Το αντάρτικο της ΕΡΤ.

http://www.enikos.gr/media/151939,Live_-_Deite_apey8eias_eikona_apo_thn_ER.html


http://www3.ebu.ch/cms/en/sites/ebu/contents/news/2013/06/monitor-ert-online.html

Μπορώ να γίνω τσόκαρο;

Έχω φτιάξει καιφέ τον δεύτερο και κάθομαι εδώ και χαζεύω γύρω γύρω στα μπλόγκα διαβάζω σημειώνω γελάω, στην τιβούλα τα τηλεκαημένα μας προσφέρουν άρτο και θέαμα και ο καιρός μελαγχολικός με προκαλεί να πάρω την κουβερτούλα την πικέ και να στρωθώ στον καναπέ και απλά ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΕ. Κυριακή και παρόλα αυτά κοιτόντας γύρω μου ανακαλύπτω πως πρέπει να κουνήσω τον στρουμπουλό μου και να καταπιαστώ με όλα αυτά που τις υπόλοιπες μέρες τις εβδομάδας μένουν στα αζήτητα και τα παραμελημένα.

Το χω αποθημένο εδώ και καιρό. Να ξυπνήσω το πρωί να είναι Δευτέρα όχι Κυριακή και να μη φύγω για τη δουλειά. Να μη δουλεύω βρε αδελφέ πως το λένε. Να είμαι μια νοικοκυρά έτσι απλά που μόνη υποχρέωση της είναι να καθαρίσει τα ακαθάριστα να μαγειρέψει να δεί πρωινάδικα - έτσι για την εμπειρία και όχι γιατί μας λείπει - και μετά να ξύυυυυυυυυυυυυνεται - παράφραση της ατάκας του Φωτόπουλου "να κάαααααααααθομαι" (δε θυμάμαι από ποια ταινία) -  να ξύνεται μέχρι να σπάσει το νύχι.

Δουλεύω χρόνια. Πολλά χρόνια. Και μάλιστα χωρίς άδεια. Αν εξαιρέσεις το τελευταίο καλοκαίρι όλα τα προηγούμενα κάτι γινόταν και άδεια γιοκ. Και αυτό το καλοκαίρι δλδ όχι ότι κάναμε άδεια. Μην τρελαθούμε. Το μαραθωνοδρόμο έκανα να προλάβω τις εκκρεμότητες που είχαν μείνει μετά από 2-3;  μετακομίσεις - ένα πράμα σα τσιγγάνα έχω καταντήσει τα τελευταία 4 χρόνια - από σπίτι σε σπίτι και από πόλη σε πόλη, βάλε και κάτι επισκέψεις των σογιών εν όψει ευτυχών γεγονότων, αυτό ήταν η άδεια μας τελείωσε και μείναμε πάλι με την επιθυμία στο χέρι.

Η επίγνωση ότι αύριο θα ξεκινήσω πάλι για δουλειά με κάνει και μελαγχολώ και όχι γιατί η δουλειά μου είναι βάρος, αντιθέτως. Το εργασιακό περιβάλλον είναι άριστο και τη δουλειά μου ως γραφίστας τη λατρεύω. Αλλά μου λείπει το σπίτι μου ρε παιδιά. Μου λείπει το να το ευχαριστηθώ όπως θέλω, να μην αφήνω το ζεστό μου κρεβάτι από τις 6.30 το πρωί - όχι δε δουλεύω τόσο πρωί αλλά μόνο αν σηκωθούμε τόσο νωρίς θα μπορέσουμε με το έτερον ήμισυ να πιούμε μαζί έναν καιφέ τις καθημερινές και πιστέψτε με αυτές οι στιγμές είναι ανεκτίμητες - να χουζουρέψουμε και μετά απλά να ξεκινήσουμε τη μέρα μας.

Μέχρι πρότινος τις γυναίκες που κάθονται όλη μέρα σπίτι και δεν κάνουν τίποτε άλλο από τα οικοκυρικά τους της έλεγα τσόκαρα. Τις έβλεπα στο δρόμο να κινούνται ράθυμα όταν εγώ γκάζωνα να τα προλάβω όλες και τις σιχτιρούσα. Ήμαρτον δηλαδή. Πως μπορούν και το κάνουν; Πως μπορούν; Τι νόημα έχει η ζωή τους; Τώρα λέω τι νόημα έχει η ζωή μου - μας, αγαπητές μου καριερίστες - που τρέχω σαν παλαβή να προλάβω τα ατελείωτα, που δε μπορώ να μείνω με το μαλλί στο μπικουτί πρωί πρωι και με τη παντόφλα μου;

Θέλω ρε παιδί να γίνω τσόκαρο. Να φορέσω παντόφλες χνουδωτές πυτζάμα κόκκινη και να χωθώ στον καναπέ μέχρι να αποφασίσω να πάω λαϊκή. Να μαλώσω με τον μανάβη γιατί τ' αγγούρια του είναι στραβά και να προλάβω επιτέλους μια φορά το παζάρι και να πάρω κι εγώ εκείνα τα γελοία καλύμματα με τα μικυ μάους για τον καναπέ μου.

