόσα πράγματα κατά καιρούς.

Και τελικά τι στόχο είχαν;

Μήπως τελικά το παραμύθι είναι ακριβώς εδώ; Για δυο λέξεις που πίστεψαν πως θα γεμίσουν το χαρτί και ένα χαμόγελο που έπεσε από κει που ήταν κολλημένο; Θαρρώ πως ναι. Εκεί είναι το νόημα...

Παραμύθι για δυο λέξεις και ένα χαμόγελο.

Μια φορά κι έναν καιρό η λέξη ελπίδα συνάντησε τη λέξη όνειρα δίπλα σε ένα χαμόγελο σκαλωμένο σε ένα παιδικό πρόσωπο.

Αποφάσισαν μαζί να κρεμαστούν στις άκρες του χαμόγελου και να σταθούν εκεί για να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά - έτσι θαρρούσαν - και μαζί να κάνουν το παιδικό πρόσωπο γνωστό στα πέρατα του κόσμου.

Το παιδικό προσωπάκι έμοιαζε πολύ χαριτωμένο με την ελπίδα και τα όνειρα κρεμασμένα στο χαμόγελο του και όλοι το βλέπαν και το θαύμαζαν και το καμάρωναν.

Όμως σύντομα δυο άλλες λέξεις έσκασαν μύτη από το πουθενά και ζήλεψαν το χαμόγελο του παιδικού προσώπου. Οι λέξεις θλίψη και πόνος θύμωσαν που είδαν τα όνειρα και την ελπίδα να στέκονται χαρούμενες στις άκρες του χαμόγελου.

Πήραν φόρα να πιαστούν κι αυτές εκεί. Πήδηξαν ψηλά μέχρι τις άκρες του χαμόγελου και πάλεψαν με την ελπίδα και τα όνειρα. Το παιδικό χαμόγελο αντιστάθηκε. Κάθε φορά που τις έβλεπε να πηδούν έβαζε την ελπίδα και τα όνειρα να αντιστέκονται με όλες τις δυνάμεις τους.

Και κράτησε για καιρό αυτή η μάχη. Και κάθε μέρα που περνούσε η ελπίδα έχανε τις δυνάμεις της. Και η η θλίψη και ο πόνος κέρδιζαν έδαφος. Και τα όνειρα άρχισαν να εξασθενίζουν κι αυτά. Και στο τέλος τα όνειρα έσβησαν και η ελπίδα πέθανε. Και η θλίψη και ο πόνος κρεμάστηκαν από τις άκρες του χαμόγελου και πιάστηκαν εκεί μέχρι που τις γύρισαν ανάποδα.

Κι αυτό ήταν το παραμύθι για ένα χαμόγελο με όνειρα και ελπίδες που το νίκησαν η θλίψη και ο πόνος. Και αν δεν σας άρεσε το παραμύθι μου ή αν το θεωρείται απλά ένα παραμύθι απλά κοιτάξτε γύρω σας.

Και για όσους περίμεναν κάτι πιο εντυπωσιακό λυπάμαι αλλά μας τελείωσε.

Μια ιστορία χωρίς τίτλο.

Το ότι είμαι αλαφροΐσκιωτη είχε φανεί από νωρίς. Κάτι φωνές εκεί που δεν υπήρχαν κάτι σκιές στο πουθενά κάτι ονείρατα που για να τα ερμηνεύσεις έπρεπε να είσαι πυρηνικός φυσικός ή να έχεις μασήσει όλες τις δάφνες της Πυθίας και να βγάλεις χρησμούς ήρθαν κι έκαναν τη μάνα μου  να ωρύεται κατά καιρούς πως θα γίνω αλλοπαρμένη και δακτυλοδεικτούμενη. Τι να με μπουφλίζει τι να με φοβερίζει εγώ εκεί. Να τα βλέπω και να τα ακούω όλα με το δικό μου μοναδικό και αλλοπρόσαλλο τρόπο. Ξύπναγα το πρωί και δήλωνα απλά πως σήμερα κάτι θα γίνει. Και κάτι θα γίνει σοβαρό. Που να πιστέψει η δόλια μάνα ότι το παιδί της είχε αυτό που λένε χάρισμα. Βλαμμένο το έλεγε. Και όταν γινόταν το κακό τότε έφταιγε η γρουσουζιά μου. Αντίθετα αν γινόταν κάτι καλό τότε απλά ήταν σύμπτωση.

