Γράμμα στο συρτάρι (03 Αυγούστου)

Η ζέστη με πνίγει και απόψε... Από τα διάπλατα παράθυρα μπαίνει η βοή της νύχτας πνιγηρή και ανούσια χωρίς να δροσίζει ούτε στο ελάχιστο την κάψα της ψυχής, του μυαλού και του κορμιού.
Σε σκέφτομαι κάπου εκεί έξω, να γυρνάς χωρίς έγνοιες χωρίς προβληματισμούς, φορώντας τη μάσκα της αδιαφορίας και αναρωτιέμαι αν σε αγγίζει τίποτα πια.
Ξαπλώνω στα μουσκεμένα σεντόνια και αναζητώ το σχήμα σου. Κρατάω στα χέρια μου το μαξιλάρι και μυρίζω το άρωμά σου πνιγμένο μετά από τόσο καιρό από της λήθης το μούχρωμα...
Ακόμη είμαι εδώ και περιμένω...
Καρτερικά ουρλιάζοντας μέσα μου γιατί η φωνή μου πνίγεται σε κείνη τη λακούβα του λαιμού σου...
Ποια χέρια άραγε θα σ αγκαλιάσουν αύριο;

Γύρνα έστω κι ας είναι για ένα κλικ του ρολογιου
Ο πάντα δικός σου
Σ.Α.

Να ζεις ν αγαπάς και να ονειρεύεσαι...

Εικόνες  σκονισμένες, πεταμένες εδώ και χρόνια σ ένα συρτάρι του κομοδίνου ... παρατημένες θαρρείς  εκεί από ένα χέρι βιαστικό που θέλησε να τις κρύψει ίσως για να μην τις δουν τα δικά σου μάτια...
Μάτια μισόκλειστα από το φως που μπήκε από το παράθυρο που άνοιξες παρατηρούν μια τις φωτογραφίες και μια τη σκόνη που στριφογυρνάει μέσα σ εκείνη τη δειλή αχτίδα του ήλιου...
Δεν έχει πως ούτε γιατί. Μεθυσμένες σκέψεις στριφογυρνάν φτιάχνοντας κοκτέιλ συναισθημάτων σε μια αμφίβολη πραγματικότητα.
Δεν είναι που δεν μπορείς, είναι που δεν τολμάς. Αναμασάς και ονειρεύεσαι, ελπίζεις και αναρωτιέσαι. Χαμένες ζωές, χαμένες θύμισες και εσύ στη μέση να ψάχνεις το νόημα αυτών που πιασμένα από μια κλωστή, αιωρούνται στο κενό μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Δεν είναι που δε σ αγαπώ... είναι που κουράστηκες πια να ζεις, ν αγαπάς και να (με) ονειρεύεσαι...

Γράμμα στο συρτάρι (28 Ιουλίου)

Γιατί; Μήπως εγώ δεν πονάω; Δε νιώθω; Δεν αφουγκράζομαι το κλάμα σου όταν προσπαθείς να το πνίξεις μέσα στα γέλια και τα ανόητα αστεία; Είναι το ίδιο γέλιο με το δικό μου. 
Δεν ξέρω κατά πόσο κατάλαβες αυτά που ήθελα να σου πω στο τελευταίο γράμμα μου αλλά να ξέρεις πως κάθε φορά που κολλάω με σάλιο το φάκελο, βάζω μέσα και λίγη από την αισιοδοξία που μου έχει απομείνει.
Μια πνοή μονάχα θαρρώ πως αρκεί... μα αν πάλι δε σου φτάνει πες μου να σου στείλω λίγη ακόμη. Νομίζω μου έχει μείνει ακόμη μερική εκεί πίσω σ εκείνο το ντουλάπι της μοναξιάς...

Για σένα θ αντέξω κι ας πονώ
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.  

Γράμμα στο συρτάρι

Ξέρεις... είναι εκείνες οι ώρες που θέλω να μιλήσω αλλά δεν ξέρω πως ν αρχίσω και τι να σου πω... εκείνες οι ώρες που θέλω να τα καταθέσω όλα κάπου και να αδειάσω τα ασφυκτικά ντουλάπια της καρδιάς και του μυαλού αλλά πάντα κάτι μπλοκάρει την πόρτα και δεν ανοίγουν.
Ξέρεις... πάντα ένοιωθα ότι το να μιλάω φανερώνει αδυναμία και πως εύκολα θα γίνω στόχος σ αυτούς που περιχαρείς θα έρθουν να χλευάσουν, να εκμεταλλευτούν και να στηλιτεύσουν τα ιερά μου και τα όσια.
Ίσως η μοναξιά να μην είναι η καλύτερη λύση και το προσωπείο του σκληρά δυνατού και "όλα τα αντέχω τύπου" να είναι παγίδα στο είναι μου και την ύπαρξή μου αλλά εκεί στα τείχη αυτού του κάστρου μου εγώ νοιώθω μέγας άρχων και ασφαλής.
Ίσως...
Εσύ όμως δε θα το μάθεις ποτέ...

Χαμογέλα μου έστω και από μακριά
Ο πάντα δικός σου
Σ. Α.  

Τι θυμάται κανείς...

Το 2007 δούλευα σε μια Αθηναική εφήμερίδα όπου εκτός των καθηκόντων μου ως γραφίστας, σελιδοποιός, λόγω ελλείψεως προσωπικού και τσιπίλας του εργοδότη εκτελούσα περιστασιακά και χρέη (ταχαμουταχαμου) δημοσιογράφου. Αυτό είναι ένα από τα πρώτα άρθρα που είχα γράψει και που για κάποιο λόγο το βρήκα εξαιρετικά επίκαιρο.