Θέλω να γυρίσω σπίτι το μεσημέρι και να μαγειρέψω μπάμιες - λέμε τώρα γιατί τις μπάμιες τις σιχαίνομαι - θέλω να πιω καιφέ την ώρα που οι άλλοι δουλεύουν θέλω να πάρω ένα από εκείνα τα απαράδεκτα καροτσάκια για τα ψώνια και να κατέβω στη γειτονιά να ψωνίσω - τι λόξα κουβαλάω Θεε μου - και μετά να ξεσκιστώ στο κουτσομπολιό με τη γειτόνισσα.

Μίρλιασα Κυριακάτικα αλλά δε μπορώ. Βλέπω το ρολόι να τρέχει, να έρχεται όλο και πιο κοντά στις 6 και 30 το πρωί και σοχαδιάζομαι. Και ο καιρός συνηγορεί κι αυτός. Μελαγχολικός, φθινοπωρινός, ιδανικός για χουζούρεμα και βιβλίο, ιδανικός για κους κους αγκαλιά με ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ. Και εκεί πίσω μου μου χαμογελάν ειρωνικά τα ασιδέρωτα και όπως στη διαφήμιση εγώ κάνω πως δεν τα βλέπω και τα αποφεύγω. Είναι όμως και αυτή η γ@μημένη η μπλούζα που θέλω να φορέσω αύριο που θα με αναγκάσει σήμερα μέρα χουζουριάσματος να ανάψω το σίδερο και να με παρασύρει.

(σ.σ. ορισμένα από αυτά δεν ισχύουν πλέον... τώρα ποια από αυτά ας μην τα συζητήσουμε καλύτερα γιατί θα πικραθούμε)

Στρέιτ, Γκέι, γάμοι, συμβόλαια και πίπες τυρκουάζ

Σε μια κοινωνία που όλα είναι πουλημένα και υποθηκευμένα μην έχοντας με τι άλλο ν ασχοληθούμε πιάσαμε για άλλη μια φορά τις ανθρώπινες σχέσεις και τις ιδιαιτερότητες. Ρατσιστές περισσότερο από κάθε άλλη φορά αντιδρούμε σε οτιδήποτε διαφορετικό από εμάς και δίνουμε άφεση αμαρτιών σε όλους εκείνους που δικαίως ή αδίκως φέρουν τον τίτλο του ιδίου με εμάς.

Βρήκαμε τώρα νέο τερτίπι να ασχοληθούμε και να κράξουμε. Γάμοι θρησκευτικοί ή πολιτικοί; Συμβόλαια ή απλώς συνεχίζουμε να τραβιόμαστε που θά λεγε η γιαγιά μου αστεφάνωτοι και δακτυλοδεικτούμενοί;

Η νέα απόφαση - προχώ δε μπορώ να πω για την Ελλάδα - είναι να μπορείς αντί για κάποιο είδος γάμου να κάνεις απλά ένα συμβόλαιο και να νομιμοποιείς την παρανομία του δεσμού σου με το έτερον ήμισυ, έτσι απλά για να διευθετηθούν όπως είπε και η πριγκηπέσσα το ποιος θα πάρει τη μεζονέτα σε περίπτωση που σφαχτείτε στην πορεία και χωρίσετε τα τσανάκια σας. Και αρχίζει η σφαγή στην ψωροκώσταινα.

Να σφάζονται οι παπάδες να σκίζουν τα ράσα τους. Να θυμούνται ξαφνικά πως και ο πολιτικός γάμος δεν αναγνωρίζεται από αυτούς και πως πόρνος και πόρνη όποιος ακολουθεί άλλη οδό πέραν της τελετής της εκκλησίας για να ενωθεί με το έτερον ήμισυ του.

Να σφάζονται και οι άλλοι που σου λέει κάτσε καλά γιατί αν δεν αναγνωρίζεται ο πολιτικός τότε τα παιδιά μας τι θα απογίνουν? Και αν το συμβόλαιο δεν ισχύσει πως θα μπορέσω εγώ να πείσω την Κικίτσα ότι ναι μεν δεν την παντρεύομαι αλλά υπογράφω συμβόλαια και αυτό θα έπρεπε να της αποδεικνύει περίτρανα ότι την αγαπώ.