Ήταν όμως βρε παιδί μου να μην ανοίξω το στόμα μου. Άμα έλεγα κάτι, που η γη να γύρναγε ανάποδα, που  να αδειάζαν τα καζάνια της κολάσεως θα γινόταν. «Δεν πάω μάνα σχολείο σήμερα με το λεωφορείο» της δήλωσα ένα πρωί. Άρχισε η γυναίκα να τραβά τα μαλλιά της νομίζοντας πως βρήκα νέα δικαιολογία να κάνω κοπάνα την πρώτη ώρα. «Τι στην τύφλα σου είδες πάλι;» φωνάζει από το μέσα δωμάτιο η γιαγιά μου -; ναι πάντα τρυφερή και στοργική ήταν η γιαγιά μου -; «σκατά στα μάτια σου να πεις και να κουνήσεις τον κώλο σου γιατί θα το χάσεις το λεωφορείο». Καβγάς γκρίνια πανικός αλλά εγώ σε λεωφορείο δε μπήκα. Ανέλαβε η γιαγιά να με συνοδεύσει πεζή στο σχολείο -; τιμωρία και καλά της μάνας μου ώστε να μην κάνω σκασιαρχείο. Δεν είχαμε καλά καλά διανύσει το πρώτο χιλιόμετρο -; 5 χιλιόμετρα απόσταση ήταν το σχολείο -; όταν βλέπουμε κόσμο μαζεμένο φασαρία και αυτοκίνητα μποτιλιαρισμένα στο δρόμο πολλά. Μεθυσμένος ο οδηγός του λεωφορείου -; μα πρωί πρωί κι αυτός; - έριξε το λεωφορείο πάνω σε ένα τρακτέρ με αποτέλεσμα να χτυπήσουν οι επιβάτες του και να πάθει και έμφραγμα από την ταραχή του ο οδηγός.

Η μάνα μου όταν το έμαθε έπαθε σοκ. Δεν πίστευε. Ρώταγε και ξαναρώταγε. Πως τι πού το ήξερα. Εγώ να μη μπορώ να εξηγήσω. Απλά το'; ξερα. Χωρίς που, πως και γιατί. Μόνο το ήξερα.
Η μάνα δεν είπε τίποτε ξανά. Μόνο που και που με ρωτούσε αν έχω κάνα προαίσθημα. Αν είδα κάτι. Και τότε το μάτι της γέμιζε αγωνία και προσμονή. Μα και ένα φόβο ανεξήγητο. Σα να την τρόμαζε αυτό που γινόταν. Κι εγώ για να μην τη στεναχωρώ έλεγα όχι. Και όλο όχι έλεγα και ποτέ ξανά δεν ανέφερα φωνές και ονείρατα παρά μόνο πολλά χρόνια μετά.

Το να προσπαθείς να ζήσεις με ένα φόβο είναι σα να τρέχεις διαρκώς έναν αγώνα ταχύτητας και να βγαίνεις πάντα δεύτερος. Το να προσπαθείς να ξεπεράσεις το φόβο σου με το να τον παραβλέπεις - και μάλιστα σε λάθος στιγμές - είναι μαθηματικώς εξακριβωμένο ότι αυτό που φοβάσαι θα το βρεις μπροστά σου και ειδικώς στη στιγμή που δεν το περιμενεις. Εκεί που χαλαρώνεις και λες οκ το ξεπεράσαμε κι αυτό η γαμημένη η τύχη θα στα φέρει έτσι και θα καταλάβεις πως σκατά ξεπέρασες. Όλα εκεί είναι. Κρυμμένα στις σκιές και περιμένουν να χαλαρώσεις.

Κάπως έτσι έγινε και με μένα. Αυτά που φοβόμουν πως θα "έβλεπα" τα έβλεπα ότι και να γινόταν. Με το να μη μιλάω γι' αυτά το μόνο που κατάφερνα ήταν όταν ερχόταν η στιγμή απλά να μην έχω κάποιον να του πω "στα λεγα εγώ". Κι αυτό ήταν και το γαμώτο που με έτρωγε. Μέσα στην προσπάθεια να μη με περάσουν για φρικιό, αλαφροίσκιωτη βλαμμένο αλλοπαρμένο και όλα τα σχετικά τα εις ενο, και μέσα στη λογική του  να μη φρικάρω άλλο την έρμη τη μάνα μου πάντα όταν κάτι από αυτά τα προαισθήματα έβγαινε αληθινό, μου έμενε το γαμώτο ότι αν το είχα πει θα καταλάβαιναν τώρα πως κάθε άλλο παρά βλαμμένο είμαι...

Η Αδέλλα μπήκε στη ζωή μου πολλά χρόνια μετά. Ψηλή και νταρντάνα με ένα τσιγάρο μονίμως κρεμασμένο στα χείλη της και με ένα κορακίσιο ίσιο μαλλί, η πρώτη εντύπωση που μου έδωσε ήταν πως κάτι το εξωπραγματικό έτρεχε μ αυτήν. Η ίδια δήλωνε σμυρνιά αλλά για να πω την αλήθεια ήταν κάτι που ούτε μπορούσα να το διασταυρώσω ούτε όμως και να το αμφισβητήσω μιας και δεν είχα καμιά σχέση με σμυρνιές ως τότε. Μόνιμος σύντροφος της μια χιλιοτριμμένη τράπουλα που κουβαλούσε μαζί της όπου κι αν πήγαινε και που όποτε έβρισκε ευκαιρία - και τραπέζι μεγάλο για να χωρέσουν - τα άπλωνε και σου έλεγε τα μελλούμενα.

