ΝΑ ΖΕΙΣ!

Να ζεις

στα φωτα του δρόμου

στις σκιες των κτιρίων

στα νερα της βροχης.

Να ζεις

στις μοναξιες των ανθρωπων

στα χαμογελα τα παιδικα

στα σκυθρωπα τα προσωπα.

Να πεθαινεις

για μια αγκαλιά

για ένα του λόγο

για μια του ματιά.

Ζωή και θάνατος μαζί 

σε χορό μοναχικό και σε τραγούδια φάλτσα

Μη λες σ' αγαπώ.

Μη λες πως τα δάκρυα στα ματια σου

κυλουν για μένα

οταν της καρδιάς σου οι χτυποι

χλωμα φτερα στα στηθη σου κολλανε 

και το μυαλο περίεργα ταξιδεύει στης γλωσσας 

τα μαχαίρια της τα κοφτερα.

Μη λες σ αγαπω έτσι απλά αν το κορμί σου 

δεν ειναι άδειο κέλυφος χωρίς τα δικά μου χάδια

και χωρίς τα χέρια μου να αγκαλιάζουν σφιχτά

το είναι σου ολόκληρο και να το λευτερώνουν

Σ αγαπώ... εδώ εκει παντού μα δε στο λεω

γιατι η θύμηση σου με κάνει και αναριγώ.

Μη το πεις κι εσύ αν δε μπορεις στου θυμού σου

το ουρλιαχτο να βάλεις σιγαστήρα

Δεν έχω χρόνο

Δεν έχω χρόνο ρε φίλε,

Δεν έχω χρόνο για έρωτες μίζερους, 

για στιγμές παγωμένες,

για αμηχανίες και καμάκια εφηβικά.

Δεν έχω χρόνο για βραδινές αναμονές και βουρκωμένα μάτια.

Δεν έχω χρόνο για ελέγχους και ζήλιες άρρωστες.

Δεν έχω χρόνο να παίζω παιχνίδια, 

να μετράω τις μέρες, 

να φωνάζω υστερικά απούσες ψυχές.

Δεν έχω χρόνο ν απολογούμαι για λόγια που είπα, 

για πράξεις που δεν έκανα.

Δεν είμαι εγώ του πριν. Είμαι εγώ του τώρα.

Μεγάλωσα φίλε.

Μεγάλωσα και αλλάζω ρυθμούς, 

βήματα κι αναπνοές.

Μεγάλωσα και θέλω τις νύχτες μου 

γεμάτες ζεστές αγκαλιές και πάθη ουσίας.

Μεγάλωσα και θέλω ανταλλάγματα 

για ό,τι δίνω και ό,τι μοιράζω.

Πονάω, αγαπάω, ονειρεύομαι,

ελπίζω και όλα αυτά γιατί μπορώ. 

Γι αυτό σου λέω...

Δεν έχω χρόνο

Η ποίηση είναι μια τέχνη μοναχική που εντελώς συμπτωματικά μπορεί να την απολαύσει και κάποιος ακόμη, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι την αντιλαμβάνεται κιόλας.
Οι στίχοι επιτρέπεται να επαναλαμβάνονται σε μέτρα ιαμβικά βασιζόμενα σε ρυθμούς αντικρουόμενους με το ρυθμό μιας καρδιάς και μόνο.
Αν αυτή η καρδιά δεν είναι η δική σου απλά δεν έχει πλέον καμιά αξία η μουσική.
Θα μπορούσα να είμαι μια καλοκουρδισμένη άρπα αλλά δυστυχώς γίνομαι μια φάλτσα κιθάρα που χάνει κάθε μέρα και μια χορδή.
Στις πόσες τελειώνω;

15 Νοεμβρίου 2016

Στις λέξεις που δεν λέμε κρύβεται το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης μου όλης.
Πρέπει να ψάξεις, να ματώσεις για να το βρεις...
Και πάλι σίγουρο δεν είναι.
Προτιμώ του λαιμού σου την καμπύλη γιατί εκεί ενώνεται λογική και συναίσθημα.
Να προτιμάς την αριστερή πλευρά, ακούγομαι καλύτερα.

Πάντα δικός σου
Σ. Α. 

Πάει κι αυτή η Κυριακή

Την φάγαμε κι αυτή την Κυριακή και ήδη μωρό μου η Δευτέρα παρακολουθεί έτοιμη να μας αρπάξει... άλλους κατασπαράζοντας την ηρεμία και τη λήθη τους και άλλους λυτρωτικά και με προσμονή μιας εξόδου από μια πραγματικότητα μίζερη και βασανιστική μοναξιάς και συγκατάβασης.
Η Κυριακή στο τέλος της μωρό μου είναι σα γκόμενα που αφού την ξεθέωσες στο πήδημα αυτή θέλει ανάλυση.... σου γανώνει το μυαλό σε σημείο που αναρωτιέσαι αν άξιζε... σου τεντώνει το νεύρο και στο κάνει σκοινί ν απλώσεις τη μπλούζα εκείνη που ξέχασες ότι ήθελες αύριο να φορέσεις και την έπλυνες στο νιπτήρα... εκεί που λίγες ώρες πριν το τεκνό σαπούνιζε το μούσι να φύγει η μυρωδιά σου από πάνω του αφού (σ) έφαγε για πρωινό.
Η Κυριακή στο τέλος της μωρό μου είναι γλυκιά επικάλυψη στον ουρανίσκο, σαν το μιλφέιγ το σπιτικό μαζί με τον απογευματινό καφέ. Είναι κι εκείνο το χαμόγελο στην άκρη της σκάλας την ώρα που σου λέει το "τα λέμε" κι εσύ κρεμιέσαι έτσι δήθεν ανέμελα για ένα αποχαιρετιστήριο φιλί με το μπουρνούζι να ανοίγει εκεί στο στήθος αθώα....
Η Κυριακή είναι η βασίλισσα των ημερών (μας)

Γράμμα στο συρτάρι (09 Νοέμβριος)

Απαξιωτικά προς την περηφάνια και τις σταθερές αξίες τις οποίες σε διακατέχουν, διεκδικώ και καταλαμβάνω το δικό σου χώρο παλεύοντας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας να γίνω κομμάτι του κόσμου σου.
Οι πορείες που χαράζουν τα δικά μου ιδανικά κάθε άλλο παρά σταθερές είναι. Κρεμάμενες σα σπαθιά πάνω από το κεφάλι μας, σα τονικό εργαλείο, σαν εκκρεμές που μετρά, χρόνο, σφυγμούς, πνοές και ηδονές, μένουν για λίγο εκεί, κοιτώντας μας ειρωνικά πριν χαθούν στο βάθος του κόσμου σου. Εκεί που δεν έχει σημασία καμιά, το πως το γιατί και το πρέπει.
Πως μπλέκονται οι σκέψεις με τα ακροδάκτυλα σου θα ήθελα μια φορά να μου εξηγήσεις.
Αν είχα την επιλογή θα μάτωνα διασχίζοντας τους κακοτράχαλους δρόμους σου, για τώρα και για πάντα
Πάντα δικός σου
Σ.Α.