Από την άλλη σφάζονται οι στρέιτ με τους γκέι. Οι δεύτεροι ζητάν να περιλαμβάνει κι αυτούς ο νέος νόμος. Να τους δίνει δικαίωμα να επισφραγίσουν με κάποιο τρόπο τη σχέση τους χωρίς να τρέχουν ρε αδελφέ στου διαβόλου τον κόρφο (π.χ. Ολλανδία) για να το κάνουν. Οοοοοοοοοοοοοοοοοχι σου λένε οι υπόλοιποι. Αυτό το δικαίωμα το έχουν μόνο τα ετερόφυλα ζευγάρια.

Και να η σφαγή και να τα αίματα και να η μαλακία να πέφτει σύννεφο.

Εδώ στα μπλόγκα τρομερή εντύπωση μου έκανε το πως είδαν το θέμα ορισμένοι. Και με το μόνο μπλόγκ που μπορώ να πώ ότι συμφώνησα ήταν ξανά με της πριγκηπέσσας και με τον τρόπο που έθιξε τα περί πορνείας. Εκει που διαφώνησα ριζικά πάλι ήταν σε ένα άλλο μπλογκ που διαφήμιση δε θα του κάνω αλλά ο ρατσισμός και η παπαρολογία ήταν τόση που με έβγαλε από τα ρούχα μου.

Τελικά αναρωτήθηκε κανείς γιατί σε μια χώρα που εδώ και χρόνια ισχύει ο πολιτικός γάμος ψηφίζεται ξαφνικά ο νόμος περί συμβολαίου; Θεωρώ πως όχι. Και εκεί είναι το μέγα λάθος. Γιατί όπως και να το κάνουμε ποιος το χρειαζόταν αυτό το νόμο; Ποιος θα είχε όφελος  Γιατί όπως και να το κάνουμε αν δε θες να κάνεις γάμο δεν κάνεις στην τελική. Και αν δε θες να κάνεις γάμο δε βλέπω το λόγο γιατί να κάνεις συμβόλαιο. Αν οι λόγοι που δε θες να κάνεις θρησκευτική τελετή είναι οι πεποιθήσεις σου ε τότε κάνεις πολιτικό. Πάει και τελείωσε. Διαφορετικά κάθεσαι στ αυγά σου με το σύντροφό σου και περνάς ωραία για όσο γουστάρεις και γιά όσο αντέχετε αμφότεροι. Και μήν ακούσω καμιά πίπα τυρκουάζ ότι και καλά με το γάμο θεμελιώνεται η οικογένεια και αποδεικνύεις στον άλλο την αγάπη σου. Έλεος. Γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν γίνει μέσα στο γάμο. Και αν δε με πιστεύετε ανατρέξτε σε βιβλιογραφίες να δείτε πόσες ευτυχισμένες γυναίκες που παντρεύτηκαν τελικώς εγκλημάτησαν  Και δείτε τα ποσοστά διαζυγίων στη χώρα μας γιατί ίσως έτσι καταλάβετε επιτέλους ότι γάμος δε σημαίνει απαραιτήτως και αγάπη. Α να χαθούμε πια.

Ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο νέος νόμος περί συμβολαίου συμβίωσης μοναδικό σκοπό έχει - και ας φαίνεται τώρα ακριβώς το αντίθετο - να εξασφαλίσει σε ομόφυλα ζευγάρια μια πιο ανθρώπινη και ίση προς τους άλλους μεταχείριση. Θεωρώ πως αυτό που τώρα ξεκίνησε σαν μια τρίτη λύση για τους στρέιτ μοναδικό σκοπό έχει μελλοντικά να "αγκαλιάσει" τους γκέι που επιθυμούν να συζούν "νομίμως" με το σύντροφό τους. Και τι σημαίνει στην τελική νομίμως; Σημαίνει να αναγνωρίζεις και να αποδέχεσαι ότι αυτοί οι "διαφορετικοί" είναι ζευγάρι και μαζί αγωνίζονται σε όλα και πως όπως η κάθε Μαρίκα και Γιώτα έχει απαίτηση όταν χρειαστεί το έτερον ήμισυ να μπορεί να υπάρξει και χωρίς αυτόν αξιοπρεπώς και χωρίς κάθε μαλάκα να του κάνει τη ζωή δυσκολότερη.