Χρόνια μετά κατάλαβα πως μέσα σε όλη αυτή τη μαγεία που έκρυβε η Αδέλλα  σαν φιγούρα και όλα αυτά τα κόλπα με τις τράπουλες και με διάφορα άλλα ξόρκια που κατα καιρούς επιστράτευε για να "ξορκίσει" το κακό, το μάτι, την γκαντεμιά και γενικώς ότι δεν της καθόταν καλά υπήρχε και μια δόση θεάτρου με καταπληκτικές ομολογουμένως ερμηνείες.

Δεν ήθελες τι ζωή σου από το φόβο όταν "έβλεπε" κάτι το τρομερό στα χαρτιά. Άρχιζε να γυρνά το κεφάλι γύρω γύρω να αναστενάζει βαθιά, - κάποιες φορές έπερνα όρκο ότι βούρκωνε κιόλας- και μετά σου έσκαγε τη βόμβα. Κυρά Ευτέρπη στο φορά το κέρατο ο μπαγάσας ο Γιάννακης. Όπου η κυρά Ευτέρπη ακούγοντας το τραγικό μαντάτο δεν περίμενε διόλου. Έφευγε τρέχοντας με την εμπριμέ ρόμπα να ανεμίζει μισοκουμπωμένη γύρω από τα κοντόχοντρα της γόνατα και γύρναγε άρον άρον στο σπίτι - αφού φυσικά τα είχε ακουμπήσει στην Αδέλλα κανονικότατα - για να αρχίσει τη μουρμούρα στον έρμο τον Γιαννάκη, ένα ανθρωπάκι που το μόνο που μπορεί να της φόραγε της Ευτέρπης ήταν το τηγάνι κολλάρο αν ποτέ εύρισκε το θάρρος να εκφράσει την αγανάκτηση του.

(του μπι κοντινιεντ)

Ο εφιάλτης στο δρόμο με τους στόκους (ή αλλιώς "Καλό μου πλυντήριο πόσο σ αγαπώ")

Καημό το είχα ρε παιδί. Χρόνια ολάκερα ένα πράμα. Καημό να αγοράσω πλυντήριο πιάτων να γλυτώσω τη μπουγάδα του κατσαρολικού. Γιατί πες μου ότι θες, βάλε με να κάνω ότι δουλειά θες. Μη με βάλεις μόνο να ξεσκονίσω να σιδερώσω και να πλύνω πιάτα. Θα μου πεις βέβαια, αμα δε κάνεις κι αυτά τι σκατά θα κάνεις κυρά μου μέσα στο σπίτι; Ε πως. Τόσες άλλες δουλειές έχει το σπίτι. Από βαριές μέχρι ελαφρές. Ανέλαβε εσύ αυτά τα τρία και εγώ σου κάνω όλα τα υπόλοιπα.

Το έχω χρόνια τώρα φιλοσοφήσει το πράμα. Και ενώ για το σιδέρωμα βρήκα λύση - καταργήσαμε τα πουκάμισα επί τω πλείστων - για το ξεσκόνισμα τι να κάνω το ανέχομαι με βοηθό μου το σουίφερ - πως το λένε εκείνο το θαυματουργό πανί - με τα πιάτα είχαμε θέμα. Ή θα τα έπλενε άλλος ή θα έπερνα πλυντήριο. Κι επειδή το πρώτο πολύ σπάνια παίζει κατέληξα στο δεύτερο.

Και το πήρα. Μεταλλικό χρώμα, μικρό να χωρά στον πάγκο επάνω μιας και ο σπιτονοικοκύρης - που να του καεί το βίντεο, το ντιβιντί, το δορυφορικό και να μένει αξύριστη η γυναίκα του συνέχεια - δεν είχε προβλέψει χώρο στο ντουλάπι.

Και το καμάρωνα και το ξεσκόνιζα μέχρι να συνδεθεί - με τις συνδέσεις τον συσκευών έχω άλλο θέμα πάλι, πάντα αγοράζω συσκευή και τη συνδέω δέκα μέρες μετά - και επιτέλους μετά από πολλές μετάνοιες βρήκαμε υδραυλικό. Όοοοοοοοοοχι βέβαια έλληνα. Σιγά μην ερχόταν έλληνας για μια τέτοια ψιλοδουλειά. Ρουμάνος. Που αφού το κοίταξε απ' εδώ, το κοίταξε απ έκεί σα να ήταν μηχάνημα του διαβόλου απεφάνθει... "Πρέπει κάνουμε τρύπα σε ντουλάπι"...