Μαμά γερνάω...

...και δε μου αρέσει καθόλου. Το καταλαβαίνω ότι γερνάω κι ας με λες εσύ ακόμη μικρή μου. Το καταλαβαίνω κι ας επιμένει ακόμη ο μπαμπάς να με φωνάζει όπως με φώναζε στα δώδεκα μου. Το καταλαβαίνω όταν ουρλιάζω στους γιούς μου γιατί άργησαν να γυρίσουν ή γιατί δε διαβάζουν όσο θα ήθελα εγω.

Το καταλαβαίνω όταν η μικρή του επάνω ορόφου μου μιλά στον πληθυντικό παρόλο που εγώ νιώθω συνομήλικη της. Το κατάλαβα όταν μετά από τρεις χορούς χιπ χοπ με τα δίδυμα μου- τρομάρα μου - ένιωθα λες και με πάτησε τραίνο και όταν σαβουρντίστηκα στην προσπάθεια μου να τους δείξω πως χορεύαμε το μπρεϊκ ντανς στα νιάτα μας. Το καταλαβαίνω όταν βλέπω τις άσπρες τρίχες στο μαλλί μου - να θυμηθώ να τα βάψω επιτέλους.

Το κατάλαβα όταν άρχισα να μετράω πόσα χρόνια θέλω ακόμη για τη σύνταξη - ευτυχώς αρκετά ακόμη - και όταν η υπάλληλος σε μια δημόσια υπηρεσία μου είπε ότι η ταυτότητα μου είναι πανάρχαια και θέλει άλλαγμα. Σιγά ρε κοπελιά, δεν είναι και η ταυτότητα της Μπουμπουλίνας.

Γερνάω ναι. Και όπως είπα δε μου αρέσει. Μ' αρέσει όμως που μπορώ να φωνάζω σαν υστερικιά με τη δικαιολογία ότι μεγάλη γυναίκα είμαι. Μ' αρέσει που πουλάω μούρη στην πιτσιρικαρία και ξαφνιάζονται με τη μουσική και το χορό τους που είναι αντίγραφα των δικών μας και τους απομυθοποιώ τη μαγκιά.

Γερνάω και γουστάρω να συνεχίζω τα παλαβά μου άσχετα αν πολλοί λένε πως μεγάλη γυναίκα θα έπρεπε επιτέλους να έχω σοβαρευτεί. Σιγά μη σοβαρευτώ. Γερνάω είπαμε όχι ξεψυχάω.

Είμαι κάπου μεταξύ πρώτων και δεύτερων άντα - ακρίβεια μην περιμένετε έτσι για να αναρωτιέστε - και τελικά αναρωτιέμαι αν είμαι καλύτερα τώρα ή ήμουν καλύτερα πριν 15 χρόνια. Κοιτάω γύρω  μου και τους άλλους που γερνάνε με τον ίδιο τρόπο με μένα ή με χειρότερο και τελικά καταλήγω ότι ο μόνος λόγος που θα έπρεπε να με στεναχωρεί δεν είναι ότι γερνάω εγω. Αλλά το ότι μαζί με μένα γερνούν και πρόσωπα αγαπημένα. Κι εκεί είναι που σφίγγεται η καρδιά μου.

Μαμά γερνάω και γίνομαι ίδια με σένα και τελικά πολύ το γουστάρω. Μου λείπεις πολύ...

Φάε ευγένεια μαλάκα.

Και να πω πως δεν ήξερα;
Βλακείες θα πω. Ήξερα και παραήξερα. Κατάσταση καθημερινής τρέλας και οδυρμού όλη η φάση. Σα κακό σπυρί που το βγάζεις σε φάση απρόσμενη.
Όσες φορές κι αν είπα μη μπλέκεις άλλες τόσες σαν τη χαζή ξανα με τα μούτρα στα ίδια και τα ίδια.
Σα ν' ανοίγεις ένα ταπεράκι που ξέρεις πως μέσα θα βρεις τα μακαρόνια που φύλαξες στο ψυγείο για την επόμενη μέρα γιατί σου πέτυχαν, αλλά τώρα με το πέρας του διμήνου έχει αναπτυχθεί ζωή και μάλιστα με απειλητικές διαθέσεις και τάσεις να καταλάβουν και τον ψυγειοκαταψύκτη. Αλλά εσύ εκεί... να το ανοίξεις το ρημάδι το τάπερ κι ας χάσεις και ένα χέρι...
Έτσι και τώρα...
Λίγο η βαρεμάρα, λίγο η ώρα η περίεργη, λίγο που βαρέθηκες να σε λένε κάφρο την είπες την αναθεματισμένη καλησπέρα.
Και τώρα εκεί, σχεδόν μισή ώρα μετά, ν ακούς τον εξάψαλμο και να μαθαίνεις τα άπλυτα του 3ου λες και σε ενδιαφέρει στην τελική αν η τυρού όπως βγαίνεις από το ασανσέρ αριστερά πηδιέται σαν κουνέλα ή απλά βαρούν τα ντουβάρια μόνο για το εφέ.
Κούνα τώρα το κεφάλι συγκαταβατικά όσο αντέχεις γιατί που θα μου πας, θα φτάσεις στο όριο.
Και άντε τότε να εξηγείς στη μανταμίτσα που τόση ώρα σου πρήζει το συκώτι πως όχι δε μιλάς τη γαλλική.