Κι εκεί είναι ακριβώς που εγώ συμφωνώ. Και λέω ναι κάντε το. θεσπίστε το και καθιερώστε το. Για όλους αυτούς που λόγω κάποιων ειδικών συνθηκών δεν μπορούν να λέγονται "νόμιμα" και "καθώς πρέπει" ζευγάρια. Για όλους αυτούς που εμείς οι "νορμάλ" (μη χέσω),  τους έχουμε στο περιθώριο αλλά αν ξαφνικά μας προκύψει θεματάκι οικογενειακό τότε αγκαλιάζουμε όλο στοργή τους διαφορετικούς, όχι γιατί το γουστάρουμε αλλά γιατί το μάτι μας δε γίνεται να το βγάλουμε γιατί πονάει.

Δε θα θίξω καθόλου το θέμα του ποιος και γιατί έχει δικαίωμα να μεγαλώσει ένα παιδί. Μεγάλη ιστορία και πονεμένη τρομερά.

Θα μείνω σ αυτό το οποίο είπα ως τώρα. Και θα κλείσω με το εξής:

Εσείς κύριοι ιερείς που πολεμάτε τόοοοοοοοοοσο μα τόσο φανατικά για τα θέματα αυτά  Εσείς που όλους όσους συζούν και συνυπάρχουν με τον άνθρωπο που αγαπούν χωρίς να σας έχουν ζητήσει την άδεια. Εσείς που χαρακτηρίζετε σαν πόρνους τους άγαμους ή αυτούς που δεν έχουν τελέσει θρησκευτικό γάμο και ζώα τους ομοφυλόφιλους.....
Ψάξτε ανάμεσά σας να δείτε πόσους πόρνους και πόσα ζώα έχετε. Ψάξτε να βρείτε πόσοι πόρνοι και πόσα ζώα καθημερινώς βγαίνουν και κηρύττουν το λόγο του Θεού. Εξιγιάνστε πρώτα τους δικούς σας κόλπους και μετά ελάτε να το κάνετε και στην κοινωνία. Γιατί αν θυμάμαι καλά από τα θρησκευτικά που έκανα σχολείο κάπου στις αγίες σας γραφές αναφέρει.... Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλλαίτω.... (και αν δεν το έγραψα ορθογραφημμένο συγχωρείστε την αγραμματοσύνη μου)

(το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν πάρα πολύ καιρό... το θυμήθηκα με τη βαβούρα που έγινε με τον πρώτο γκέι γάμο στη Γαλλία και είπα να το επαναφέρω... )

Μα πείτε μου κύριε Όργανο...

Στις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας για τους αστυνομικούς και διαβίωσης για τους προσωρινά κρατούμενους στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης  αναφέρονται δυο άρθρα που ήρθαν στο φως αυτές τις μέρες από την online εφημερίδα ΖΟΥΓΚΛΑ. Ένα δριμύ κατηγορώ στον Νίκο Δένδια, ο οποίος μετά τα συγχαρητήρια που τους έδωσε για το θεάρεστο εξαιρετικό τους έργο ξέχασε να ανανεώσει τις συμβάσεις (όπως λένε οι αστυνομικοί) με το προσωπικό καθαριότητας στη ΓΑΔΘ, με αποτέλεσμα το κτίριο να βρωμά και να ζέχνει από τα σκουπίδια και τις παντός είδους ακαθαρσίες που συγκεντρώνονται παντού, μέσα και έξω από το κτίριο.
Και μέχρι εδώ όλα καλά (που λέει ο λόγος) και ένα δίκιο να τους δώσω... Χαμηλοί μισθοί για την επικινδυνότητα της δουλειάς που κάνουν, περιβάλλον ακατάλληλο γενικότερα... ε πόσα ν αντέξει πια ο εργαζόμενος αστυνομικός;
Παραθέτω το 1ο άρθρο που έπεσε στην αντίληψη μου όπως το βρήκα στο zougla.gr ώστε κι εσείς να σχηματίσετε μια εικόνα.

Καθαρίζουν με βάρδιες τη Γ.Α.Δ.Θ.

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 09:38

Το Αστυνομικό Μέγαρο καθώς και οι υπόλοιπες Αστυνομικές Υπηρεσίες της Θεσσαλονίκης συνεχίζουν να είναι σκουπιδότοποι, όπως καταγγέλλει η Συνδικαλιστική Κίνηση Αστυνομικών Υπαλλήλων (Σ.Κ.Α.Υ.). 

Όπως αναφέρουν οι αστυνομικοί, είναι αναγκασμένοι να εργάζονται σε ένα «άρρωστο περιβάλλον» και ανησυχούν για την υγεία τους.

Κάδοι απορριμμάτων γεμάτοι και τουαλέτες που μυρίζουν και δεν μπορείς να περάσεις ούτε καν από έξω συνθέτουν το σκηνικό στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης και στα Αστυνομικά Τμήματα της πόλης… Αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζουν καθημερινά οι πολίτες που προσέρχονται στις υπηρεσίες, όπως λέει στο Thesstoday ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης, Θεόφιλος Παπαδάκης.