Όπα φρένο μάστορη γιατί καραδοκεί και ένας σπιτονοικοκύρης κολλημένος - αλλοδαπός κι αυτός μην το ξεχνάμε. Κι εκεί κολλά το θέμα. Δώσε βρε κουμπάρε άλλη ιδέα έτσι που να χαρείς τη Ρουμανία σου.

Άλλη λύση να το βάλουμε μέσα στο ντουλάπι - κάτω από το νεροχύτη - αλλά θα πρέπει να βγουν οι πόρτες του ντουλαπιού.

Βουρ λέει το έτερον ήμισυ. Φρένο λέω εγώ. Μ' έτρωγε βλέπεις το όλο θέμα. Βρε λες να έχουμε αγκαλιές με τον σπιτονοικοκύρη; Βρε κάτσε μην ανοίξουμε πόλεμο τώρα που λήγει και το συμβόλαιο μας και καμιά διάθεση δεν έχω να παίζω πάλι το δράμα του ξεριζωμένου και να ψάχνω καλοκαιριάτικα για νέα φωλιά να στεγάσει τη μούρλα μου.

Στήνω καρτέρι στον σπιτονοικοκύρη - που αν δεν το είπα το λέω τώρα, να του πιάσει ψύλλους το κεφάλι και να μην τις βγάζει με τίποτε - του αναφέρω το συμβάν με το ωραιότερο χαμόγελό μου και με το βλέμα το τσαχπίνικο να τρεμοπαίζει... κι εκεί αρχίζει η σφαγή.

Και δε θα μου καταστρέψεις εσύ το σπίτι. Και δε θα κάνεις τρύπες και δε θα ξηλώσεις πόρτες.

Μάταια να παλεύω εγώ να του εξηγήσω πως ουδεμία τέτοια πρόθεση είχα. Το μόνο που ήθελα η έρμη ήταν να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη.

Να φωνάζει να χτυπιέται και να ωρύεται - με δεύτερη φωνή τη γυναίκα του ξέχασα να σας πω, που αν δεν το ανάφερα το αναφέρω τώρα που να της πέσει το βυζί και να σπάει τα μάρμαρα όποτε ανεβαίνει στον τρίτο - και εγώ να παλεύω να καταλάβω ποιος του πάτησε το λαιμό και δεν τον είδα.

Κι εκεί που λέω από μέσα αει σιχτίρ εσύ και η Αλβανία σου και ο μαλάκας που σας επέτρεψε την είσοδο στη χώρα, ακούω το φοβερό και τρομερό "Δεν έδωσα εγώ έγκριση για πλυντήριο πιάτων. Δε συμφώνησα να το αγοράσεις".

Κι εκεί μεταξύ μιας σειράς εγκεφαλικών και οξέων εμφραγμάτων του μυοκαρδίου από τα νεύρα και την απορία και ενώ ήδη έχω αρχίσει και τον πλησιάζω με τα χέρια απλωμένα ενώ παράλληλα νιώθω τα χέρια της πεθεράς να με τραβάν με μανία προς τα πίσω, αναρωτιέμαι...

Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι ο άνθρωπος για να μου λέει πως πρέπει να του ζητήσω την άδεια για τις αγορές που κάνω;

Πόσο μαλάκας πρέπει να είναι για να επικαλλείται κάτι τέτοιο μπροστά σε μια τρελή που ήδη το μάτι της έχει κάνει δυο ολόκληρες στροφές και μια μισή;

Πόσα παράθυρα στοκάρω με το στόκο που έχει στο μυαλό του ο συγκεκριμμένος;

Γιατί ρε γαμώτο όσο και αν το έψαξα το θέμα πουθενά κανένας νόμος δε λέει πως ο ενοικιαστής πρέπει να ζητά την άδεια από τον ιδιοκτήτη για να αγοράσει το οτιδήποτε.

Για την ιστορία και μόνο το πλυντήριο λειτουργεί. Το πως είναι άλλο θέμα. Το αν θα αγκαλιαστούμε ξανά με τον σπιτονοικοκύρη αυτό είναι άλλο πάλι.

Η συνέχεια του θέματος επί του πλυντηρίου...

(update)

Δεν ξέρω ποιος ευθύνεται και ποιος με εκδικείται πάντως μετά τη μετακόμιση στη Θεσσαλονίκη το πλυντήριο πιάτων ξαναμπήκε στο κουτάκι του δεδομένης της έλλειψης χώρου στα ντουλάπια της κουζίνας... αν ξέρετε κάποιον καλό φτηνό επιπλοποιό να μου το πείτε... να μου φτιάξει το θρόνο του γιατί πολύ μου λείπει να ξέρετε).