Το έργο της καθαριότητας το έχουν αναλάβει οι ίδιοι οι αστυνομικοί, προκειμένου να μπορούν να εργάζονται σε ένα καθαρό περιβάλλον. Μάλιστα, καθαρίζουν με βάρδιες και τα κρατητήρια που έχουν 75 κρατουμένους.

Η Σ.Κ.Α.Υ. καταγγέλλει την κατάσταση στη Διεύθυνση Υγιεινής της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, προκειμένου αρμόδιοί της να κάνουν αυτοψία και έρευνα στο Αστυνομικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης επί της οδού Μοναστηρίου, για να διαπιστωθεί εάν μπορεί ένας εργαζόμενος να εκτελεί οκτώ ώρες υπηρεσία μέσα σε τέτοιες απαράδεκτες συνθήκες.

Πηγή: thesstoday.gr
Επιμέλεια: Άννα Μορφούλη

Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 09:57

(http://www.zougla.gr/greece/article/ka8arizoun-me-vardies-ti-gad8)

Και στη συνέχεια πέφτω και πάνω σ αυτό:

Αστυνομικοί με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι...

Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 12:05

Πριν από λίγες ημέρες ο κ. Δένδιας κάλεσε τις κάμερες για να δώσει συγχαρητήρια σε αστυνομικούς...

Μόλις τα τηλεοπτικά φώτα έσβησαν, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη «ξέχασε» να ανανεώσει τις συμβάσεις καθαρισμού των Αστυνομικών Υπηρεσιών της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα, όπως οι αστυνομικοί καταγγέλλουν, να σκουπίζουν, οι ίδιοι και να σφουγγαρίζουν ακόμα και τα κρατητήρια. 

Σε ανακοίνωσή του ο βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων Βασίλης Καπερνάρος αναφέρει: «Καλά θα κάνει ο κ. Δένδιας, αντί να επιδίδεται σε τηλεοπτικούς ρόλους, να σταματήσει τον διασυρμό των ανθρώπων που καθημερινά παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα, υποβάλλοντάς τους σε εξευτελιστικές αγγαρείες και μάλιστα με μισθούς πείνας».

Επιμέλεια: Φίλιππος Καραμέτος

Τελευταία ενημέρωση: Τρίτη, 28 Μαΐου 2013, 13:17

(http://www.zougla.gr/greece/article/astinomiki-me-mia-sfougaristra-sto-xeri)

 Και εδώ είναι που μου δημιουργείται η απορία... στο απόσπασμα που έχω τονίσει οι αστυνομικοί ζητούν από τον κ. Δένδια να σταματήσει να τους διασύρει υποβάλλοντας τους σε ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΓΑΡΕΙΕΣ. Και λέγοντας ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΓΓΑΡΕΙΕΣ αναφέρονται στο καθάρισμα του χώρου εργασίας τους που - οκ κακώς - αναγκάζονται να το κάνουν μόνοι τους λόγω ελλείψεως προσωπικού.

Και ρωτάω...

Η καθαρίστρια που θα πάει να τους ξεβρομίσει είναι κατώτερο ον; Έχει μικρότερη αξία ως άνθρωπος;

Είναι ζώον, υπάνθρωπος; Τι; 

Γιατί αν οι κ.κ. όργανα της τάξεως θεωρούν ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΓΑΡΕΙΑ το ξεσκάτωμα του δικού τους χώρου, τότε με την ίδια λογική κι αυτόν που την κάνει τον θεωρούν κατώτερο. 

Κι αν είναι έτσι, τότε δεν έχουν κανένα σεβασμό προς τον συνάνθρωπο οπότε με ποια λογική αυτός που δε με σέβεται θα υπερασπιστεί το δίκιο μου, το σπίτι μου, την οικογένεια μου και τη ζωή μου; Αν   πάλι (και επειδή θέλω αυτό το διάστημα να είμαι γλυκός και ευγενικός άνθρωπος) πρόκειται για μια βλακεία της στιγμής η παραπάνω δήλωση, τότε απαιτώ άμεσα αποκατάσταση και δημόσια συγνώμη προς αυτές και αυτούς, που για 3 και 60 (πολύ λιγότερα απ όσα θα πάρει ο κ. όργανος) έχουν επωμισθεί να τους ξεσκατώνουν, να τους ξεβρομίζουν και να ανέχονται την ΚΑΘΕ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΗ ΑΓΓΑΡΕΙΑ τους βάζουν να κάνουν για να πάρουν στο σπίτι τους ένα κομμάτι ψωμί.

Εεεεεεεεεεεεε κύριε Όργανο; Εεεεεεεεεεεεε;

Χαρά στο κουράγιο σας

Απορώ πραγματικά. Ένα μήνα έχω να γράψω. Πολύ παραπάνω απ όσο έχω να διαβάσω και να χαθώ σε κάποιο άλλο μπλογκ. Κι όμως. κάποιοι από εσάς επιμένετε να μπαινοβγαίνετε και να διαβάζετε. Χαρά στο κουράγιο σας δηλαδή. Ακόμη κι εγώ με βαρέθηκα. Σχεδόν ένα μήνα και ούτε μια λέξη. Μια κουβέντα έτσι για να μην περιμένετε βρε αδελφέ.

Μα τι να σας πω στην τελική; Να γκρινιάξω πάλι για τις φωτιές, τις πλημμύρες, την αναισθησία του κόσμου γύρω μας; Να πω πάλι για τις δημόσιες υπηρεσίες που από τις αρχές Ιουλίου λειτουργούν με λογική διακοπών; Να γκρινιάξω που αρχίζει η άδεια μου σε λίγες μέρες και λόγω υποχρεώσεων δε θα μπορέσω να αράξω ούτε για λίγο; Γαμώ την ατυχία μου γαμώ. Γκρινιάζω λοιπόν από μέσα μου. Γκρινιάζω μόνη μου και δεν ενοχλώ κιόλας σαν τον πολωνό απέναντι που συνεχίζει εδώ και μήνες να παίζει με το συναγερμό του αυτοκινήτου.

Τι παίζεις χρυσό μου με το συναγερμό; Πάνε παίξε με τη γυναίκα σου που όπως και να το κάνουμε είναι και γυναικάρα (η ρουφιάνα - τη βλέπω και γκρινιάζω και μ αυτό γιατί σκέφτομαι πόσο άδικη είναι η φύση σε ορισμένες περιπτώσεις, όλο το πόδι το έδωσε σ' αυτήν)

Γκρινιάζω μόνη μου για να μη διαολοστείλω τη διπλανή που αφήνει παιδί και σκυλί να γκανιάξουν στο κλάμα πριν κάνει κάτι να τα ηρεμήσει και τα δυο. Κλαίει το έρμο το μωρό ολημερίς, αγχώνεται το σκυλί σαν το σκυλί του Μίστερ Στιρέλα βγαίνει στο μπαλκόνι και κατουριέται και αρχίζει μετά κι αυτό το κλάμα γιατί το μαλλώνει η μαντάμ.

Γκρινιάζω μόνη μου για να μη γκρινιάξω με τις πωλήτριες στα μαγαζιά που με κοιτούν με μισό μάτι όταν ζητάω xl ρούχα. Τι να κάνουμε δηλαδή εμείς οι στρουμπουλές κι αφράτες; Να μη ντυθούμε; Γιατί τα περισσότερα ρούχα βέβαια είναι φτιαγμένα για καχεκτικά δεκαεξάχρονα και ανορεξικές μεσήλικες ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Αυτοί οι ηλίθιοι οι σχεδιαστές βγήκαν ποτέ μια βόλτα στην πόλη να δούν ποιος είναι ο μέσος όρος όγκου της Ελληνίδας γυναίκας; Προσοχή είπα γυναίκα. Δεν είπα βρέφη ανήλικα και λείψανα.

Είπα πόλη και μόλις θυμήθηκα ένα λόγο που δεν γκρινιάζω. Η πόλη τώρα τον Αύγουστο είναι υπέροχη. Φύγαν οι μισοί αδειούχοι στην πρώτη γύρα.΄Δε γύρισαν ακόμη μην τους ψάχνετε. Άδικος κόπος. Φύγαν κοπάδι στη δεύτερη γύρα κάποιοι άλλοι και οι υπόλοιποι ετοιμάζονται για το δεκαπεντάυγουστο να εξαφανιστούν κι αυτοί.

Μείναν πίσω κάτι κορόιδα - σαν εμένα - κάτι συμπαθέστατοι πακιστανοί και οι γιαγιάδες οι ξεχασμένες. Χαράς ευαγγέλια η πόλη. Άδειοι οι δρόμοι  Τους περνάς και χαζεύεις δεξιά αριστερά. Ανακαλύπτεις πως εκεί στη γωνιά - ναι ντε εκεί που δείχνω - η μπουκαμβίλια είναι ολάνθιστη. Μέχρι πρότινος έβλεπες απλά μια πρασινάδα καταραμένη που σου έκλεινε την ορατότητα καθώς έβγαινες από το πάρκινγκ.

Α δε σας είπα... Πήρα αυτοκίνητο. Να προσέχετε. Στριτ κίλλερ ελεύθερος σαν σκοπευτής. Με έφαγαν τα λεωφορεία και ο ποδαρόδρομος τόσο καιρό οπότε είπα να φάω κι εγώ κανέναν μπας και ισορροπήσει η κατάσταση. Τις μέρες αυτές ανακάλυψα μια καινούρια Αθήνα. Γειτονιές σχεδόν δίπλα μου που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Πλατείες μικρές με παιδιά να παίζουν ανάμεσα σε δέντρα - αυτά τους ξέφυγαν των εμπρηστών αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία - γιαγιάδες να κάθονται σε παγκάκια να ξαποστάσουν στη σκιά. Ωραία πράματα.

Τελικά είναι ωραία η Αθήνα όταν την σεργιανάς. Ειδικά αυτή την περίοδο που είναι πιο ανθρώπινη. Ένα περίεργο πράγμα όμως... Μου θύμισε την Κέρκυρα. Όπως είναι τώρα, με τα παραπάνω αυτοκίνητα να τρέχουν στους δρόμους της και τους πεζούς να κινούνται στα σοκάκια και τους πεζόδρομους.

Κι εκεί σταμάτησα να γκρινιάζω. Απόλαυσα όσο μπορούσα τη διαδρομή - μέχρι που ένας ταρίφας άρχισε να κορνάρει πίσω μου γιατί τού κλεινα το δρόμο, αλλά 'ντάξει ψιλοχέστηκα αν κόρναρε - και γύρισα στο σπίτι χαμογελώντας μετά από πολλές μέρες.

Καλά μας κουράγια γείτονες κι αν δείτε μια τρελή να έχει κλείσει το δρόμο κάτω από το σπίτι σας χαζεύοντας τις αυλές, πείτε μια καλημέρα. Μια γνώριμη σας τρελή θα είναι που ανακάλυψε άλλη μια ανθρώπινη γειτονιά.

(2 και κάτι χρόνια μετά από την συγγραφή του συγκεκριμένου απορώ κι εγώ η ίδια... τι έπινα και τα έγραφα μου λέτε;)

Να περιαυτολογήσω; Ναι ρε γαμώτο... (γαλλικά άνευ διδασκάλου)

Το ότι είμαι γκρινιάρα το έχω πει αμέτρητες φορές. Το ότι έτσι και φορτώσω αρχίζω τα γαλλικά με τρομερό αξάντ μάλιστα, το έχουν διαπιστώσει αυτοί που κατά καιρούς μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν τα γραφόμενα μου, ή αυτοί που είχαν την ατυχία να βρεθούν κοντά μου την ώρα της παράδοσης των γαλλικών μαθημάτων... Ούτε μπετατζής τέτοια ποικιλία...
Παράλληλα όμως είμαι και τρομερά καλό (δε θέλω σχόλια, γελάκια και γκριμάτσες γιατί θα σας πάρει ο εξ απόδω το σόι ολάκερο εκτός από τη στρίντζω τη θειά σας που σας κατασάλιωσε στα φιλιά χριστουγεννιάτικα) παιδί, ειδικά αν με πετύχεις σε φάση αγγελικά στημένη με όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις περίτεχνα τακτοποιημένες ώστε να έχω πέσει σε νιρβάνα και να μην αντιδρώ στην οποιαδήποτε καφρίλα δω ή ακούσω.

Θεωρώ πως έχω την αίσθηση του χιούμορ και μου αρέσει τρομερά να αυτοσαρκάζομαι αλλά και να γονατίζω τους άλλους στο πείραγμα και δέχομαι όλα τα πειράγματα που γίνονται καλοπροαίρετα, αλλά προσοχή... μην το παραχέσεις το θεματάκι και μην τολμήσεις να μιλήσεις και να πεις χοντράδα για άτομα που αγαπάω γιατί με απλά λόγια την έχεις π...τσίσει αγρίως. (όχι οι τελίτσες δεν είναι για να βρούμε το κρυμμένο γράμμα αλλά για να μη μας πιάσει λογοκρισία).

Θεωρώ επίσης πως έχω τρομερή υπομονή... Αντέχω ρε παιδί μου... τραβάω και στην ανηφόρα και συνήθως δεν τα παίρνω πολύ εύκολα... αλλά για καλό και για κακό... μαρκάρεται την έξοδο από την αρχή ειδικά αν έχετε σκοπό να μου σπάσετε τα ούμπαλα με ότι μαλακία σας κατέβει από το κενό αέρος που έχετε πίσω από το μέτωπό σας...

Τώρα θα μου πείτε... και γιατί μας πρήζεις καλό μου; Σας πρήζω γιατί βλέπω πολλούς γύρω μου που τραβά ο οργανισμός τους τη μετεκπαίδευση σε ξένες γλώσσες και το βλέπω θ αρχίσουμε τα εντατικά φροντιστηριακά μαθήματα λίαν συντόμως...

Γιατί μέσα στην τρέλα μου και την παράνοια μου θυμήθηκα πάλι όλους τους λόγους για τους οποίους έχω κάθε δικαίωμα να μπινελικώνω, να αντιδράω και παράλληλα να μη νιώθω και τύψεις γι' αυτό

Γιατί όπως και να το κάνουμε πέρασε πολύς καιρός,  κατά τον οποίο ελάχιστα σας έπρηξα και ελάχιστα σας μπινελίκωσα ρε κουφάλες και κανονίστε την πορεία σας γιατί είσαστε στο παρά πέντε της νέας κυνηγετικής περιόδου.

Κόκκινη κλωστή δεμένη... Παραμύθι για δυο λέξεις και ένα χαμόγελο

Το παλεύω από εδώ το παλεύω από εκεί και το μόνο που βγαίνει είναι ένας λυγμός.

Λυγμός για όλα αυτά που θέλω να πω και δε βρίσκονται λέξεις και για όλα εκείνα που θέλω να κάνω μα βρίσκω μπροστά μου βουνά. Οι λέξεις μοιάζουν τόσο φτωχές ώρες ώρες που απορώ πως γράφτηκαν τόσα πράγματα κατά καιρούς.

Και τελικά τι στόχο είχαν;

Μήπως τελικά το παραμύθι είναι ακριβώς εδώ; Για δυο λέξεις που πίστεψαν πως θα γεμίσουν το χαρτί και ένα χαμόγελο που έπεσε από κει που ήταν κολλημένο; Θαρρώ πως ναι. Εκεί είναι το νόημα...

Παραμύθι για δυο λέξεις και ένα χαμόγελο.

Μια φορά κι έναν καιρό η λέξη ελπίδα συνάντησε τη λέξη όνειρα δίπλα σε ένα χαμόγελο σκαλωμένο σε ένα παιδικό πρόσωπο.

Αποφάσισαν μαζί να κρεμαστούν στις άκρες του χαμόγελου και να σταθούν εκεί για να βλέπουν τον κόσμο από ψηλά - έτσι θαρρούσαν - και μαζί να κάνουν το παιδικό πρόσωπο γνωστό στα πέρατα του κόσμου.

Το παιδικό προσωπάκι έμοιαζε πολύ χαριτωμένο με την ελπίδα και τα όνειρα κρεμασμένα στο χαμόγελο του και όλοι το βλέπαν και το θαύμαζαν και το καμάρωναν.

Όμως σύντομα δυο άλλες λέξεις έσκασαν μύτη από το πουθενά και ζήλεψαν το χαμόγελο του παιδικού προσώπου. Οι λέξεις θλίψη και πόνος θύμωσαν που είδαν τα όνειρα και την ελπίδα να στέκονται χαρούμενες στις άκρες του χαμόγελου.

Πήραν φόρα να πιαστούν κι αυτές εκεί. Πήδηξαν ψηλά μέχρι τις άκρες του χαμόγελου και πάλεψαν με την ελπίδα και τα όνειρα. Το παιδικό χαμόγελο αντιστάθηκε. Κάθε φορά που τις έβλεπε να πηδούν έβαζε την ελπίδα και τα όνειρα να αντιστέκονται με όλες τις δυνάμεις τους.

Και κράτησε για καιρό αυτή η μάχη. Και κάθε μέρα που περνούσε η ελπίδα έχανε τις δυνάμεις της. Και η η θλίψη και ο πόνος κέρδιζαν έδαφος. Και τα όνειρα άρχισαν να εξασθενίζουν κι αυτά. Και στο τέλος τα όνειρα έσβησαν και η ελπίδα πέθανε. Και η θλίψη και ο πόνος κρεμάστηκαν από τις άκρες του χαμόγελου και πιάστηκαν εκεί μέχρι που τις γύρισαν ανάποδα.

Κι αυτό ήταν το παραμύθι για ένα χαμόγελο με όνειρα και ελπίδες που το νίκησαν η θλίψη και ο πόνος. Και αν δεν σας άρεσε το παραμύθι μου ή αν το θεωρείται απλά ένα παραμύθι απλά κοιτάξτε γύρω σας.

Και για όσους περίμεναν κάτι πιο εντυπωσιακό λυπάμαι αλλά μας τελείωσε.